Ваша поезија

БАКНЕЖИ
На Монушка

Бакнежи од солзи
со медовина низ солта...
Бакнежи од болка,
бакнежи од изѕемнети ѕведи
на небото на кое треперат
преплашените препелички на неизвесноста...
Бакнежи -
како печат на ненапишано писмо
до непознато другарче,
како стих од балада за сонцељубивите
што со сокот на младоста
испишале светли страници
на пергаментот на историјата...
Бакнежи,
    бакнежи,
           бакнежи...
Пчели без џвало,
   змијулчиња без заби,
        непресушени извори на мајчино млеко,
          распрвкани пеперутки на сонцето
во ветрот на човекољубието..
   Бараат срце за да свијат гнездо –
       Срце, поголемо од моето.



Изменето од majstorce62 - 01.Март.2008 во 17:47

АМАНЕТ
На Монушка

Пред иконата на светиот Фануриј
кога стоиш,
со свеќа тивкотрепетна,
бела,
побела и од кожа на совест на бебе,
не спомнувај го само името
на утрешниот испит -
милиони души, од светлото му око
Светителско, немиросани што останале,
чекаат прежеднето на тебе
името да им го запомниш,
извор среде пустина да ископаш,
на прадедедовците
кај што солзите се таложеле,
со црпалка од првовенчана мисла
благослов да нацрпиш
за племето многустрадно...

Во иконата на Светиот Фануриј
ликот спокојно ти се прелива со мислата
што ги бара корените на достоинството
во црните ветришта
на триш поцрните векови,
кога филмот на иднината го цензурирале
со трозаби камшици – братољупци
секогаш без крај
и секогаш со нов почеток
и со нови страданија...
Таа мисла првовенчана,
тој топол оган што со галовки срце разигрува,
ќе има ли место во неа
за сите прежеднети,
за сите прегладнети,
за многустрадните
и себененајдените,
кога во друг светител ликот ќе го огледуваш?

Е, арно...

ФИЛМАЏИКА, ЗШ МИ ЈА ПЛАГИРАШ МИСЛАТА?

Изменето од majstorce62 - 02.Март.2008 во 16:58

filmadzijka напиша: majstorce62 напиша: Е, арно... Pa vidov deka ti taka ladno filozofski pomina preku rabotata i ... se zapaliv

НЕ Е БАШ ТОЛКУ ЛАДНО, ИМА ДЛАБОЧИНА...

Фрлен сум меѓу бездни две
што во мракот се гостат со тела.
Осамнав како догорена свеќа
што копнее по вчерашен пламен,
Подготвен сум да заспијам
во кутивче од кибрит.
Не сакам да сум само
заборавен дожд што еднаш
ти спиел на трепките.
Не сакам да сум само
туѓинец со кого чекаш
да светне зелено семафорско светло.
Не сакам да сум само покажување со прст
кој брои соѕвездија.
Не сакам да ме ставиш во твоето
дрвено ковчеже за спомени
со натпис: НЕВАЖНО!



Изменето од Quentin - 03.Март.2008 во 21:21

Znam sto sakam
i znam sto treba da se saka,
a taa e edna od dobrite strani na svetot,
kade covek da bide uziva,
kade angelite odmaraat,
a taa lelee kako oblace nasmeano
dokazuvajki deka zivotot,
zaluden sepak ne e,
dokazuvajki deka idninata e tuka
i deka nadez sepak ima.
Nikakva somnez nema,
nikakava gorcina dur e tuka,
a boli, boli koga ja nema
niz pustina dur gazam,
megu kaktusi, trnje
i po nekoja zverka.
Iako eden sum od grablivcite pustinski,
no so razlika edna
koja me dvoi
i koja me vkrsti so patot
so bitie nebesno edno
koe ne znaese deka e takvo,
naivno i nezno,
koe ne znaese drugo nisto,
sem da saka
i pozlati ona sto ke dopre.
Koga galamata ke stivne
i oblak od peperutki so bogati boi
ke se pojavi
znam deka doaga so nejziniot necuen cekor
zaedno so spektarot na site radosti,
zaedno so vidlivosta na nevidlivoto,
so iskazanosta na neiskazanoto.
Znam deka sekogas ke ja cekam
makar do drugiot ili tretiot zivot,
znam deka toa e utre
vo ocite na vecnosta
i relativnosta,
znam deka e moja
na vozmozen ili nevozmozen
nacin,
znam deka ova bilo
i deka pak ke bide.




Изменето од zbunet - 04.Март.2008 во 10:25