Ваша поезија

Сонувајте Ангели

Имате сон, длабок сон

Мојот сон го продавам

За капка љубов искрена.

Плачете зборови

Лицето ви е хартија

Нема солзи радосници

А сепак ке се овековечат.

Зборете ѕидови

Раскажете за тајната

Која ние ја родивме

Го нема звукот на иднината.

Цветајте стихови

Ваш полен е ова мастило

Ве посеа насекаде

Нема крај на зумбулите.

Скријте се снегови

Не потсеќајте на него

Детските мигови

Закопајте ги со него.

Дувајте ветрови

Понесете ја тагата

Доволно здосаси

Земете ја во бестрага.

Писма

Ти пишува раката
која има убиено.
Но, само инсекти
и мисли за секс.
Газам по купишта
недопишани писма,
но ова е последно
во низата нестуткани.
Догорува цигарата на
непризнат пушач во
стаклениот пепелник
што собира усни
наместени за бакнеж.
Тој што не успеа
да ја згази
уметноста на
најдолговечната
пеперутка,
никогаш нема
да се ослободи
од својата кутикула.
И ќе трае
додека патиштата
не дознаат кој им
е последниот правец
за слевање
во океанот на конечноста.
Затоа дојди и извини се
што ми ги враќаш
недопишаните писма,
а јас ќе сфатам...
Најдобар сум во тоа...

     Сочните усни на младоста бакнуваат беспрекорно.
     Таму е, истрпнува сиот, студот венее за топлина.
     Топлината исчезнува кога крвта престанува
     да тече, кога болката станува фантомска,
     тогаш кога луѓето исчезнуваат.

     Сакам да слушам за твоите меки корици
     уметност на мојот сон, празнина на овој ден.
     Не, не можам да гладувам без тебе,
     Муза на моето Јас, Јас во деновите на бесознание,
     Тогаш кога луѓето исчезнуваат.

     Напросто, те нема, сродна душичке во
     душите на овие стари ѕидови,
     во мислите на овие стари пријатели,
     во сувата потреба за тебе, зависта исчезнува,
     тогаш кога луѓето исчезнуваат.

     Сакам да ги допирам твоите прсти во ноќта,
     да ги гризам нивните нокти
     зборовите мили во секоја реченица,                                                        
     топлиот нивен допир,
     или дојди или не доаѓај,
     продолжи ја неизвесноста, зашто
     да те немам е преголема казна,
     а да те имам, невозможна награда.

     Најповеќе ми требаш, кога луѓето исчезнуваат,
     кога не ги познавам старите добри пријатели,
     тогаш луѓето исчезнуваат и знам дека е тука
     во ноќта секое твое прсте
     да ги покрие очиве, ушиве и устава,
     да постојам и само да дишам
     со тебе кога не можам да гледам како
     луѓето исчезнуваат.
     
     
     


Изменето од aphrodite - 14.Јануари.2009 во 05:53

Ќе бидам човек
дур туѓата радост
не ме растажи.
После ќе плачам
во себе,
за себе...
...што сум божилак
без сонце...
...што сум дожд
без облак...

Изменето од Quentin - 14.Јануари.2009 во 23:23

ЗРАК
На Краљ и на Бокас
Малку светлина остана во мракот
зрак еден само...

Одблесок крвав на ножот
со кој ги заклаa
јагнињата на нивниот сон

Toj mожe да го фати
и да искови од него стих...

Но што попрво да каже во него?


Изменето од majstorce62 - 17.Јануари.2009 во 17:11

М Л А Д О С Т

Никој нема очи како твои
црно гројзе не набрано
ниту усни мед медени
гради галеле*и бели.
Боси нозе по ливада росна чекорат
коса што на утро рано мириса
нежни раце,прсти што зрело јаболко берат
нежна бела кожа што на памук потсеќа
Допрена од бурен ветер
милувана од сонце на љубовта
искапена од брза река
желна за љубов,љубен чекаш.

Даница Петровска „09„

x x x

Неодложна обврска
Некој шеф те бара
Неопходен си некаде
Важни гости пристигнале
Нема која да ги пречека
И смести во добар хотел
И нагости
И упати во тековната состојба
И прошета
И забавува
И покаже знаменитости
За доброто на фирмата
За доброто на земјата
За доброто на народот
За наше добро
Вечерата ке го израдува Џеки
Свеќите ќе се најдат
Кога ќе нема струја
Фризурата сама ја правев
А утре и онака ќе се стрижам -
Голема работа