Фрчковски имаш ли коментар за Глигоров 1995-та?

Не Орлов, да не ме разбереш погрешно, јас немам никакви лични извори и сознанија, па немам ни што да премолчувам...

anastea напиша: Леле овој Џаро... да плаче човек или да се смее... Што толку му се налутил на Фрчко... Сега бара да му ја одземат патната исправа и да го стават во притвор...

Со право го бара тоа. Има вистина во барањето на Џаро. Еднаш Фрчко и компанија мораат да положат рачун за сите жртви после обидот за атентат врз Глигоров. Ликвидирани се под необјасниви околности 70(седумдесет) животи. Е па  не мала бројката.

Се скарал или замерил со Фрч и сега има прилика за одмазда што те чуди тоа?
И едниот и другиот се Чувај Боже!

Чекај сега, и овој ќе му стегне кривична пријава на Џаро...хаххахаха...

Кога сме веке кај колумнистот, еве нешто интересно:

Фрчкоски е мојот човек 


Во второто продолжение од интервјуто што „Национал“ го објави во 2002 г., соговорникот Осман Ватреш ги опишува контактите со високите службеници на македонската Државна безбедност, неговата инфилтрација во подземјето и нивните врски со македонските државни функционери.



"Добре веќе почна со некои маневри. Јас требаше да одам со автомобил во неколку градови во Македонија, за некоја работа. На патот кон Дебар забележав дека ме следат. Утредента кога се вратив, Слободан ми ја замени колата, ми даде некоја кореанска зелена… Имав некој „опел“. Бидејќи видовме дека Добре нé следи, утредента кога се сретнавме во канцеларијата кај Слободан тој кажа дека мора да се вклучи и Добри, дека тој има право како директор на Агенцијата за разузнавање. Тогаш се појавува една контраверзна личност која работеше во МВР, Александар Чанчар, кој по потекло е од Фоча, од позната фамилија која е обвинета за воени злосторства. Слободан, јас и Мите се договоривме јас да направам еден директен разговор со Добре, во неговата канцеларија. Тогаш Слободан ми рече дека Ѕвонко, неговиот возач, ќе ме однесе во хотел на Водно, каде бев префрлен… Кога дојдов во канцеларијата на Добре, тука беше уште еден човек и Чанчар, кој постојано си доаѓаше и си одеше, а потоа ни се придружи и Диме Ѓурев. Ме понудија со ручек, но, јас не сакав. Јас на Добре му реков вака: 'Запомни што ќе ти кажам сега. Ти си директор на Агенцијата, а јас сум борец против апаши, мафија и криминалци кои ти ги поддржуваш. Еве ти ја оваа телефонска картичка, со неа од Братислава му се јавував на Богоевски дека поаѓам од Братислава кон Македонија. Ти знаеш зошто ова ти го кажувам. Ти не зборуваш искрено.' Добре се замисли и замолче. Кога разговараавме, тој инсистираше дека трагата е погрешна. Јас му одговорив дека трагата е добра, но дека тој не дозволува, кочи да одиме докрај. Кога завршивме, отидов кај Слободан и му реков дека сакам да заминам од Македонија, на што тој се согласи дека нема проблем за моето заминување. Бидејќи немаше авион од Скопје, се договоривме да заминам од Софија… Пред тоа, кога заминував од кај Добри, тој ми најави: "Ќе дојде Чанчар нешто да те праша. Да знаеш ако те бара во хотелот. Кога дојдов во хотелот, и се јавив на мојата пријателка Фана Кочоска за да се видиме на кафе. Воопшто не разговаравме за случајот, туку онака пријателски. Само што завршивме со Фана со кафето, ми се јави Чанчар дека ќе дојде… Бев сместен во приземна соба која иако барав, не ми ја сменија. Пред хотелот имав полициско цивилно обезбедување по наредба на Слободан. Тие по правило не смееја да дозволат Чанчар да дојде до мене, но кога размислив, сфатив дека може да ми се случи нешто лошо особено што Чанчар инсистираше да се видиме во собата. Се подготвив на најлоша варијанта... Мислев како да се одбранам. Ја отворив вратата од терасата, зашто доколку дојдат двајца дека нема да можам да се борам, па да побегнам преку терасата. Чанчар кога дојде со уште еден човек за кој ми рече дека работи во полиција, ми рече: 'Слушај, јас и ти мораме нешто да разјасниме, уште некој мозаик да видиме". Веднаш му одговорив: ’Нема што јас и ти да разјаснуваме'. Тој влезе во бањата и извади пиштол. Тогаш јас му реков: 'Да ти ебам мајката, нема да успееш во тоа што си намислил. За три дена цел свет ќе знае дека си ме убил. Знаев дека ќе дојдеш да ме убиеш, на сите им се јавив, само што разговарав со Фана Кочоска'. Тој веднаш ја сврте работата: 'Ама не, таман работа, јас само сакам да разговараме како пријатели'. Тој и човекот што беше со него заминаа. Јас веднаш го викнав Слободан Богоевски и Мите, тие веднаш дојдоа и решивме да заминам веднаш од Македонија“.
Настанот според Ватреш се случил во јануари 1996 г., кога е решено дека треба да замине во Германија и таму со помош на македонски дипломат да продолжи да се уфрли во криминалната мрежа.
„Кога стигнав во Минхен, на моменти чувствував дека некој ме следи, но одбегнував да барам помош од полицијата. Само еднаш приквечер дојдоа тројца на врата, од кои еден го познавав од Братислава. Станот ми беше сигурен и повикав полиција, но, тие заминаа. По некое време во Германија дојдоа Мите и Слободан, јас ги пречекав во Минхен на аеродром. Тие спиеја во хотелот Холидеј Ин... По извесно време преку некои босански пријатели дојдов во контакт со човек од Македонија, кој престојуваше во Германија и Белгија. Кога му кажав дека многу сакам да одам во Охрид, тој ме праша: 'Кого ти Бошњак имаш во Македонија. Дај да прошириме бизнис, јас работам со Македонија'. Јас го прашувам каков бизнис има, а тој одговори: 'Па, ако знаеш за збор, јас работам се'. Разговорот продолжи дека тој имал сериозен човек во Македонија, кој работи и продава сé што треба. Тогаш јас му реков: ’Слушај, дали би сакал да работиме заедно, јас имам еден богат Арап', а немаше врска, сакав да го навлечам. 'Кажи ми, имаш ли некои справи, со оружје'. Тој одговори: 'Имам колку сакаш и какво сакаш. Само да е сериозно'… Мислев што да му побарам. Му реков дека барам оружје и технички направи, далечински. Тој одговор: 'Ма супер, имаме што сакаш, како онаа во Македонија, она што се случи со Глигоров'. Јас му реков дека токму таква работа сакам, а тој ми одговори: ' Внимавај, ова ти го продавам, да бидеме јасни - ми се случи ли мене нешто, ме следи ли некој, јас веднаш се сомневам во тебе и тебе те нема. Кога ќе се разделиме јас и ти, те нема. Оваа работа е таква. Јас ти продавам, ти даваш пари и ништо повеќе немаме…. Јас со друг, ниту со Арапот не треба и не сакам да се гледам... Моите луѓе од полицијата во Македонија ќе го префрлат. Имам луѓе коишто ќе наредат сé таму, сé што треба. Мој е министерот, тој ќе нареди сé“. 'За кој министер станува збор. За Фрчкоски?' Да. Да, за Фрчковски. Јас го прашувам кој е тој министер, а тој ми вели: ' Фрчкоски, тој е мој човек а и други имам. Што мислиш, како ја напуштив Македонија. Сé може, што треба' . Сé ми кажа по ред како било, со име и презиме, како што се правело и со кого. Сé, со име и презиме. До детаљ… Значи, ми опиша сé за атентатот на Глигоров“.
Соговорникот на „Национал“ натаму вели дека на микро-касети го снимил она што го зборувал со орагнизаторот на продажбата на оружје.
„Морав да го снимам, затоа што видов со каков човек си имам работа. Дванаесет касети снимив со него. Кога го снимив веднаш го повикав …. Веднаш организиравме состанок во хотелот Маритин во Келн … Ги слушна касетите и јас му ги предадов нему. Се разбира, си преснимив копии и за себе… Таа средба беше некаде по две и пол години истрага за атентатот. Не можам во моментов да ти ја прецизирам датата, но имам сé забележано во мојот дневник… Кога ги слушна имињата на Фрчкоски и на уште неколку имиња од 'пеачот' , како што го нарековме, ми рече: 'Осмо, овој Фрчко е тежок мафијаш. Гледаш колку пари има. Купи пред мои очи на франкфуртскиот аеродром кога го чекав, додека беше министер, манжетни за 2.000 марки од фри-шопот. Ова што ми го даде веднаш оди за Скопје, ќе го добијат Слободан и Мите многу бргу. Одам уште утре за Скопје. Само и јас да преснимам копија од касетите, ќе биде дар-мар кога ова ќе го слушне стариот'. Ми рече и да му се јавам на Слободан.

Многу интересен напис...

moira напиша: Да,  од хумани причини не обелоденува кој е атентаторот, учесниците и нарачателите...хуман е доста...само комуњар може вакво нешто да каже...цел живот кукавица бил, и како таков ке остане да го паметат генерации, дури и леташе во воздух и ќе напуни 100 години и уште нема храброст да каже барем еднаш вистина и тоа за оној кој сакаше да го ликвидира...но тој некој иако не успеа да го убие, сепак добро си ја завршил работата, го уплашил до смрт, дури и по смрт. Ке молчел и писуљче ке оставел за идните генерации...ги боли уво идните генерации за него и за ова што ни се случува...ха...

Ме насмеа, но сепак имаш право.