Некои општи заблуди околу христијанското учење

Доброто и злото

Често пати кај луѓето тргнувајќи од своето човечко резонирање постои општ широко распространет погрешен став за христијанското гледиште за одредено прашање.

Така во главите и на христијани и на нехристијани и на верници и неверници постои став дека сатаната е причината за злото меѓу луѓето, кое всушност не е гледиште на православното учење. Сатаната е поттикнувач, но не и создавач на злото. Доколу сатаната е создавач или повлекувач кон зло кое самостојно постои или самиот е злото, тогаш би ја добиле ситуацијата на добро и зло како две рамноправни страни. Тоа е грешката на јин-јанг шемата. Во тој случај злото би добило самостојна сила и би било зло само погледнато од другата страна.
Ова гледиште е исклучително важно да го знае секој христијанин, па и секој кој сака да го открие и осмисли постоењето. Бидејќи на таа обмана паѓаат луѓето и се оправдуваат кога сторат зло.
На светот постои само добро, меѓутоа Бог оставил можност за постапување кое не е според принципите на доброто. Тоа е ако треба на правилен начин да се дојде од одредена цел, истото наместо според нормалната и целосната процедура да има отворена врата да се оди по скратена патека. Тие кои не ја одат процедурата на доброто, туку со силна желба да го поседуваат она кое е во понапред на патот, тргнуваат по погрешната патека го избираат патот на злото. Во тоа е улогата на поттикнување и лажење на сатаната, но според христијанството кон тоа влече и паднатата природа на човекот.
Бидејќи се што работиме, секој факт на делата ги изградува субјектите кои тие дела ги прават, оние кои ја оставиле полната и правилната процедура и инстант сакаат да дојдат до понапредните позиции се унакажани од недостатоците на придобивките од исправните дела. Како еден пат на убавината кој треба со радост и достоинство заедно да се изоди. Тие луѓе за да бидат понапред од другите ја оставаат таа процедурална патека и се обидуваат низ страничната врата скратено формално да дојдат до одредена понапредна позиција со што би излегле понапред од другите. Тие не се изградуваат суштински вредносно, туку формално ги земаат на себе формите на вредноста. Бог ја отворил таа можност за неодење по исправниот пат заради испитување. Сиот криминал и сите грешни дела се произлезени од таа желба. Брзо да се дојде до нешто да се има. Затоа во христијанството исакнати се две доблести како двете човекови нозе кои се сметаат како основни и неопходни за духовниот вредносен развој: смирението и воздржувањето. Смирението за смирено одење по процедуралната патека и воздржувањето од страничните лажноветувачки обмани за скратено и брзо стигнување до понапредните позиции. Така е од почетокот, гревот на Сатанаил, сега сотоната. Сакал да се израмни и да биде и поголем од Бог. Така било и со Адам и Ева. Тие посакале брзо да дојдат до божественоста. Така е и сега во сите ситуации кога не се избира правилноста. Меѓутоа за разлика на исправниот пат кој е исполнет со нешта, скратената патека е како вакуум бездна низ која треба брзо да се премине понапред. Од таму патниците низ скратената патека не ги добиваат енергиите кои ги има на исправната процедура и стануваат унакажани во нивните личности. Може некое време штом излегле од исправниот пат ќе имаат заостаток од енергијата, ама полека ќе бидат се попразни.

Злото не постои, злото нема свое реално постоење. Силата на злото е блеф од таму станува јасно зошто Црквата ги негира пластичните префизички претстави на злото и доброто во филмовите со вампири, ангели и слично. Во моментот кога се тргне по тој блеф извршителите на неисправни дела се хранат од единствената сила. Божјата! И трошејќи ја заличува како да имаат некоја сила. Злото е извитоперено добро, кое има извесно само формално несуштинско постоење се додека не ја потроши украдената енергија на доброто. Во тој период се создава таканаречена црна уметност. Таа црна уметност каде исправното се претставува во извитоперена изживувачка форма ги влече и ги мами луѓето. Како начин за изместено трошење на Божјата света енергија. Кратко време делува како да е реална сила со која може вечно да се храни грешникот. За потоа со текот на времето да го фрли во прашина, празен и уништен. Сатаната нема сила, тој е само вешт блефатор и обманувач. Во есенцијата светот е добар, меѓутоа постои изместување во неговата реализација. Односно ускратени сме од полната реализација поради сопствениот избор. Колку повеќе луѓето ќе го избираат неисправниот пат, во таа мера и светот ќе се изместува и извитоперува. Затоа и Светите Отци прозорливо навестиле дека поради грешноста, ќе дојде време кога самата природа ќе се извитопери и нема да дава плодови. И животните и целиот свет уште повеќе ќе се измести во своето постоење поради се поголемата грешност на луѓето.

Изменето од sard - 26.Јули.2010 во 14:54

Свртувањето на другиот образ

Матеј: 5:39 Јас, пак, ви велам: да не се противите на злото. Ако некој те удри по десниот образ, заврти му го и другиот.

Лука: 6:29 На оној, што ќе ве удри по едниот образ, заврти му го и другиот; а на оној, што сака да ти ја земе горната облека, подај му ја и кошулата.

Овие цитати скоро сите погрешно се толкуваат дека христијаните не треба да се бранат од било кој напад. Но толкувањето е дека христијаните не треба да се бранат кога тие лично се нападнати, но секако треба да ги бранат другите вредности. Затоа што во цитатите е кажано „Ако некој ТЕ удри по десниот образ, заврти му го и другиот.“ Што значи ако некој нас (мене/тебе) лично ме/те нападне тогаш треба да не одговориме на личниот напад туку да се совлада сопствената суета и човекот дури и да природаде на личните обвинувања, критики и напади. Со тоа обессилени се и самите напади, а уште поважно обессилена e можноста за појава на суетата кај нас. Но тоа не значи дека христијаните треба да стојат како здрвени доколку некој напаѓа нечиј ТУЃ образ односно некоја друга вредност надвор од нивната личносна вредност. Не значи дека ако некој пали Црковен храм, ние да му речеме еве ти го и овој ние самите ќе го запалиме. Или ако некој друг малтретира, ние да му бараме нему или од други да го свртат другиот образ. Од самото ова може да се види лудоста и неприродноста на ваквото толкување кое на ваков погрешен начин очигледно не е складно со другите поуки и заповеди. А сосема складно и исправно е кога се протолкува дека христијанинот не смее на нападите, навреди па и физички шамари кон него лично се насочени. Прецизното читање на зборовите токму на тоа посочува.
Доколку при нападите не е нападната само личноста, туку е опфатена и поширока вредност. Христијанинот треба во таа мера да одговори. Личниот напад да го прифати, но да ја брани вредноста која е нападната преку него. Пример ако некој критикува некој свештеник, тој треба да ги прифати нападите на неговата личност, но истовремено да брани од нападите кои критикувајќи го него се прошируваат во напади на Црквата, свештенството, Верата и така натаму.

Изменето од sard - 26.Јули.2010 во 14:11

Самото христијанство и останатите институционални религии се една гоооолема заблуда.

Хаха, а како го докажувате? Со материјални докази, факти и научно поткрепени аргументи?

Патем, смешно изгледа еден христијанин да се обиде да разубеди муслиман, и покрај тоа што сите тие вери, религии и секти се едно исто....






Изменето од Messenger - 26.Јули.2010 во 16:58

sard напиша: Свртувањето на другиот образ Матеј: 5:39 Јас, пак, ви велам: да не се противите на злото. Ако некој те удри по десниот образ, заврти му го и другиот. Лука: 6:29 На оној, што ќе ве удри по едниот образ, заврти му го и другиот; а на оној, што сака да ти ја земе горната облека, подај му ја и кошулата. Овие цитати скоро сите погрешно се толкуваат дека христијаните не треба да се бранат од било кој напад. Но толкувањето е дека христијаните не треба да се бранат кога тие лично се нападнати, но секако треба да ги бранат другите вредности. Затоа што во цитатите е кажано „Ако некој ТЕ удри по десниот образ, заврти му го и другиот.“ Што значи ако некој нас (мене/тебе) лично ме/те нападне тогаш треба да не одговориме на личниот напад туку да се совлада сопствената суета и човекот дури и да природаде на личните обвинувања, критики и напади. Со тоа обессилени се и самите напади, а уште поважно обессилена e можноста за појава на суетата кај нас. Но тоа не значи дека христијаните треба да стојат како здрвени доколку некој напаѓа нечиј ТУЃ образ односно некоја друга вредност надвор од нивната личносна вредност. Не значи дека ако некој пали Црковен храм, ние да му речеме еве ти го и овој ние самите ќе го запалиме. Или ако некој друг малтретира, ние да му бараме нему или од други да го свртат другиот образ. Од самото ова може да се види лудоста и неприродноста на ваквото толкување кое на ваков погрешен начин очигледно не е складно со другите поуки и заповеди. А сосема складно и исправно е кога се протолкува дека христијанинот не смее на нападите, навреди па и физички шамари кон него лично се насочени. Прецизното читање на зборовите токму на тоа посочува. Доколку при нападите не е нападната само личноста, туку е опфатена и поширока вредност. Христијанинот треба во таа мера да одговори. Личниот напад да го прифати, но да ја брани вредноста која е нападната преку него. Пример ако некој критикува некој свештеник, тој треба да ги прифати нападите на неговата личност, но истовремено да брани од нападите кои критикувајќи го него се прошируваат во напади на Црквата, свештенството, Верата и така натаму.

Apsolutno se slozhuvam so interpretacijata na citiranite delovi... do poslednot pasus so koj shto 100% go negirash prethodno kazhanoto. Ne mozhe da go oddelish egoto i suetata od edno neshto, a ne od drugo. Faktichki najgolemata sueta kaj chovekot se javuva od onie neshta koi toj gi prifatil kako negovi vodechki vrednosti vo zhivotot. Vistinskoto oddeluvanje od egoto i suetata e potpolnoto odvojuvanje od site vrzuvanja (attachments). Bez toa samo se lazheme sebe si, samo zhiveeme vo iluzija deka go vrtime drugiot obraz. A toa e gjavolskoto vo seta ovaa rabota.

Vo poshirok smisol citiranite delovi ne velat "nemaj vrednosti" ili "ne gi neguvaj vrednostite", tuku velat ne se protivstavuvaj na onoj koj ne gi vrednuva istite i ne se obiduvaj nasila da dokazhuvash neshto shto ne mu e dadeno na nekogo toa da go razbre vo dadeniot moment. Toa se nadovrzuva na onoa "sechii ushi ne se za sekoj zbor". Nasilnosta na vteruvanjeto na sopstvenite vrednosti ili nasilnototo branenje na istite ne e nishto povekje od nasilnost. A nasilnosta ne e nishto drugo tuku gjavolska rabota.

Ova me potseti na edna anegdota...

Imeno, nekoj vernik se nashol vo raspravija so nekoj nevernik i malu po malu rabotata stanala tolku zholchna shto nevernikov mu udril shlakanica na vernikot. Ovoj, kako posveten hristijanin mocheshkum mu go zavrtil drugiot obraz. Onoj mu udril ushte edna shlakanica. Vernikov ne rekol nuti eden zbor, tuku samo se nasmevnal srekjen i gord shto mu se ukazhala shansa da se dokazhi kako "vistinski dosleden Hristov sledbenik". Vo toj mig sopernikot mu udril treta shlakanica, a vernikov molnevito mu vozvratil so tupanica!

- Abe shto pravish choveku? - se iznenadil shamardzhijata na vakvata reakcija - Pa neli ti velish deka treba da se vrti drugiot obraz?

- Shto se chudish - mu odgovoril vernikot - Vo Pismoto pishuva samo za dva shamara. Izvini, ama jas nemam tri obraza!


Ovaa anegdota odlichno go ilustrira nerazbiranjeto na citiranite delovi od Pismoto. "Dvata obrazi" znachat "dvete strani na parichkata", "dvata kraja na stapot", "materijalnosta i duhovnosta", "sevkupnosta na neshtata","nasha kompletnost", "nasha totalnost bez nikakov iskluchok, vkluchuvajki gi i veruvanjeto i religijata"... bidejki chovekot ima samo dva obraza i toa e s'e shto ima od niv na liceto.

Tret obraz ne postoi, a so toa ne postoi i iskluchok koj ne e opfaten so citatot.


P.S. Go pozdravuvam otvaranjeto na ovaa tema za koja na ovoj podforum odamna postoeshe potreba. Samo smetam deka treba da najdeme nachin kako vizuelno da gi oddeluvame citatite i diskusiite po niv... oti inaku s'e kje se ispomesha i nema da postoi nikakov pregled vo diskusiite.






Изменето од Messenger - 26.Јули.2010 во 18:17

Tiggy Vicious напиша: Објаснете ми... Како тоа се сликаат ангели, рај, Исус на икони... ...кога јасно се кажува дека е забрането да се “прави слика на се што е на небото горе“ Ај одговор на еден тинејџер, кој се забутал у пдф религија. П.С: Мислам темава и за вакви ствари би послужила.

Za ova imame posebna tema - Не прави идол или слика на она што е горе.


Изменето од Messenger - 26.Јули.2010 во 18:22

gOJDO напиша: Хаха, а како го докажувате? Со материјални докази, факти и научно поткрепени аргументи?

Господ како алфа и омега, како сеприсутен се докажува на сите можни начини. И секаде секое испитување го потврдува Неговата постоење. Така што сознанието, докажувањето за Бог е во очигледна форма, но прикриена е САМОочигледноста. Само она кое е САМОочигледно е неоспорно докажано. Тоа е комплетно сознание и нема потреба од докажување. Се што се докажува колку и да е очигледно, ако не е САМОочигледно може да се гледа од други аспекти кои ќе го оспоруваат. Така не постои на светот ниту еден став кој не е оспоруван. Да според масата на податоци некои делуваат пореални, а некои понерални. Меѓутоа масата е пропаганден елемент (читај насилен) и зависи од волјата на луѓето што сакаат да извлечат како заклучок. Ако бараат да потврдат ДА тогаш се докажува ДА ако сакаат да потврдат НЕ, НЕ ќе им излезе

gOJDO напиша: Патем, смешно изгледа еден христијанин да се обиде да разубеди муслиман, и покрај тоа што сите тие вери, религии и секти се едно исто....

Мислам и дека не е тешко еден со друг човек да се убедат. Не е тешко тебе да те убедам или обратно ти да ме убедиш во посилната аргументација. Проблемот е во околните културолошко-психолошки притисоци на обврзувањата кон околината. Кога умот тргне да ја признае објективноста на посилните аргументи индоктринирачките притисоци најчесто пропратени со прикриена закана ќе побараат некаков страничен излез за да го избегнат признанието.
Ако би биле оставени слободно, умовите токму во меѓусебната консултација излегуваат од фикс верувањата кои се раѓаат кај затворениот ум.
Сепак иако нецелосно секое академско убедување врши влијание и ги смирува духовите. Колку повеќе имало меѓусебно академско убедување толку помалку се шансите за насилно „убедување“. Овде подфорумот вероисповед е добар пример за тоа. Во попрвите судири на мислења духовите беа највозбудени од подоцнежните. Потоа се помирно се примаат ставовите на другите кои се спротивни на сопствените. Така кога се намали учеството на физичката сила, стравот во одржувањето на одредено убедување се зголемува можноста за заблудените умови да излезат од заблудата.

Изменето од sard - 27.Јули.2010 во 00:21