Ваша песна,состав или што било напишано

You're not alone

Велат, секој си го бира својот пат. Пат, откако ќе го поминеш се дели на други патишта, или пак, на крајот има ќорсокак.

Мислев дека се` што ќе посакам, можам и да направам. Ама, тогаш бев млад и неискусен, гледајќи ги работите на поинаков начин, гледајќи се само себе, не тие околу мене. Никогаш не помислував дека можеби сум себичен, никогаш ни на крај памет не ми падна тоа. Битни беа само моите чувства, кои полека, ама сигурно исчезнуваа. Како што тие исчезнуваа, растеше суетата, егото, себичноста, нарцисоидноста. Јас бев оној најпаметниот, најдобриот, најпосакуваниот. Ама, само во моите очи.

Таков каков што бев, одејќи по својот пат, кој тогаш ми изгледаше толку светол, мислев дека го знам и крајот на тој пат. Да, ми изгледаше среќен крај. А, ми изгледаше и толку широк, доволно да го собере целиот мој багаж, сите оние кои ми значеле. Всушност, тоа беше магарешки пат, доволен само за мене и моето его, за ништо друго позначајно немаше место. Исчезнаа светилките кои мислев дека го осветлуваат целиот пат. Исчезнаа сите замислени насмеани, среќни лица, сите очи кои сјаеја додека ме гледаа мене, сите подадени раце, кои ми даваа чувство дека сакаат да бидат само со мене, сакаат само да ме допрат.
Ајде, си реков тоа е само лоша етапа. Кога ќе ја поминам ќе биде подобро, не може да е мрачен цел пат. Но, со секоја етапа, се помрачен и помрачен стануваше патот по кој одев. Почнав да трчам, трчам, силно, посилно, се додека не пропаднав во жива песок. Тоа беше крај на патот. Барав од тие раце, барем една да се подаде, да ми понуди помош. Залудно, немаше помош. Се запршав, па зошто и би имало помош? Ги гледав среќни лицата од кои барав помош, тие во кои никогаш не се посомневав. Дури и стануваа се` посреќни, гледајќи колку бев несреќен. А, кој беа тие, зошто ми значеле, зошто би ми помогнале? Одговор немав, знаев дека од погрешни луѓе барам помош.
Пробав сам да излезам, но, во живиот песок, колку повеќе се обидуваш, толку побрзо тонеш. Немаше спас, исчезна надежта, пристигна само каењето, каењето...Затворив очи, не давав отпор...

Слушнав нешто, мислев дека е само привид во мојата глава. Се приближи до моето уво и ми рече "Станувај!". "Доцна е", викав јас, изненаден од неочекуваниот глас кој го слушнав. "Не е доцна, јас се уште се немам откажано од тебе. Не си сам! А, сега, станувај" - рече гласот од "заборавените".