Изворни христијани, нивно основање и учење

ДЕЛ 2

После успениeто на Пресвета Богородица, свети Јован со својот ученик Прохор тргна во Мала Азија за и таму да го проповеда словото Божјо, бидејќи таа област му припадна со ждрепка. Одејќи натаму, св.Јован тагуваше, затоа што ги предвиде несреќите што ги чекаат на море, и тоа му го претскажа на својот ученик Прохор. И кога во Јопија се качија на лаѓата и запловија, во 5 часот попладне настана голема бура, и вечерта лаѓата се разби, така што сите што беа на лаѓата, пливаа по морските бранови држејќи се кој за што ќе најде. Утредента напладне морето сите ги однесе на обала, на пет стадии од Селевкија, а само ап.Јован останал во морето. Откако Прохор многу го опака Јован, тргна сам за Азија. Во 40-тиот ден од своето патување, тој стигна на едно место крај морето, наречено Мармареот и застана тука да се одмори. И кога еднаш го гледаше морето и тагуваше по Јован, морските бранови со голема сила ја заплискаа обалата и го исфрлија Јован жив. И кога Прохор притрчал да види морето кого исфрли, го виде Јован, го прегрна, го дигна од земјата и двајцата почнаа да плачат благодарејќи Му на Бога за се. Така св.Јован 40 дена и и ноќи помина во морето, и со благодатта Божја остана жив. Кога влезе во Мармареот, тој побара леб и вода, па откако се укрепија, тие заминаа за Ефес.

Продолжува...

Изменето од Maran Ata - 19.Ноември.2008 во 04:13

А сега продолжувам со подеталното житие на св.Јован Богослов, за сите оние кои уживаат да ја читаат оваа тема

ЖИТИЕ НА СВЕТИОТ АПОСТОЛ И ЕВАНГЕЛИСТ
ЈОВАН БОГОСЛОВ



Свети апостол и евангелист Јован Богослов беше син на рибарот Зеведеја и Саломија, ќерка на Јосиф, вереникот на свете Богородица. Повикан од Господ Исус, Јован веднаш го остави татка си и мрежите рибарски, и појде со својот брат Јаков по Христа. Од Господ Христос тој беше наречен "син на громовите", затоа што неговото богословие претстоело како гром да се расчуе по целиот свет и да ја исполни целата земја. И одеше по својот благ Учител, учејќи се на премуддроста која излегувала од Неговата уста; и Господ Христос многу го љубеше ззаради неговата савршена незлобивости и извонредна девствена целомудреност. Божествената љубов на Спасителот кон него беше толку голема, така што во светото Евангелие за него се вели дека тој е "ученикот кого Исус го љубеше". И меѓу дванаесетмината Господ го издвоил како најпосебен, и тој беше еден од тројцата најблиски ученици Негових на кои Господ многу пати им ги откривал Своите божествени тајни. Така, кога ја воскреснал Јаировата ќерка Господ со Себе ги зел само Петар, Јаков и Јован, да бидат сведоци за настанот. Исто така, кога се преобразил на Тавор и ја покажал Својата Божествена слава, Господ повторно тоа го направил само во присуство на овие тројца одбрани ученици. И кога се молеше во Гетсиманиската градина, Господ ниту тамо не беше без Јован, зашто им рече на учениците: „Поседете тука, додека отидам онаму да се помолам.” И кога ги поведе со себе Петар и двајцата Заведееви синови, се натажи и почна да тагува. (Мт. 26, 36-37). Како возљубен ученик, Јован никаде не се одвојувал од Христос. А колку Господ Христос го љубеше Јована се гледа по тоа што на Тајната Вечера Јован ја навали својата глава на Исусовите гради. Зашто кога Господ на Тајната Вечера објави дека еден од учениците ќе Го предаде, и учениците почнаа да се гедаат меѓу себе и се чудеа за кого зборува, тогаш учениког кого го љубеше Исус, се навали на Исусовите гради и го праша: Кој е Господи?” Исус одговори: „Оној е, на кого Јас ќе му натопам залак и ќе му го подадам.” И кога натопи залак, му го подаде на Јуда Симонов Искариот. (Јн. 13, 21-26). Господ така го љубел Јован, што само тој имал слобода да ја стави главата своја на Неговите гради и смело да го праша за тајната на предавството. Но и Јован имаше поголема шубов кон својот Учител од останатите: затоа што за време на доброволното страдање на Спасителот, сите ученици Го оставија својот Пастир и се разбегаа, а само тој единствено и неодстапно ги гледше сите маки Христови, сострадувајќи со сето свое срце, плачејќи и ридајќи заедно со Пречистата Дева Марија, Мајката Господова, така што заедно со Богородица дури до самиот крст и смрт не отстапи од Синот Божји Кој пострада за нас. Затоа и беше посинет од Пречистата Дева Марија под крстот на Господа. Зашто Господ висејќи на крстот, и гледајќи ја Мајка Си и ученикот кого го љубеше како стојат, и рече на Својата Мајка: Жено, ете ти син! Потом му рече на ученикот: ето ти мајка! И од тој час ученикот ја зеде кај себе. (Јн. 19, 25-27). И ја сметаше за своја мајка со секоја почит, и и служаше се до нејзиното чесно и славно успение. А во денот на нејзиното успение, кога чесното и свето тело на Божјата Мајка го носеа да го погребаат, свети Јован пред неа го носеше необично царски-блескавото палмово гранче, која на Пречиста Дева и го донесе Архангел Гаврил известувајќи ја за нејзиниот премин од земјата на небото.

Продолжува...


Изменето од Maran Ata - 19.Ноември.2008 во 13:47

AlDra напиша: За изворните Христијани може да се прочита во една Книга која се вика Библија! Нивните верувања таму се опишани.

Biblijata e proizvod na Crkvata Hristova, koja shto na pochetokot se sostoela od chetiri jurisdikcii: Erusalimska, Aleksandrska, Antiohiska i Rimska. So podelbata na Rimskoto carstvo na Istochno i Zapadno, i premestuvanje na rimskata prestolnina vo Konstantinopol, bila formirana i petata - Konstantinopolska crkva. Site zaedno ja sochinuvale Crkvata Hristova. Rimskata crkva otpadnala vo XI vek poradi eres, a kako shto se pokrstuvale narodite i Crkvata rastela, i se pojavila potreba od novi crkovni jurisdikcii, koishto se odnesuvaat na teritorijalnata (crkovna) administrativna uorava. Taka nastanale upravite na RPC, SPC, GPC i drugi, koishto izrasnale od Konstantinopolskata patrijarhija. Crkvata Hristova e zhiv organizam, a po dvaeset veka ne mozhe da ostane ista po forma i golemina, bidejki prirodno raste i se razviva. No, nejzinata sushtina e neizmenliva.

A tvojata "izvorna crkva", od kade poteknuva?

Изменето од Asya - 17.Ноември.2008 во 03:17

izvoren напиша:     Maраната, податоциве што ги презентираш покажуваат дека изворните христијани постојат многу одамна, а не се нова деноминација.

Тоа де, не се. Нивното учење и предание денеска се среќава исклучиво во православната Црква.

    Maраната, податоциве што ги презентираш покажуваат дека изворните христијани постојат многу одамна, а не се нова деноминација.

ДЕЛ 3

Христијанството се утврдило во главните центри на Римската Империја уште пред проповедта на ап. Павле: во Антиохија, во Александрија, во Рим. Но тоа сѐ уште било истото јудео-христијанство; Него го пренесувале во дијаспората Евреите, кои традиционално патувале во Ерусалим за молитви и принесување жртви во храмот. Такви се и дојденците меѓу слушателите на првата проповед на св. ап. Петар, на денот Педесетница. Откако го примале христијанството и се вратиле дома, тие основале општини во еврејските колонии во големите градови. Но, со тоа не се излегувало зад границите на јудејството, спорот за христијанството останувал внатрешно-еврејски спор. Така на пример, според зборовите на римскиот историчар Светониј, во 49 г. императорот Клаудиј ги иселил сите Евреи од Рим, заради немирите што се појавиле меѓу нив по прашањето за некој Христос.

Павле, исто така, ја започнал својата проповед од Евреите во Мала Азија. Во Дела апостолски често се повторува следната шема: кога ќе пристигне во некој град, ап. Павле влегува во местната синагога и врз основа на Светото Писмо што се читало во неа секоја сабота ја започнува проповедта за Христа. Евреите, со малку исклучоци, го отфрлаат и тогаш тој се обраќа кон паганите. Павле никогаш нема да се посомнева дека на Евреите «прво требало да им биде проповедано Божјото слово» (13, 46). Тоа што тие го отфрлиле Христа ќе биде Негова «постојана мака». «Јас би сакал – вели тој – самиот да бидам одвоен од Христа за моите браќа, кои ми се сродни по тело» (Рим. 9, 2-3). Но, исто толку несомнено за него сега е и тоа, дека Евангелието е обратено кон целиот свет – «за спасение до крајот на земјата». Отфрлен од Евреите, тој до крај ќе го осознае својот повик – да биде Апостол на паганите и понатаму со нив ја соединува својата судбина.

Почеток на Црквата - мисионерството на св.ап.Павле

За никој друг од Апостолите не дошле до нас толку многу податоци, како за св. ап. Павле; бил правоверен Евреин, но роден во Тарс, во Киликија, т.е. во дијаспората. Тој во себе ја соединува љубовта кон својот народ и својата религија со вселенска широчина и опфат на својата мисла. Јудејството со старозаветната незгасната «жед за живиот Бог», сосема ја определува Неговата религиозна свест, но тој веќе слободно го диши и воздухот на елинско-римскиот свет, тој е римски граѓанин не само «со документ», туку и според светотогледот.

Своето религиозно образование тој го добил во Ерусалим, «крај нозете на Гамалиил» – водач и идеолог на фарисејството. Таквото воспитание во духот на крајно-конзервативното јудејство го направило непријател на христијанството. Уште во тоа непријателство се покажале особените црти на Неговата личност: целостност и максимализм во применувањето на својот религиозен идеал во животот. Св. ап. Павле прв пат го сретнуваме во книгата Дела апостолски, и тоа како го одобрува убиството на архиѓаконот Стефан. Потоа го гледаме како «диши со опасност и убиство», како ја загрозува Црквата, влегува во домовите за да ги одвлече во затвор мажите и жените. Не задоволувајќи се со гонењата во Ерусалим, тој од Синедриониот бара и добива особена дозвола да ги гони христијаните во Сирија. И тука, на патот кон Дамаск, со него се случува оној прелом, за кој тој самиот секогаш ќе тврди, дека тоа било непосреден избор и Негово повикување – «не од човек и не преку човек», туку од Самиот Христос. Св. ап. Павле го осветлила светлина, го слушнал Христовиот глас и се обратил кон Него толку потполно, толку неразделно, како што изгледа, никој ни пред него, ни по него, не се обратил. За обраќањето на Павле се напишани стотици книги, се обидувале да го објаснат «научно»: со психологија, неврологија, безмалку со епилепсија… Но има нешто плитко и жално во тие обиди. Всушност, секое обраќање кон Бога е – тајна која науката не може да ја објасни до крај, дури ни со помош на најосетливи инструменти. За нас е важно тоа, дека секој збор од св. ап. Павле кој стигнал до нас, укажува на таква вкоренетост на целата Негова личност во личноста на Христос, таква навистина лична врска со Него и убеденост во особеното откровение од Христа, што Црквата, без оглед на неразбирањата и противењата кои толку многу ќе го следат ап. Павле низ целиот негов живот, не ќе се двоуми да го признае за Апостол – рамен на Дванаесетте, да го вклучи во бројот на оние «самовидци», врз чие сведоштво и учење таа е изградена.

Продолжува....

Изменето од Maran Ata - 13.Ноември.2008 во 07:01