Ваша поезија

СРЕЌНА ПЕСНА
( На задоблачната светлина )

Задоблачна сончевина на моето небо
Облакот со срмен вез е порабен
А личи на среќа....
Песна сум
Од мртва птица оставена
Коријата ечи од стравот
На изгубеното дете
Што ги бара неосмислените игри
Во гнилото лисје на вистината
Се е толку едноставно недостижно:
Игрите,
Песната,
Светлината
Облакот со срмен вез на образот
Ми ја открива најголемата тајна....

Jarosta na tigarot
na ridot dur stoi
so priguseno rzenje
muskul do muskul,
a sepak ubavina za oci
vo boi prelieni
go prepoznava monahot
koj go dostigna plodot
na razmilsuvanjata svoi
vo samotija i prigusena taga
do rezigniranost i ramnodusnost,
tigarot go prepozna zmejot
i se sklupca kraj negovi noze
kako milo mace.
Mu pokaza na tigarot
kade da gleda
i mu sepna tivko zborovi nekoi
i tigarot pocna da pase od trevata
kako sekogas toa da go pravel.
Tigarot se zaplasi
sto ke bide so nego
dali rogovi ke mu niknat,
a monahot poglasno malku go utesi
velejki mu mirno
deka ne go pravi tigar toa sto jade
tuku toa sto go pravi.

БАЛАДА ЗА ЖИВОТОТ
(на мојата Пенелопа)

Ни една пролет немала толку нежност
Во гласот на своето надоѓање
Од пределите на замислените почетоци
Каде секоја песна е кантата на вљубените
А боите се распознаваат по името
На сликарот на последното платно
на судбинското прашање
во кое се прекршуваат смислата и бесмислата...

Мислев, сите магии на дланка ќе ти ги донесам
Ќе те облечам во свилата на најсветлиот зарек,
Мислев, со седефот од душата
Ќе ги исполирам сите твои недоиграни игри
И ги бакнував во мислите сите сокачиња
По кои останале расфрланите парчиња
Од твоето детство
Како тажни кукли
после препирка со најдобрата другарка...

Тивко одѕвонува ехото на дамнешната радост
Во темните длабочини на твојата болка
А јас фатен, изулавен
Со две раце во еден ракав протнати
Ги бројам капките на времето
Од стреата на избезумените мисли...


Таго бисерна,
Ништо не е повечно од тебе
И толку беспомошно одминливо
Во миговите кога сите сонови заличуваат
На кревки стебленца исушена трева...

Smackan crv
na petica zalepen
posledni misli misli
posleden glusec
na pomocano kose umira,
posledni nasmevki
vo prezir preogaat.
Nieden zbor
sila nemal
zosto silata doaga so silnikot,
niedna nadez boi nema
ako se ceka od sila visa
bez rakavi zavrateni
i celo kaplivo,
no nema vrednost
iako e trudna
iako e vredna
dodeka vremeto kako ludak trca
kolku da se istrca,
kolku da se izduva,
petneset milijardi godini
i nesto sitno taka.

Ја
и улицата на брестовите
ја
Хари Кругер
ја
ке чекам
во соништа
од памет да те мрднам
оти не се топам веке
од лаги од моја земја земени
и како ајвар продадени.
Не се лажи веке
дека да ме лажеш можеш,
тоа бидна некогаш
на што со сласт
да се секаваш можеш
на земја валкајки се од смеа
што друг  да ја разбере не може. 

Kaplivo celo
orosena so ladna pot,
mrtvite vikaat
so nasmevka raspadnata
dopir bez cuvstva
na kora od stoleten dab
zborovi snezni
na utrinsko sonce se topat
gorciliv seker
vo limunada kisela
mezeno pivo
so kiselo mleko
prijatelska raka
vo kaktus pretvorena.
Plukni me ti sega
zosto da te napadnam moram
sirenjeto za pari e,
nema milost,
nema zal
na toa zaboravi,
nema da go ima.

               LJUBOV

       docna e poleka paga nok
       te drzam vo moite pregratki
       dodeka mrakot gi golta
       nash*te tela kako shto ja golta
       poslednata svetlina od ovoj den
       povtorno moite usni se zedni
       i baraat da gi napoish so tvoite baknezi
       mojot pogled go bara tvoeto lice
       moite dopiri posegaat kon tebe
       ti gi nudish tvoite volshebstva
       a jas vo zanes gi prifakam
       likot go skrivam vo tvojata kosa
       poveke ne mi treba pogledot
       za da ja doziveam tvojata ubavina
       povtorno i povtorno se dodeka gi slusham
       tvoite vozdishki od nashata splotenost
       vo ovaa blazenost sega
       bolkata isceznuva daleku od nas
       a nie ja ziveeme ljubovta