Ваша поезија

...dobrodojde vodolija 1977...mnogu ubavo, imash stil kako na Zak Prever slichen vo poezijata tvoja...:)

Ti si poveke od se
i ne sakam nikoj da doznae
zosto ke te ukradat volci vo nokta,
a takva tajna da se deli
so nikoj ne smee.
A sepak ladno mi lazi niz rbet
od misla izdajnicka
deka ti ke spoznaes
deka oci ke otvoris
i togas dobro ke me zagledas
so prezir ke me poglednes
i zasekogas ke zamines.
A jas megu bubalki ke legnam
kon zvezdi ke gledam
so zelba zasekogas da zaspijam.

Средба со болката
на сите што изгубиле сакан

Во рани мугри, ја сретнав болката
на старата патека што води до твојот дом.
Во рацете држеше црни цветови.
На вратот имаше алка од човечки солзи.
Ме гледаше со провиден поглед.
Беше тоа вчудовиден поглед,
близнак на ноќната сенка.
Мирно стоев спроти болката
и јасно го гледав нејзиниот издлабен лик.
А таа полека ги пружаше кон мене
своите ковчести раце испреплетени со трње.
Како да сакаше да ме допре,
да се увери во моето постоење.
Во тој миг се распара небесната утроба
и силни дождови ја полија патеката
што води до твојот дом.
Со чекори кои повеќе наликуваа на лет,
болката ме напушти пред една голема бара,
да го проколнувам дождот што не ми дозволува
да дојдам кај тебе.
И тогаш го видов својот лик во барата.
Во рацете држев црни цветови,
а на вратот имав алка од човечки солзи.
Дождовите секнаа.
Со калливи чекори, стигнав до твојот дом.
Го оставив моите црни цветови на твојот гроб
и потрчав назад за да избегам од изгрејсонцето.
Не сакав другите да видат дека сум се престорил во болка.
      

Изменето од Quentin - 15.Март.2008 во 00:44

Quentin напиша: maria_magdalena напиша: Горчлива е смрттакога притаено блискиотв прегратка цврсто ќе го зграби...Боли болката и душа раздирадлабоко и мачнов градите продира...И чудно, наеднаш ништо повеќе исто не ениту некогаш ќе е.И повеќе важно не еона што се рекло и сторилоне рекло, ил заминало...Останува само непресушниотпелин-извор на болкатакој протекува низ коритото на душата А јас, небаре стар и опитен алхемичар сакав да и' вдахнам здив на душата што како дим од цигара, брза да се прегрне со небесата. Попрво, од катран - злато ќе сочинам.

ОВА МИ ЛИЧИ НА ЕДНА СИМПАТИЧНА ИГРА „ПРОДОЛЖИ ЈА ПЕСНАТА“
КОЛКУ МИ Е ЖАЛ ШТО НЕ СУМ ВО ФОРМА, АЈ УТРЕ...

Учам...



Учам да пуштам долга коса

учам да пуштам брада учам да

исчезнувам во општеството од време

на време ме посетуваат службите

за бричење и службите за шишање

ме подбричуват ме потстрижуваат ме

учат да ги исфрлам од употреба

зборовите што значат чисто

самољубие ме подбричуваат

со уверувањето дека насекаде

ме следат невидливи растенија



Ме потсетуваат дека во

автобусот со број 24 до

мене седи еден безгрижен

бог

потоа останувам во општеството

во автобусот во природата недоучен

како се пушта коса или воопшто

како се пушта брада во

мислите ми останува

сликата на нож вбоден во

парче овчо сирење

A DREAMER


Her reach falls short and yet she reaches
to gasp that which she cannot hold
yearning for those stardust skies
and seeking for those suns of gold.

She knows in truth it can't be done
and yet she wont give up her quest
she runs a race that can't be won
pursues her goal with a dream she cleaves.

Joyful to the stars she flees
to land on shores she'll never see
believing what she cannot see
and seeing all that she believes.

She basks in warmth from foreign suns
and breathes air with scents of night
caresses silver sands at dawn
and bathes in rivers flowing bright.

Now, who can tell what may yet be
possible for you to see?

...what dream ?...what goal ?...what victory ?...

...Yet first you must a dreamer be.

Изменето од ...Well... - 15.Март.2008 во 02:51

ЦЕР

Во фустан од најчиста светлина
Стокми ја тагата,

Накинџури ја, истафри ја како мома
За мажење,
Нека блескаат од неа монистрите
На спомените
Како очи на млада пуполка
Што гушка бара од новиот ден...

Од срма и свила извези вез
На одразот стивнат
Во времето зад,
Кај што волчји заби бразди сечат
А зборовите не можат да се доречат,
Низ мигот сќутучен да се провлечат,
Па месишта кинат, ко жарој печат,
Ја парталат кожата,
По стрништа паламидни ја влечат...

Собери бронза од првата зора
Дури сонот уште не истинал в черги,
Дури мислата трње не пошла да гази,
Троа бронза саде нацрпи
Со солзата бисер бигоросан
На насмевката на последната надеж –
Кога стивнуваше плачот на закланите срни...

Стокми ја тагата
Во фустан од најчиста светлина...