ДУША

-

Изменето од dzem - 11.Април.2008 во 20:35

dzem - bi te zamolil da pishuvash na Makedonski dokolku e mozhno... se imame dogovoreno deka kje koristime drugi jazici (angliski, srpski, boshnjachki) samo ako koristime citati koi ne se dostapni na makedonski ili kopirame tekstovi koi se neophodni za diskusijata... ako ne znaesh makedonski (ili ne si od Makedonija), vo red e...

mudzahid напиша: dodeka drugite se karaat jas seuste cekam nekoj da odgovori

 
Tvojot stav brat za dusata e i moj nemoza da otvora usta da kaza nesto pred tebe, se sramam

Brat, sramot e mnogu ubava osobina, no se pomalku ja ima.
A ti ne se srami, od mene, jas sekojpat go pocituvam tvoeto mislenje

Vo Islam se pravi razlika pomedzu Ruh (Duh) i Nefs (Dusa)! Iako mnogu Islamski naucnici go ispovetuvaat zborot Ruh i Nefs, kako da se sinonimi, nekoi toa go pravat za da ne gi zbunat ludzeto na koi im se obracaat, ednos da kazuvaat Ruh a drúg pat Nefs, pa zatoa cesto kazuvaat Nefs(dusa) edinstveno samo ako gi prasame dali postoi razlika togas ni objasnuvaat.!
 
........ Ajde malce podetalno okolu ova,, bi sakal da imame diskusija,, mislam deka e interesno, da nauceme nesto povece za sebe

ДУША
(Извадок од ДИЈАЛОГ СО ПРИЈАТЕЛОТ НЕВЕРНИК)

13.05.2007
Пријателот продолжи верувајќи дека овој пат ме довел во безизлезна ситуација.

-Што е твој доказ дека човекот има душа, дека по смртта ќе биде проживен, дека не е само тело кое по смртта се рааспаѓа на своите составни елементи и што вашата вера вели за повикувањето на душите?

По кратко размислување му кажав:

-Твоето прашање, е доста сложено.

Говорот за душата е како одење по беспатие. Постоечките факти говорат во наш а не во ваш прилог.

Застанав на момент размислувајќи, а потоа продолжив:

-Обиди се сега да размислуваш заедно со мене!

Првиот показател што ќе ни помогне кога ќе зборуваме за постоење на душата е признатиот факт дека човекот има две природи:

Надворешна-видлива- во кое спаѓа неговото тело со своите материјални атрибути, а кое како такво има своја тежина, зафаќа одредено место, подложно е на влијанието на времето, промените, движење, премин од состојба во состојба, запаѓа во различни ситуации: еднаш е здраво а потоа може да заболи; Ја познава дебелината, слабоста, црвенилото, бледоста; се наоѓа во состојба на активност, мрзливост; го наоѓа сонот, будноста, глад, ситоста итн. Тука се и сетилата, расположенијата, страстите стравот и сл. Поради тоа што оваа човекова надворешна и видлива природа со дополнителни сетила има атрибути на материјата, велиме дека се човековото тело и неговата животинска душа материјални; и - внатрешна-невидлива-духовната природа на самиот човек, која е различна од првата и на неа и е спротивна. Нејзини особености се непроменливоста, неограниченост со времето и местото и трајноста. Ја сочинуваат разумот со своите постојани мерила, заклучоци (логички) и категориите, совеста со своите закони, естетските чувства и (човековото) „Јас” кое во себе ги собираат сите наведени својства на умот, совеста, естетско и етичко сетило. Ова Јас (самосвест за себе)е нетелесно и е потполно различно од животинската душа која ја продираат глад и нагони. „Јас” е апсолутно неограничено човеково јаство со кое тој ги доживува длабокте чувства на своето присуство, бивствување, покажување и перетставување во светот: дека е овде и дека отсекогаш овде и бил. Тој осет е континуиран, секогаш ист без минато и иднина. Тој е постојано „Сега”, претставено во осетот за постојаност и траење.

Станува збор, секако, за сосема поинакво постоење од првото. Ова постоење нема атрибути на материјата, та не подлегнува на законите за промени, и не е ограничено ниту со време ниту со место, и не може да се мери со ништо. Благодарејќи и на непроменливоста на ова успеваме да го мериме променливото; благодарејќи на неговата апсолутност сознаваме за релативното во светот на материјата. Накратко, станува збор за постоење на духовната природа.

Да се запрашаме сега, која од овие две природи го претставува човекот? Дали човекот е неговото тело или неговата душа?

За дојдеме до вистинскиот одговор на ова прашање мораме да испитаме која од овие природи е надредена на другата.

Материјалистите велат дека човекот е неговото тело, кое има примарна улога во однос на сето останато на човекот. Сето останато, како што се разумот, логичкото заклучување, осетите (естетски и етички), совеста, битието или човековото „Јас” само е додаток на телото и има второстепено значење во однос на телото, бидејќи му е подредено и е во негова служба. Меѓутоа, ова тврдење на нашите пријатели материјалисти е погрешно. Човековото тело е подредено на душата. Тоа ја следи душата а не обратно. Зарем не се случува телото да побара храна, а ние да му ја скратиме, затоа што претходно сме одлучиле тој ден д а постиме во име на Бога?! Нашето тело наутро кога стануваме отпочнува механички да го извршува планот за работа кој сме го донеле и разработиле. Кој е тој што овде навистина следи а кој е тој што е следен?!!

Тој момент кога командосот одлучи да се жртвува и да го стави на себе динамитот со кој сака да го разнесе тенкот, каде е тогаш телото? Каде е тука материјалниот интерес? Кој во овој момент има решавачки збор? Душата е таа што одлучува да се жртвува телота. Овој миг не може да се објасни со каков било материјален интерес или материјалистички правец. А и телото нема сила да ја одбие наредбата на душата, да и се спротивстави. Единствено му преостанува на телото да исчезне. Сега јасно се гледа дека овие две постоења не се исти и кој од овие две е примарно и суштествено и навистина го претставува човека.

Ние денес имаме повеќе докази за второстепеноста на телото во однос на душата. Оваа вистина ни ја потврдува сето она што се случува денес со ампутирањето и пресадувањето на делови од човечкото тело, електронското срце, вештачките бубрези итн. Нема да биде ни малку необично ниту смешно ако младоженецот од 2000-та и пријде на младата, а оваа ја извади од устата протезата, периката, пластичните гради, вештачките очи и ампутираната нога и на крајот од младата останува само костур сличен на шасија без врати и седишта. Гледаме дека човечкото тело може да се разделува и составува без страв дека нешто ќе и се случи на личноста што јасно зборова дека таа рака, нога очи, гради не се сами по себе човек. Ти гледаш дека органи можат да се пренесуваат, заменуваат, и на нивно место да се стават батерии, завртки и метални делови, а човекот пак да остане она што е, човек. Се гледа дека душата е таа што „седи за воланот” управувајќи со машината што се нарекува тело. Неа можеме да ја претставиме како една управа која претставува совет на управата, сочинета од многу клетки на мозокот. Но таа не е во никој случај мозок. Примерот со мозокот е сличен со ќелиите на телото, кое се покорува на наредбите кои ги добива и ги извршува.

Телото во сето ова се само ракавици кои ги зема таа невидлива рака-душата, и со помош на нив оперира во светот на материјата.

Да заклучиме врз основа на досега кажаното:човекот има две природи. Примарна е неговата душа, а секундарно е неговото тело.

По смртта секундарната природа пропаѓа (се распаѓа), а примарната му се придружува на светот на вечноста. А што се однесува до љубителите на философијата, ним сакаме да им дадеме еден друг вид на доказ, постоење на душата врз основа на својствата со кои се одликува движењето. Она движење е невозможно да се набљудува освен вон самото него. Невозможно е да го разбереш движењето се додека заедно со него се движиш во ист круг. За да го разбереш мораш да го набљудуваш од надвор. Се случува на пример во подвижен лифт да незнаеш дали лифтот се движи или стои. Тоа е поради тоа што си станал негов заеднички дел во неговото движење. Вистинското нешто ќе можеш да го сознаеш кога низ вратата на лифтот ќе погледнеш надвор. Слично е и кога се наоѓаш во воз кој полека се движи по шините. Движењето на возот го забележуваш тогаш кога тој ќе запре или кога ќе погледнеш низ прозорецот. Не би можел да го забележиш ниту движењето на Сонцето од него. Неговото движење може да се забележи од Месечината или од Земјата, како што ни движењето на Земјата не се забележува кога стоиш на неа. Тоа е забележливо кога го набљудуваш од Месечината.

Една состојба можеш да ја опфатиш дури кога си вон неа. Ние не би можеле да ја разбереме минливоста на времето ако во нас нема „дел кој разбира”, а кој е вон ова континуирано временско проаѓање, т.е. кој стои „на прагот на вечноста”. Кога нашето разбирање на минливоста на времето би се движело во секој миг заедно со стрелката на часовникот, никогаш не би можеле да ги разбереме тие секунди.

Така доаѓаме до неверојатни резултати, дека во самите нас постои дел од нашето постоење, кое е вон рамките на нашето временско минување, т.е. кој е вечен. Тој го набљудува движењето на времето, а самиот е во состојба на мирување и го сфаќа, а да не се вплеткува во него. Заради тоа тој дел не расте и не старее, па според тоа и не пропаѓа. Денот кога човечкото тело ќе стане земја, овој дел ќе остане да го живее својот посебен живот неограничен од времето. Тој дел е душата.

Сите ние можеме во нашата внатрешност да го почувствуваме ова духовно постоење во форма на присутност, трајност, покажување и бивствување, кое е сосема различно од променливото материјално постоење.

Оваа внатрешна состојба што ја чувствуваме и разбираме во моментите на внатрешната будност, а која ја нереков состојба на присутност, е всушност, водич што не води кон духовното постоење во нас и не води кон тајната што се вика душа...

Друг доказ за постоење на нашата духовна природа е нашиот исконски осет за слободата. Кога по некој случај би биле само материја, во рамките на материјалниот живот, со кој управуваат нужни материјални нагони, овој наш исконски осет за слободата не би имал своја смисла. Значи дека ние имаме душа која се воздигнува над рамките на времето, ја надминува смртта и материјалните нужности.

Што да се каже овде за проживувањето?

Никој не се вратил по смртта за да каже и да не извести што се случило со него. А не настапил ниту денот на проживување, кој би ни послужил како доказ и јасно сведоштво (на повторното оживување). Се што може да се каже за проживувањето е тоа дека проживувањето е верска вистина која ја прифаќаат и разумот и науката. А зошто тие ја прифаќаат? Разумот и науката ја прифаќаат оваа верска вистина затоа што сведоштвата на бивствувањето како и сите негови феномени укажуваат на тоа дека во се постои враќање на појдовната точка и дека се има свој ред. Па така ноќта го сменува денот, за да таа појава се повтори со настапувањето на новиот ден. Сонцето се раѓа, а потоа заоѓа за да повторно се роди. Годишните времиња се сменуваат: доаѓа летото, па есента, потоа следи зимата и пролетта, а по неа повторно иде летото, есента , зимата ...по нашата будност ние вронуваме во сон, кој го претпоставува нашето повторно будење. Сето ова се факти, кои ни потврдуваат дека по смртната починка неизбежно доаѓа проживувањето, бидејќи се има свој ред. Семожниот Аллах џ.ш. вели за себе во к*р’анот дека е Зачетник (Ел-Мубди’у) и Обновител (Ел-Му’иду): „Онакви какви што ве создал на почетокот вие на Него ќе му се вратите” (Ел-А’раф, 29) „Аллах се создаде од почеток па потоа го враќа...” (Јунус, 4). Зарем се во огромната вселена не кружи почнувајќи од атомот па до галаксијата!? Дури и цивилизациите имаат циклично движење. И историјата исто така. И токму овој факт на вечното враќање, кој го опфаќа сето она што постои, го потврдува феноменот на проживувањето по смртта. Втор доказ за проживувањето е овој прецизно воспоставен поредок, кој ја проникнува целата вселена во која се функционира по мудро подесениот план и се одвива по даден редослед. Таков поредок владее и во најголемата галасија и во најмалиот дел на вселената, атомот па дури и во неговиот дел електронот. Редот и поредокот го проникнуваат сето она што постои. Ниту дел од атомот, електронот не може да преоѓа од вселена во вселена во рамките на самиот атом освен под услов да земе количесттво на енергија што е рамномерна на неговата брзина. За да го претставиме ова посликовито да го замислиме електронот како патник во воз кој мора да има билет за да отиде некаде.

Па како тогаш да го појмиме во овој прецизен поредок, тоа убиецот или насилникот да ја одбегнат казната само затоа што успеале да и избегаат на полицијата. Разумот вели дека ќе се израмнат сметките. Така зборува правдината. Луѓето се природно наклонети да одат кон правдината, да ја сакаат и да ја бараат, и да настојуваат да ја реализираат. Но, и покрај тоа таа не е секогаш задоволена на овој свет.

Ако жедта за вода, како што велат мислителите, укажува на постоењето на водата, тогаш жедта за правдата укажува на постоење на правдата. Меѓутоа, ако апсолутната правда не постои на овој свет, тогаш мора да дојде ден и час кога мерилата на правдата ќе бидат воспоставени.

Сето досега кажано покажува дека постои проживување по смртта. Тој кој верува во к*р’анот нема воопшто потреба за овие докажувања за проживувањето, затоа што тој верува со срцето и затоа што се ослободил од заморувањето кое наметнува расправија:

„Те прашуваат за душата. Кажи: Душата е одредба на мојот Создател. Вам ви е дадено малку од знаењето” (Ел-Исра, 85).

Душата е тајна за која никој ништо не знае. Интересно е овде да се спомене дека к*р’анот секогаш при спомнувањето на душата наведува дека таа е „Создателова одредба”:

„Го научува на Објавата по своја одредба оној кого што сака од Своите робови” (Ел-Му’мин, 15), „Ги праќа мелеците по одредба Своја, на кого што сака од Своите робови” (Ен-Нахл, 2), „Таа ноќ (Лејлеи-кадр) се симнуваат анѓелите (мелеците) и Духот со дозвола на Господарот Создател и тоа за секоја работае” (Ел-Кадр, 4), „И ние вака на тебе ти објавивме по одредбата Наша...” (Еш-Шура, 52). Секогаш, значи, со зборот душа (Ер-Рух) спомнати се зборовите: По Негова одредба. По одредба на мојот Господар Создател (Мин емрихи, Мин емри Рабби). Означува ли зборот „Божја одредба” душа? (Се мисли ли со тоа на душата?). И „Божјата реч” исто така? Зарем не рекол Аллах џ.ш. за Иса а.с. дека:

„...Речта Своја, неговото име е Месих, син на Мерјема” (Али Имран, 45). „Зборот Негов кој и го подготвил на Мерјема и Духот Негов...” (Ен-Ниса, 171). Дали зборовите Ел-Емру, Ер-Руху, се синоними со исто значење? Овие зборови се само знаци (симболи). Вистинското нивно значење го знае само Сезнајниот Аллах џ.ш.

По сето ова ни останува да се позанимаваме уште со привикувањето на душите. Веднаш да кажеме дека ние се сомневаме во можноста за привикување на душите. Сомнително е тврдењето дека појавата на темна соба предизвикува привикување на нечија душа. Големиот мислител Хенри Судер вели:

„Изворите на оваа појава се внатрешниот ум и духовната сила на посредникот и ништо друго”. А индиските мислители подучуваат:

Она што се јавува како посредник при привикувањето се земските души кои знаат некои работи за мртвите и ги употребуваат за исмејување на присутните. Муслиманските мистичари (суфиите) велат дека оној што ќе присуствува на тие сеанси не е душа туку двојник, т.е. џин кој го следел умрениот за време на неговиот живот и така тој ги знае сите тајни за него. Бидејќи е џинот долговечен, тој останува да живее и по смртта на својот другар. И џинот е тогаш тој што присуствува на тие сеанси и ги открива тајните на својот другар: го имитира неговиот глас и сето негово однесување, и се така само за да ги исмее присутните. Тоа доаѓа оттаму што се џините непријатели на човекот. Суфиите велат: Ако го притиснеме звончето од канцеларијата, ќе излезе портир, додека одговорните нема да излезат да го напуштат својот свет. Слично е и со светот на душите: Тој кој присуствува на сеансите и привикувањето на душите се земските души и џините и сите оние што се на нивно ниво.

Што се однесува до човечките души, тие се во друг свет, свет помеѓу смртта и проживувањето и нив е невозможно да ги повикаш. Но, можеби е можно да се спојат со оние кои ги сакат во сон или на јаве, ако има одредени услови за тоа. Од многу вакви сеанси на кои ние сме биле и врз основа на она што сме го собрале како сопствено искуство, а што е блиско на оваа тема, може дасе заклучи: Не постои ниту еден доказ за постоењето и реалноста на оваа појава и на тоа дека темната соба предизвикува привикување на душата. Можеби мислењето на суфиите најдобро го објаснува тоа што се случува. Овој феномен е се уште во фаза на истражување. Да истакнеме дека за жал шарлатанството овдека е застапено повеќе од вистината. Последниот збор не е кажан. Нема сомнеж дека ти ќе се насмееш на зборовите како што се џините, земски души, двојник и сл. Ти за тоа имаш и оправдување. Оти ако не веруваш во постоењето на сопствената душа, како е можно да веруваш во постоење на џините. Ако не веруваш во Бога, како може од тебе да се очекува да веруваш во постоењето на шејтанот. Но, и покрај тоа, да си се родил пред сто години и да ти дошол човек и да почнал да ти зборува за невидливи зраци кои поминуваат низ железо, за слики кои се пренесуваат преку океанот низ воздух побрзо од една секунда, зарем не би се насмеал и не би помислил дека човекот што тоа го зборува веројатно избегал од лудница. Но, ете и покрај тоа таквите вистини се денешна реалност.

Д-р Мустафа Махмуд

Messenger напиша: Dobredojde efendija! Samo ako mozhe poveke komentari so svoi zborovi i pomalu od ovie kilometarski tekstovi. Na pochetokot gi chitav, ama potoa toa go pravev se poretko i poretko... i ako me interesiraat razni avtori, sekogash mozham da pobaram na internet ili vo biblioteka. Jas poveke bi sakal da gi chitam tvoite zborovi, pokoncizno i ponamesto. Vistinata e ochigledna vo nekolku zbora, nea ne i trebaat polusatni govori.

Добро те најдов шефе!

Види,не се сите како тебе остроумни.Некои сакаат поопширно да се запознаат со одредени теми,не случајно постирам вакви теми од познати исламски автори,не е на одмет понашироко да се разгледаат некои прашања,тоа им го должиме на оние добронамерни трагачи по вистината.А за моите зборови НО СИКИРИКИ ќе ги има, и тоа колку!

Изменето од efendija - 07.Март.2008 во 23:07