Ваша поезија

Го гледав почетокот на невремето
бура се спремаше насекаде
облаците се стиснаа во своите бесконечни рамки
како љубовници во мал кревет
пиејки од иста чаша
слушајки ги твоите зборови
не ни забележував колку е веке часот
не можев да се заситам  од твоите прегратки.

Недојдените

На недојдените им беседам.
"Не доаѓајте на светов!"
Наредете му на вашето постоење
да скита како аморфна маса меѓу димензиите.
Ако се создадете овде,
ќе ве распнуваат на крстови,
ќе ве черечат на колови,
ќе ви вбризгуваат идеологии.

На недојдените им беседам.
"Не доаѓајте на светов!"
Пуштете ги своите души да лебдат спокојно,
пуштете ги бездомнички нека бидат...
Не допуштајте дом - тело да им биде.
Ако дојдете овде,
ќе се прашувате кои сте,
ќе лутате незнајни и жедни
за вистина и возвишување.

На недојдените им беседам.
"Не доаѓајте на светов!"
Вселете се отаде ѕвездите и
преспијте ја вечноста во нова форма.
Останете завиткани во вашето прапостоење.
И онака овде, ништо битно не пропуштате!

Избркана од рајот

Сега мојата душа облечена во тело
е само робинка во мракот.
Кога заминував чекорите ми беа
потешки од олово,
болката ја претворив во облаци
и солзите ја потопија земјата.

Сега погледнувам кон небото
и ги гледам туѓите ѕвездени очи
вперени во мене.
Половината месечина е Божјата насмевка.
Српу небесен, вечно ли ќе ме сечеш?
Не го барај моето покајание, нема да го добиеш.
Прати ме во пеколот, ќе горам со сласт,
нека гори се од мене,
нека се сторам пепел како тутунот од испушена цигара
а телото нека скапува како филтер фрлен не земја.

Додека чекорев, а вие ми ги затворавте портите зад мене
сфатив дека не припаѓам меѓу вас.
Не ми требаат вашите крилја,
не ми требаат сини очи и руса коса,
не ми треба снежен замок како бајка.

Бркајте ги таквите како мене,
прогонувајте ги, нема да ви вратат со зло...
моето проклетство е мој најдобар пријател тука на Земјата,
болката е тука секогаш со мене.
Таму, зад тие Ваши порти немав никој.
Благодет е проклетството.
Мојата лутина кон Вас е неизмерна
а иронијата нека ја однесе ветрецот кон рајските порти.

ekszi88 напиша: Избркана од рајот Сега мојата душа облечена во тело е само робинка во мракот. Кога заминував чекорите ми беа потешки од олово, болката ја претворив во облаци и солзите ја потопија земјата. Сега погледнувам кон небото и ги гледам туѓите ѕвездени очи вперени во мене. Половината месечина е Божјата насмевка. Српу небесен, вечно ли ќе ме сечеш? Не го барај моето покајание, нема да го добиеш. Прати ме во пеколот, ќе горам со сласт, нека гори се од мене, нека се сторам пепел како тутунот од испушена цигара а телото нека скапува како филтер фрлен не земја. Додека чекорев, а вие ми ги затворавте портите зад мене сфатив дека не припаѓам меѓу вас. Не ми требаат вашите крилја, не ми требаат сини очи и руса коса, не ми треба снежен замок како бајка. Бркајте ги таквите како мене, прогонувајте ги, нема да ви вратат со зло... моето проклетство е мој најдобар пријател тука на Земјата, болката е тука секогаш со мене. Таму, зад тие Ваши порти немав никој. Благодет е проклетството. Мојата лутина кон Вас е неизмерна а иронијата нека ја однесе ветрецот кон рајските порти.

......

maria_magdalena напиша: Ако ми дариш насмевка само-Сонцето твое ќе биде.Ако ме погледнеш само-ѓердан од ѕвезди ќе ти дарам.Ако ме прегрнеш пак-душата своја на длан ќе ти ја пружам.

БЛАГОДАРНИЦА

срце на дланка сервирано
за најаска али за сувенир
во насмевката постела за почивка
од зборивите што ме истрошија
што ме испразнија
што ме заборавија...


Изменето од majstorce62 - 12.Март.2008 во 10:20

АБОРТУС НА ПЕСНАТА


и тоа може да се случи:

жарче ќе фрлиш, ќе подметнеш
среде пластови сено некосено,
кај што срца нестоплени чемреат,
во срцата извор ќе ископаш
далги зариени ќе одриеш
вода мевлемлија да потече...

а ветрот спокој го најавнал
меѓу лисјето, среде тревите
в гумно зелено – почивало,

жарчето гламја е, енего
црно око неопулено.

zagor напиша: ...ТООООО.....МАЈСТОРЕЕЕЕ....

ИСТО КАКО ТИ ДА СИ СРОЧУВАЛ...