ДОБРИ АТЕИСТИ вс. ЛОШИ ВЕРНИЦИ

si znae ona sto si pravi , ubavo rece Anakin, isto kako i toj pred nejze , isto kako i nejzinata koleska .... eh kakov bese ovoj forum koga Sard i Pravoslavie bea moderatori, da ti e merak da pisuvas, a sega i koga ke napises nesto se ke napravat da te otstranat samo zatoa sto ne si kako niv.

posto gledam sto e problemot na Anakin go vregja nego sto ete toj kako dobar ateist da bide sporeduvan so losite vernici, ete ke otvoram tema (posto toj nekje) dobri vernici vs dobri ateisti.

"Repetitio est mater studiorum" кажале старите римјани.
Веќе видено и чуено на овој форум, и мислите дека повторувањето на истите работи од пред неколку месеци ќе не научат нас Атеистите на ред????
Аферим браќа и сестри модератори. Овде ни „Д“ нема од демократија на форумов и слобода на искажување. Се сеќавате на еден модератор порано, (нема да му го спомнам името, ќе се препознае самиот) којшто ги бришеше сите мои постови? И зошто го правеше тоа? Само затоа што укажувајќи на тоа колку „добар“ верник е, цитирав постови каде што се гледаше колку „добар“ верник е.
Госпоѓо или госпоѓице модератор, засрамете се од изборот на зборови кој што ги употребивте во воведното излагање на темава.
Но со самото тоа признавте и една работа, дека ние атеистите имаме една само мана, не веруваме во бог, но вие верниците покрај вашата мана што верувате во бог, имате барем уште дузина други. Потребно е сепак храброст да се признае такво нешто, секоја чест.
Значи такво нешто како добар верник, таква комбинација е неспоива, не постои, одлучете се за едното или сте верници или сте добри. (не треба да го образложувам, доказ сте самите вие и вашето постоење, прочитајте си ги вашите постови)
Да се биде верник е најлесната работа, но да се биде човек? Е тоа е малку потешко, но има надеж за вас браќа и сестри верници, ќе станете еден ден луѓе (се надевам).

„Ние секогаш ги повлекуваме границите на нашата личност премногу тесно. Ние во нашата личност го признаваме секогаш само она што го создаваме како индивидуално различно, како нешто што го препознаваме дека отстапува од другите. Но ние, секој од нас се состоиме од сите состојки на светот и како што нашето тело го носи во себе родословието на развитокот, се до рибата, дури и многу поназад, така и ние го имаме во душата сето она што некогаш живеело во човечките души. Сите богови и ѓаволи, кои некогаш постоеле, било кај Грците, или кај Кинезите или кај Зулукаферите, сите се во нас тука, како можности, како желби, како излези. Кога човештвото би изумрело се` до едно единствено средно надарено дете, кое не добило никакво обучување, тоа дете повторно би го пронашло целиот тек на работите, би пронашло богови, демони, рајови, заповеди и забрани, стари и нови завети - тоа би можело повторно да го создаде тоа“
- Па добро - Забележав јас - Во што е тогаш вредноста на пединецот? Кон што уште се стремиме кога во себе веќе имаме се` готово?
- Стој - викна Писториус налутено. - Постои голема разлика меѓу тоа дали светот само го носите во себе, или дали тоа и го знаете! Некој лудак може да изговори мисли кои потсетуваат на Платон, а некое малку побожно учениче во Хернхутскиот семинар размислува творечки за истите длабоки митолошки поврзаности што се јавуваат кај гностичарите или кај Зорооастер. Меѓутоа, тој за тоа не знае ништо! Тој е дрво или камен, во најдобар случај животно, се додека тоа не го знае. Но, кога ке светне првата искра на тоа сознание, тогаш станува човек. Веројатно нема да ги сметате за луѓе сите тие двоношци кои се движат по улиците, само затоа што одат исправено и што своите новороденчиња ги носат по девет месеци? Па вие гледате колку од нив се риби, или овци, црви или пијавици, колку се мравки, колку се пчели! Само, во секој од нив постои можност да се роди човек, но дури тогаш кога тој ќе ги насети тие можности, дури тогаш кога ќе научи да ги направи делумно свесни, дури тогаш тие се негова сопственост.
(извадок од „Демијан“ - Херман Хесе)

НИЕ ЈА ОСТВАРУВАМЕ ОВОСВЕТСКАТА СРЕЌА, А ВИЕ ОСТВАРУВАТЕ ИЛУЗИЈА
(Извадок од ДИЈАЛОГ СО ПРИЈАТЕЛОТ НЕВЕРНИК)


Сметајќи дека е победник, пријателот рече:

-Без разлика на овие наши разидувања, ние од нив излегуваме како победници, бидејќи ја остваруваме овосветската среќа, а вие илузијата. Ние имаме многу тоа што харамот не го сопира. Вие имате пост, намаз, молитва, страв од пресметка, па кажи ми кој е во добивка?


-Вие би биле во добивка, ако тоа беше вистинската среќа. Меѓутоа, тоа е всушност несреќа.


-Несреќа, како тоа?

-Затоа што е тоа робување на страстите, кои се ненаситни. И к*р’анот признава дека уживате, но тоа уживање не му е достојно на човека. Значи, тоа не е среќа. Вистинската среќа е смиреност и духовно ослободување од сите робувања, освен самото робување на Еден и Единствен Бог.

Среќата на човекот е смиреноста со самиот себе и со Бог џ.ш. Оваа смиреност се постига со човековата активност. Целиот негов живот треба да биде проткаен со добро и со зацврстување на врската со Аллах џ.ш. по пат на намазот. Во прилог на ова одат и зборовите на еден мистик - Ние живееме во таква сласт што кралевите, кога би знаеле каква е, би се обиделе да ни ја преземат-. Оние коишто знаат за оваа сласт на смирението со Аллах џ.ш. и со самиот себе, ја знаат и вредноста на оваа изрека.

-А зарем ти до пред неколку години не пиеше како и ние, претерано уживаше и беше задоволен со тој живот, како што сме и ние така задоволни? Во твојата книга Човек и Бог, си сторил куфр пред многу други на кои тоа сега им го припишуваш, па тогаш што те одведе од една крајност во друга?

-Бог е тој што ги менува нештата и кој е Еден Еднинствен и Непроменлив.

-Знам. Ти велиш, сето тоа е од Божјата добрина, но во што е твојата улога?

-Смртта беше таа која ме поттикна на едно подлабоко размислување за светот околу мене. Таа навистина порано ми изгледаше парадоксална и неа на себе никако не можев да си ја објаснам, додека светот ми изгледаше совршено уреден и разбирлив. Да беше мојот живот случајност полна случајност и игра, а мојот крај ништо, тогаш зошто жал , каење, тежнеење кон вистината, идеалите, дури по цена и на самиот живот.


Звездите, кои пловат по своите патеки, извонредно уредените заедници на пчелите и мравките, растенијата кои чувствуваат, моралот на некои животни, човековиот мозок со своите десет милиони влакна, кои функционираат во совршена хармонија, тоа е она што ме натера на размислување за Оној кој стои зад тоа. Убавината на листот од стеблото, крилото на пеперутката, пеењето на славејот, сето тоа ми кажуваше за Создателот. Видов потполна среденост на природата, која одрекуваше секаква случајност и несреденост.


Го прочитав к*р’анот и останав нем пред неговата мелодичност. Меѓутоа, пред оваа мелодичност во него најдов вистински одговори на прашањата што им се поставуваат на правните науки, етиката, човековата сооченост со вселената, животот, душата. Факт е дека Мухаммед, кој сепак не знаел ниту да чита, ниту да пишува, живеел во една заостаната средина, заедно со горе назначените, ме увери дека к*р’анот е од Бога, и дека Мухаммед е Божји пратеник.

Откако внимателно ме ислуша, пријателот рече употребувајќи ја последната шанса што ја имаше:

-Јас ништо не губам, бидејќи сум го проживеал најсреќниот и најбогатиот живот. Меѓутоа, ако моите пресметки бидат точни тогаш вие ќе изгубите многу, а моите пресметки и очекувања се вистинити, пријателе мој, и вас ве чека страшно изненадување.

Го погледнав пријателот додека говорев, и во длабочината на неговите очи го открив оној страв, оној тежок страв од кој трепките треперат и се нишаат. Иако стравот во неговите очи изгледаше како миг, тој беше доволно долг да покаже дека сомнежот почнал да ја нагризува пријателовата заслепеност. Со тонот со кој се обидуваше да покаже цврстина, ми кажа:

-Ќе видиш дека земјата е она што не очекува сите нас.

-Сигурен ли си? -

и по втор пат се покажа стравот во неговите очи.

-Да.

-Не си во право, му реков, бидејќи во тоа што го тврдиш никогаш не можеме да бидеме сигурни.

-Откако останав сам таа вечер, по нашиот долг дијалог, бев уверен дека пријателот на душата има рана. Реков во себе, молејќи се за него;

-...и можеби овој страв ќе го спаси, оти оној кој ќе се затвори себеси со својата надменост, стравот му е единствен излез. Но, знаев дека упатот на вистинскиот пат и вистината не се во мои раце. Зарем Аллах џ.ш. не му вели на Својот Пратеник:

Навистина ти нема да можеш да го упатиш оној кого ти го сакаш, бидејќи само Аллах упатува и го води кон вистинскиот пат оној кого сака. (Ел-Касас, 56).

Но, се молев за пријателот, бидејќи сакав да биде упатен и да биде спасен од најголемиот грев.

Д-р Мустафа Махмуд

Procitav be batka za tvojot post i od kade e prepisan,a ovaa edna edinstvena recenica koja sto spored tebe nee dostojna na kontra-replika e POGOLEMA od celiot tvoj ateizam,samo ako malku podrazmislis za nea!

Ако ти малку подразмислеше, ќе сватеше што сакал Хесе да каже, но гледајки колку сувопарно одговараш, се сомневам и дека воопшто си го прочитал, а уште помалку да си сватил нешто од него. Но сега што тука се може, секој со онолку колку (според вас) бог ви дал.

Kritika do efendija, deka ne razmisluval dobro...
Pa mislam deka ti si toj koj ne razmisluva dobro, i ima slaba percepcija... ali nejse da ti pojasnam:

PRASHANJETO BESHE MNOGU EDNOSTAVNO . KOJA E PRVATA LICNOST KOJA MOZE DA TI GO OBJASNI MEHANIZMOT NA MASHINATA KOJA E POSTAVENA PRED TVOITE OCI, KOJA MASHINA TI PRV PAT JA GLEDASH!!!

KOJ KOJ???? KOJ E TOJ SHTO MOZE DA TI OBJASNI KAKO TAA MASHINA RABOTI; KAKO FUNKCIONIRA???