Тажна соба,снег
чај за двајца
И душа полна солзи
Душа здрава а болна,
жива а мртва.
Каков чај-мразам чаеви!
мразам и што сум немоќна
А што можам?
Ништо-ништо не допира до тебе
Лошо е да си немоќен
сваќаш-поразен си!
Лошо е и кога се ежам
Сваќам-ништо нема да доживеам.
Мислите се посилни
од мене, од самата состојба.
Лажат тие проклети мисли.
Чајот истина,ма јас и онака не го сакам
а за тебе,ќе направам нов
Можеби посладок

мислиш ли дека сум задолжена да ги слушам твоите долги реторики?

Мислев зборови се непотребни
.................
оти болат,
жежат
и печат
како породување
како вадење камен од бубрег,
бркање со вилушка во жива рана
како продолжено умирање
како лупење лушпа по лушпа
од душата
.....до соголување
до коска
до гола срж:
сурова до крв
закрепостена и
никогаш недопрена...........




Изменето од Анастеа - 15.Март.2010 во 15:12

...Откако поминавме низ тесните улички и се разминавме со десетици луѓе стигнавме до нашата крајна дестинација. Не беше планирано, всушност ништо не беше осмислено да се случи, се` си течеше по некој свој замислен редослед...нозете си имаа некоја своја намера, некој свој пат по кој што требаа да не водат, а телата беа полни со некакви чудни чувства и емоции кои само го создаваа она чувство на една блага позитивна вознемиреност, возбуда или среќа?....
За сето тоа време, неговиот милозвучен глас го надополнуваше мојот, неговите мисли ги надополнуваа моите, а сето тоа предизвика едно обострано задоволство завиткано во насмевки...Звуците на нашите чекори по патот се надополнуваа еден со друг, како да чекоревме со еден ист ритам, со една иста хармоничност која ја исполнува душата со светлина и за пренесува таа светлина и на другите околу нас...просто се шири од еден човек на друг, како да е заразна...
...Нозете сопреа, тука беше крајот, потребен беше одмор, потребно беше едно смирување на брзата работа на срцето, потребен беше разговор, а се` некако како да можевме да претчувствуваме што следеше наредно и главната дилема беше To be or not to be?
Погледите ни се насочија кон запад каде што сонцето веќе полека, но сигурно заоѓаше, оставајќи зад себе снопови од златно-жолти зраци и им даваше некоја топла портокалово-црвена боја на облаците и на небото...Чиниш таму далеку и небото гори од љубов...
“Да се предадам или сеуште да се трудам да се борам со за мене несовладливите емоции?“
Доволни беа само три зборови...три зборови коишто и сега ми одѕвонуваат како најјасен звук во моиве уши....три зборови кои беа доволни да се предадам на благодетите на новата љубов којашто и те како беше на повидок...
И да, посилно беше од мене, ме совлада, паднав поразена, борбата со емоциите ја добив, но војната не! Фалеше само уште едно бело знаменце на коешто ќе истакнев дека тука е крајот, но и тука е почетокот на еден за мене нов животен предизвик

Утро веќе беше, а јас како по обичај се уште не спиев, седев и работев нешто на компјутер. Затемнета и зачадена соба, расфрлени предмети насекаде, нешто што не било вообичаено за мене, но сепак таков период, во кој што долго време бев западнат. Чудно, ми текна да излезам на тераса, по подолго време тоа беше сончево утро. Кафенцето спремно, среќен бев што после долго време видов сонце. Предходно деновите ги преспивав, живеев само во ноќите. Тоа утро видов повеќе луѓе, отколку во целиот изминат месец. Кој одеше на пазарење, кој го средуваше дворот, кој се спремаше за на работа...

Она што остави длабоки траги во мене, длабоки промени за она како го живеам мојот живот, беа моите алишта кои беа оставени на сушење на терасата. Сите беа црни. Идентично одговараа со периодот во кој што минував, депресиве, црн, меланхоничен. Без ниту една причина, се наоѓав во таа ситуација. Понекогаш самите заглавуваме во ќорсокак, без да знаеме за тоа, без да знаеме каде не води тој пат и без да знаеме каде сакаме да одиме воопшто.

Ги собрав црните алишта што дотогаш ги носев и ги затворив во еден плакар за никогаш повеќе да не ги облечам. Слична работа која ја забележав беше музиката која што до тогаш ја имав на мојот компјутер. Само некоја депресивна, бед музика.

Ми светна една мисла во главата, дека светот е таков каков што ние го замислуваме, а не каков што го гледаме. Не секогаш можеме да го видиме, она што го гледаме. Ако до ден пред тоа, го окривував цел свет дека е против мене, дека местото каде живеам не чини за мене, дека луѓето кои се покрај мене шират негативна енергија, тој ден сватив дека не е така, така јас ги разбирам тие работи. Дека колку и да е лошо, не може да влијае на мене, ако јас немам негативни мисли и негативна енергија. Всушност, енергијата, онаа негативната, излегувала од дното на мојата душа, без јас да приметам. Јас сум бил онај кој што ширел негативна енергија врз останатите, онај кој што правел лоши работи, а за целото тоа време сум ги окривувал другите. Како да тапкав во место, ништо ново не ми се случуваше, или ништо од она што јас посакував. Се остануваше исто, сами брчките на моето лице се зголемуваа, задлабуваа.

За воља на вистината, тоа беше прв и единствен период од мојот живот, кога сум имал такви размислувања, сваќања за животот. Нешто непознато за мене, со кое што дотогаш не сум се сретнал и нешто со кое што подолго време не можев да се носам и справам со истото. Лошо е кога она во кое цврсто веруваш, се испостави дека не е така и се урива врз тебе како кула од карти. Се она што дотогаш си градел, сега веќе го нема. Останува само правот, присутен во голема количина, кој ако не знаеш како да го раздуваш, може многу лесно да те задуши и сеуште да не го видиш она што треба да го видиш, она што е реалното. Она што јас не го видов, дека покрај мене има луѓе кои што ме сакаат и ценат, кои што живеат, работат, за мене, за јас да имам подобра иднина.

Мило ми е што сега, барем така мислам, го разнесе ветрот сиот тој прав, кој што ги препречуваше моите видици, што ги гледам работите објективно, непристрасно. Мило ми е што тој тежок период помина, што повторно ми се вратија позитивните мисли и енергии, ентузијазмот, кој што дотогаш беше една од најкарактерните мои особини, мило ми е што ја повратив самодовербата, дека секој одлучува за самиот себе.

На крајот, се минува, се` се менува. Период во период, нов ден, нови работи. Самите тие периоди оставаат нови траги и делумно ги затскриваат старите траги во нас, оставаат нови лузни, брчки, кои што секогаш ќе ги носиме во нас, но секогаш ќе можеме да ги промениме, затоа што Panta Rei!

Дилема,прашање,одговор...

дилема

кога врне дожд и тмурно е све...
дали да се сокријам под чадор....
гледајќи само пред мене....
или да погледнам нагоре....
како моето тело ги впива капките....

прашање

кога сонцето сјае , во свој зенит е......
одбираш зелена трева легнат сјајот да го гледаш ....
или се огледуваш во одсјајот од езерото сино....
или едноставно ги затвораш очите......
да ја осетиш топлината на одсјајот...

одговор

сонцето ќе ги пробие тмурните облаци...
капките дожд ќе се исушат пред да паднат....
мирисот на зелената трева и езерско синило...
ме занесоа затворајќи ги очите...
ја осеќам топлината на одсјајот....
на твоето тело

п.с.
со кликање на насловите добиваш подобар дојам.....


Изменето од bijonse1 - 20.Април.2010 во 23:21