Ваша поезија

Zelba ne mi stvaraj,
koga pozoltev sega,
kako list esenski,
vnimanie ne mi obrnuvaj,
sega,
koga resiv da vo zaborav da potonam,
zosto reseno e taka,
od narecnici trojca
sto se opija koga se rodiv
i sudbina ne mi zapisaa.
Slatka maka
me razoruva,
mene mestoto tuka ne mi e,
tezina na pleki mi zastanuva
kolena mi popustaat,
jas veke da gi igram
zelenite igri
ne smeam.

За вечност исткаена поезија

Исткаав зборови од тишина волшебна
Зборови прости, но силни како чувствава,
Исткаав сеќавања од нежности и љубења
Сеќавања моќни, за заборав неоткриени.
Исткаав надеж од ѕвездена прашина
Надеж тврдоглава, непопустлива и весела
Исткаав солзи од искрени зраци
Солзи болни, слатки..
Исткаав среќа и тага и насмевки исткаав незаборавни
Исткаав ноќи и денови и изгрејсонца во очи магични
Исткаав вечност од допири и бакнежи,
и во темнината...
и во празнината...
Исткаав волшепства посветли и исполнети..
Љубов исткаена во поезија.

Оган

Те прегрнувам
со раце кои оставаат
вдлабнатини
по твоето тело,
оти не знам дали
е последен пат,
во овој живот,
на овој начин
под оваа
ѕвездена констелација...
Алкохолниот здив
му е патрон на ветрот,
кој ѕвонливо ги краде
последните воздишки,
пред да заспијам,
опиен од виното
на нашата
ферментирана страст.
Се трошиме ли себе
кога среќата ја влечеме
со сламки
и секогаш ни се погодува
најкратката?
Фитилот на
мојата трпеливост
изгорува.
Ќе пеплосам
дури дознаеш
дека тлеам за тебе.

Za najneznata

Najneznata... 

 

Me saka...

Ili neshto drugo posakuva

Dali e taa, samo son koj me progonuva

Mozebi slatka fantazija...

 

Bi sakal ljubovta moja da ne izcheznuva

Te molam ostani 

Te prekolnuvam 

Ti si mojata nadez...mojot son, mojata ljubov

 

Ponekogash posakuvam da odletam od tuka

da se stopam so zemjata

so vodata da nadojdam...

 

Najneznata...

 

Zoshto taa...

Ili nekoja druga posakuvam

Dali e toa shto mi nedostiga

Mozebi sudbina neizbezna

 

Bi sakal ljubovta da e vechna

Da ne si odi

Da ne bega 

Jas sum  tvojata zelba, strasta, nadezta...

 

Zasekogash sakam da odletam

da ja dopram zemjata

da ja preplivam vodata

 

Najneznata...

ДИВОКОПАЧ

Не копај во шумата на сенките
Кај што некој сличен на мене
Ги закопал некогаш останките на сонот
Не копај скриен, прикриен,
Под плаштот на лагата стутулен...
Не копај ни кога дозвола ќе добиеш,
Ни кога тапијата на болот ќе ја наследиш
И кога срцето ќе ти крвари со крвта
Што ја оставив заради сличноста
Со бојата на цветот
Што не стасав да го одгледам...
Не копај во шумата на сенките
Кај што срцето си го закопав
За да ме враќа со музиката
На пролетните водопади
По растрчаните ледини на тагата
Каде штурат штурците на последниот сонет
За реката на мојата одминливост...
Не копај во шумата на сенките...

Разговор со мртвиот

Истрај уште малку
во моите раце,
со лажен пулс
да ја задржам
топлината
што си оди.
Вистина е,
на твоите дланки
почива ледено пространство,
што не може да се искрши
со галење.
Издржи уште малку
во мојот поглед,
со насмеани очи
да ја впијам
твојата неподвижност,
што сепак се движи,
исчезнувајќи.
Вистина е,
се кршам од помислата
дека постоиш, а те нема,
запечатен во ковчегот
што собира лелеци и болка.
Задржи се уште малку
во мојот раскрвавен миг
што собира отчукувања
во кои сме тука,
па заминуваме,
без поздрав
и без цел.
Вистина е,
краевите ме разубедија
дека постојат почетоци.
Се' веќе одамна трае.
Во тоа "се'", ти завршуваш без мене.
Јас продолжувам без тебе.

x x x

Siroko svetlo lice dobrodusno se nasmevnuva
na zdodevniot orkestar od sturci i skrezovi.
Polna mesecina.