Б О Ж И Л А К

Бура,ветер силен,дожд студен
грмотевици осветлува небо
зад облаци темни сонце сокриено.

Молитва,песна пеам,
смилувај се буро,венец плетам
на мојот љубен дар го подарам.

Секавици сопрете,
ги плашиш моите птици весели
на мојот љубен песна не пеат.

Облаци темни растерај
сонце сакам да засвети
на мојот љубен топлина подари.

Молитва,песна пеам,
растераа грмотевици,темни облаци распрскаа
на мојот љубен песна за божилак пеам.

Даница Петровска „08„

МАРИЈАЧИ 

ОД ТВОИТЕ ВРУЌИНА УПИВА
УШТЕ СЕ СЕЌАВАМ НА ЛЕГЕНДИТЕ ЗА СТАРИТЕ ПЛЕМИЊА
КОИ ЗА ГЛАВА ГУБАТ
И УМИРАТ КОГА ЉУБАТ 

И ТОГАШ, СЕ‘ ЌЕ ТИ ПРИЗНААМ
ТИЕ ДВА ЗБОРА, ДА ШЕПНАМ
ТЕ САКАМ 

 

Ц Р Н И Л А
Никодин послуша,ги пушти лавовите,
урликот нивен црното небо го стресе,
се отвори небо,секавични јазици истури
двоглави, црни орли ,страотен писок од криви клунови.
Шепи,остри канџи
пресекоа двоглави орли,
црнила потекоа врз земја напатена,
сонцето изгреа,ги запали црнилата.
Небото се отвори,дожд пролеа,
испра земја разголена и напатена
писокот грозен страотен и грозен исчезна.
Виножитото се разлеа,нов ,светол ден се раѓа.
Петровска Даница „08„

Песната е посветена на еден мој виртуален приател.Тој има своја лична страна за поезија.Посетете го http://www.cernodrimski.com/

М О Л К

Исчезна трагата,ниту стих,
зарем молкна ти,
ти што перото се знои помеѓу прстите
непресушен извор дали пресуши.
Може*и мислите избегаа,
или си осамен штом ноќта те повикува,
дали ѕвездите што трепереа згаснаа
студиј во нив царува,молчат тие,молчиш ти.
Може*и студој прсти ти згрчи
Септември птиците ги растера,одлетаа
одлета и мислата со нив,
не,твојата мисла секогаш е тука
чека да долета со птиците.

Даница Петровска „08„

Посветено на Поетот Никодин

Р А З М И С Л У В А Њ Е

Кога облекуваш чевли дали размислуваш,
каде сум тргнал,каде да ги прошетам нозете
дали е долга патеката по која ќе одам
може*и движењата ќе бидат тешки.
Може*и ќе подзастанам,ќе се премислам
дали да продолжам или се вратам
надвор секако паѓа дожд,се истури небото
подобро е да се вратам ,чевелот ми е скинат.
Долго паѓа овој дожд,темни се облаците
чадорот го потрошил своето време
ќе накиснам од силни,студени капки
улиците се празни,кучиња скитници талкаат.
Сепак, потопло е во твојата соба
секако дека останувам со те*е
прегрнати ќе пиеме црвено вино
вистината во нас ќе зборува.
Долго размислување,не размислувај
постелата сеуште е тола од голотија
по топло е во мојата соба,сеуште те чека
те чекам и јас ,разголена без размислувања.

Даница Петровска „08„

За сите љубители на пишаниот збор.


Поети,измалтретирајте ја хартијата и уживајте во пишување

QUATTRO STAGIONE


Сакам да ти напишам убава песна
но како кога јас не сум убава.
Сакам да ти заиграм заводлив танц
но како кога не сум заводлива.
Сакам да ти раскажам весела приказна
но како кога не сум весела.

Сакам да бидам силна како тебе -
да те понесам како непобедива вода
да те облеам како благородна светлина
да те восхитам како вулканска планина -
но јас не сум ти.

Можам само тивко да те сакам
без песни, танци и приказни,
без поплави, суши и ерупции
и да се повторувам
во четири банални верзии
како четирите годишните времиња.






Изменето од filmadzijka - 16.Ноември.2008 во 15:07

Во шарени пижами
по домашни влечки,
ти и јас
се лизгаме на мраз.

На трибини седат
посматрачи ретки
и чекаат аксли,
салта, пируетки.

Првин водев јас,
а потоа ти,
сè побрз и полуд
и похрабар си.

На музика сенишна,
хистерично дива,
ме вртиш во круг -
вртешка сум жива.

Кон публика праќаш
бакнежи галантно,
ме фрлаш во вис
сосем ноншалантно.

И додека летам
здрвена од шок,
под јорган ме враќаш
„Си смрзнала... цмок.“








Изменето од filmadzijka - 21.Ноември.2008 во 17:19