Ваша поезија

zbunet напиша: majstorce62 напиша:                        ЗБУНЕТА ПЕСНА Пред секоја крстосница на животот наидувам на прашалник – лево или десно? Очите се вртат лево, а чекорот влече десно, како да не знам која нога во кој чевел треба. Прашувам за метежот на тишината, за сребрената постела на спокојот – таму ги наоѓам глувотијата на џагорот и скршеното огледало на кобната убавина. Велам: покажете ми го местото од каде може сето сонце да се собере во гладната душа, сите ветришта да се скротат во оречените уши!, а се будам како давеникм во реката на измамата – прегладнет за сонце, прежеднат за воздух. Потоа ги побарав доброто срце на дивината и ранетата душа на природата – ја најдов само сувата рака на болката што најверојатно некој предмене ја откорнал од своето рането срце и ја нахранил со сите сокови на наивноста за да расцути од злоба и да ме задави. Не, никако не се снаоѓам пред тие излакатени крстосници на животот! Ete koj ke zeme 500 evra

ќе си ги поделиме
само кажи од каде да ги земеме

zbunet напиша: ima eden oglas, ako zabeleza

не е сигурен, има голомразица под него

Изменето од majstorce62 - 09.Февруари.2008 во 20:06

Za mene zivotot iluzija e samo,
jas tuka ne sum,
a ni tamu ne sum.
Jas sum Merk*r,
a ti Venera,
ja sum izgoren i pust,
barajki go grobot na Ikar,
a ti vrela i eksplozivna
i do Zemja blisku
kade e Amor
cesto do tebe,
da te tesi i raduva.
Zad mene tragi nema,
zosto duh sum sto luta
niz mracni podzemja
i koj se hrani so krvta na staorcite,
a tebe zivot te ceka,
kukicka sred rajska livada
koja ja nadletuvaat sekojdnevno
nasmeani usni so krilja
nesebicno baknezi sto delat.
Dete na mrakot sum
niz gubrista sto se sutka,
onamu kade istrosenata covecnost se frla,
a ti me plasis i svetis,
pokazuvajki mi deka i drugi patista ima,
a jas se poveke se krijam i gnijam...

zbunet напиша: Za mene zivotot iluzija e samo, jas tuka ne sum, a ni tamu ne sum. Jas sum Merk*r, a ti Venera, ja sum izgoren i pust, barajki go grobot na Ikar, a ti vrela i eksplozivna i do Zemja blisku kade e Amor cesto do tebe, da te tesi i raduva. Zad mene tragi nema, zosto duh sum sto luta niz mracni podzemja i koj se hrani so krvta na staorcite, a tebe zivot te ceka, kukicka sred rajska livada koja ja nadletuvaat sekojdnevno nasmeani usni so krilja nesebicno baknezi sto delat. Dete na mrakot sum niz gubrista sto se sutka, onamu kade istrosenata covecnost se frla, a ti me plasis i svetis, pokazuvajki mi deka i drugi patista ima, a jas se poveke se krijam i gnijam...

......ODLICHNO...

а да видиш како менувам сијалици и неонки...

ТИ

Сјајот го гледам,
ја чувствувам воздишката,
ја допирам твојата среќа,
а бакнежот ти го давам на ветерот.

Љубовта ти ја враќам со жар,
жар кој гори се околу нас,
и толку е јака,што нема и непостојат солзи,
што ќе можат да ја изгаснат.

Да речам те сакам е малку,
а да речам дека те мразам,
само заради тоа што те сакам,
е повеќе од доволно.

Допираш длабоко во мене,
во срцето го чувствувам твојот допир,
бакнеж,како нежно ме гали,
а иако ноќва сум сама.

Како би ни било?
Јас и ти....сами
препуштени на страстите,
високо на крилата на чувствата.

Се топиме еден во друг,
се чувствуваме со очите,
се гледаме со срцата
и дишеме еден за друг.

Ти си моја слабост!
Моја слика за поразот..
велам пораз-зошто...
зошто те сакам повеќе од себе!

Ме држиш во прегратка..
не ме оставаш да паднам...
ме креваш високо над срцето..
и уживаш во миговите!

Но тој е еден!!
Само еден миг,кога срцето ти кажува
дека тој е тој,таа е таа,
миг...за кој вреди да се живее.

Гледам во тие прекрасни очи,
нешто чисто,нешто возвишено
ги гледам и тонам во нив..
како капка во длабоко море.

Се покорувам на твојот поглед,
во него го слушам твоето срце,
моли да биде сакано...
...исто како моето........



Искрено, и од срце...само за тебе...Твоја В

Ај стани ми мило, разбуди се
сонцето веќе изгреа,
другарчињата на школо ти отидоа..

Стани ми мило, разбуди се,
за тато грев зарем немаш
до последна паричка го истроши,
до гола кожа го соблече
со тие белешки од доктори ...