Такламакан напиша: kultuzin напиша: A so ne razbiram Bugarski ke si umram od maka. Od Ona malce so go razbrav,se zgaziv od smeenje. Komsiite ni se zakon. Ne im e lesno,zamisli nie da nemavme Istorija,Jazik ,Muzika. Im gi razbiram makite. Комшия е турска дума. За кои "комшии" става въпрос?

Ti najde da zboris,
ti kazi eden Bugarski zbor sto ne se koristi vo drugi jazici.
Mozebi ,mersi?

Eve boogie sto sakaat Bugarite da sokrijat - isto sto NIE celo vreme im go vikame.

Соседу убаво те прашаа "мерси"стар Бугарски збор ли е




Шеснаесеткракото сонце e откриено 1977 г. во Кутлеш (Вергина) од грчкиот археолог Андроникос. Според интерпретациите на овој археолог коските во златниот ковчег биле на Филип II, a шеснаесеткракото сонце (ѕвездата од Вергина) била „амблемот на македонската династија“, т.е. симбол на македонското кралско семејство. Во почетокот на 90-тите години од минатиот век македонската и грчката дијаспора, првите на црвена основа, вторите на сина, го развеаја овој симбол на своите знамиња во Австралија, а во август 1992 г. Собранието на РМ го избра на државен симбол на РМ. Од откриетието на шеснаесеткракото сонце до неговата прва масовна употреба во 1988 г. од страна на Грците поминале повеќе од 10 години, но авторот на првата македонска книга од областа на хералдиката (1990 г.) не го спомнува овој амблем.


За да се осознае каква заслуга А.Матковски им дал на „хрватските хуманисти“ се налага потребата од поопширен вовед.


Откако Александар III Велики ги уништил и прогонил Трибалите од територијата на денешна Северна Македонија и пошироко на север, таму ја прошириле својата територија Дарданците.

Според тврдењето на Анте Поповски името Македонци било усвоено од „македонските Словени“ истовревено со словенската колонизација, имено: „бил остварен чин на импозантна историска средба на две етнии: македонската античка етнија, која вкрстувајќи се со словенската - исчезнувала како самобитна и автогена, и етнија која ги наследила не само незјините огништа и слава, туку по еден неодминлив и непореклив природен закон ги наследи во многу нешта и крвта и поривот и заветот на античките Македонци.“ („Историја без географија“ - Анте Поповски во книгата Македонија на стари мапи подготвена од Илија Петрушевски, Скопје 1992. 7)


Пeонците во IV - II век п.н.е. и граници на Македонците во IV век п.н.е (зелените точки) и во III век п.н.е. (зелената линија). Картата е објавена од Анета Димова во сп. „Македонско Сонце“ (Скопје, 25.06.2004)
После опустошувачките походи на Келтите во Тракија, Македонија и Грција во 280 - 279 г. пр.н.е., според Д.Петрушевска ги имаме следните интересни нешта за етничката ситуација во античка Македонија:
“...кога Македонија доживеала тешко опостошување со наездата на Галите [Келтите наречени Гали од Римјаните], овие [Келтите-Галите] влегле во средна Грција... а, потоа враќајќи се пак преку Македонија [276 г. пр.н.е.] ја ограбиле и неа, ги разурнале градовите, го одвеле населението во ропство, земјата речиси опустела. Антигон Гоната [277-239 г. пр.н.е.], ги победил и ги потиснал Галите и основал во Македонија династија Антигониди која останала на власт се до потпаѓањето на Македонија под римска власт [168 г. пр.н.е.].” (ИНИ, Историја на македонскиот народ. Скопје 1969. I. 46)
И, што е исто така значајно: “Во времето на политиката на миграција, што ја спроведувале Антигонидите [цел еден век, од 277 до 168 г. пр.н.е.], земјата силно се елинизирала”. (Ibid. 54-55.) Или, кажано со зборовите на Славко Димевски: “во времето на Антагонидите [277-168 г. пр.н.е.] дошло до масовна миграција на Грците кон Македонија.” (Славко Димевски, Историја на Македонската Православна Црква. Скопје 1989. 10.)

Според Драган Ташковски: „македонското име, кое од XVII век почна да се употребува меѓу македонските Словени, не го донесоа само дубровничките, венецијански и други трговци од Запад. Напротив, во тоа значително придонесоа и нашите трговци и кираџи кои одеа во Европа и се судираа со овие нови разбирања за нивната земја и народност. Факт е и тоа дека тоа име во почетокот го усвоија само еден тесен круг луѓе, што е и обичен случај со секоја нова идеја. Но со времето тоа сè повеќе и повеќе се ширеше и се усвојуваше од македонските Словени, кои во него најдоа не само неутрално име што би ги „оделувало“ од другите соседни народи, туку и за да го обележат најадекватно својот етнос.“ (Драган Ташковски, Раѓањето на македонската нација. Скопје 1970. 153-154)


.......... Граници на Македонија во 167 г. п.н.е. Градот Lichnidus (Охрид) се наоѓа во Илирија, границата меѓу Македонија и Дарданија минува меѓу Bylazora (Велес) и Scupi (Скопје), а градот Bargala (Штип) e во територијта на Медите.
_ _ _ _ Граници на I, II, III и IV-тата македонска област во 167 г. п.н.е.
_ . _ . _ Граници на римската Провинција Македонија до околу 150 г.
Според С.Димевски: „Паралелно со менувањето на границите и територијата на Македонија се менувал и етничкиот состав на населението. Така уште во времето на походот на македонскиот цар Александар Велики бројот на старото македонско население се намалил, а во времето на Антагонидите [277-168 г. пр.н.е.] дошло до масовна миграција на Грците кон Македонија. Потоа со паѓањето под римска власт, дошло до населување на италските колонисти. Покрај нив, во Македонија живееле Траки и Илири, а во периодот на доцната антика и цела низа варварски племиња. Ваква била етничката положба на Македонија во времето кога во неа започнало да се шири христијанството, главно од непосредните Христови ученици - апостолите, некаде кон средината на I в. по Христа.“ (Славко Димевски, Историја на Македонската Православна Црква. Скопје 1989. 10.)

Според Блаже Ристовски: „македонското национално име ние сме го зеле дури од половината на минатиот [19-и век] век... Денешното македонско име потекнува не само од географскиот поим Македонија, туку и од античкото народно име Македонци, бидејќи при прифаќањето на ова име како од туѓинците така и од самите Македонски Словени, последните се сфаќани не само како наследници на територијата на македонската држава на Филип и Александар Македонски, туку и како потомци на старите Македонци, кои што беа прогласени за најстари Словени на Балканов. Но сево ова е резултат на подоцнежните векови, главно по XVI в., и најпрвин се појави и се разви надвор од Македонија, па дури потoа беше прифатено и од самите Македонски Словени.“ (Блаже Ристовски, Македонскиот народ и македонската нација. Скопје 1983. I. 57; 66-67)


Границите на римската Провинција Македонија од околу средината на II век дo крајот на V или почетокот на VI век (според Ф.Папзоглу).

Во 1983 г. Блаже Ристовски пишува: „Вистина, основната маса на денешниот македонски народ се Словените што дошле на овој дел од Балканскиот Полуостров главно во VI и на почетокот на VII век, но и покрај сите погроми тие не го нашле овој простор наполно испустен: апсорбирајќи делови од затечените народи (антички Македонци, Илири, Траки, Грци, Римјани, прадедовците на денешните Албанци и Власи и др.) Словените ја апсорбирале и нивната култура и при тоа смешување постепено се создавал народ со претежно словенски етнички елементи, со словенски јазик и словенско-византиска култура. ...Во историјата на македонскиот народ несомнено важна улога имал словенскиот карактер на основниот етник, но не може и не треба да се превиди ни значењето на античките Македонци што посредно му дадоа на овој народ територија, име и крв. Ако историјата на турно-монголските Бугари се прима како неразделен дел од историјата на современиот бугарски народ, зошто Македонците да не го почитуваат минатото и славата на својата земја, на своето име и на дел од својата крв? Зашто, како што вели Д.Македонски во 1871 г. „не зинала земјата па да ги голтне“ тие стари Македонци, ами тие се влеале во масата на овој народ.“ (Ibid. 22 и 32)



Изменето од Boogie - 11.Декември.2007 во 00:47

И ВИКИНЗИ ЖИВЕЕЛЕ ВО СКОПЈЕ- ПОКАЖАА ИСТРАЖУВАЊАТА

Tuesday, 11. December 2007, 08:15:37

http://files.myopera.com/ancientmacedonia/blog/clovio5.jpg

МАКЕДОНСКОТО ПОТЕКЛО НА КЛОВИО

Во нашата јавност малку е познато дека ренесансниот сликар Јулио Ѓорѓио Кловио (Giulio Giorgio Clovio), познат и како Јулие Кловиќ, по потекло бил Македонец!
Всушност, неговиот прекар бил "Македонецот" (Macedo), што доволно зборува за неговото етничко потекло.
Инаку, тој бил роден во Хрватска, но неговите родители биле Македонци, кои таму се доселиле од Македонија.
Неговото македонско етничко потекло е добро познато во светската јавност, иако некои хрватски учени го прикажуваат како Хрват (Маријана Вучиќ: "Giorgio Giulio Clovio -
Michelangelo of the Miniature" American Croatian Review, Year V, No. 1 and 2, June 1998, p. 51-52).

Како илустрација за македонското потекло на Кловиќ ќе наведеме цитат од светски познатата енциклопедија "Колумбија" (The Columbia Encyclopedia,Sixth Edition. Copyright © 2001 Columbia University Press), каде што во насловот Giulio Giorgio Clovio, читаме:
"Јулио Ѓорѓио Кловио (1498-1578), италијански илуминатор, минијатурист и сликар, познат и под името 'Македо' (Macedo) или 'Македонецот' (Il Macedone), поради своето македонско потекло.
Тој студирал во Рим со Јулио Романо и во Верона кај Џироламо де Либри, од кого ја научил илуминацијата (...).

Македонското етничко потекло на Јулио Ѓорѓио Кловио е спомнато и во Католичката енциклопедија, каде во врска со ова читаме:
"Ѓорѓио Кловио, познат и како Јулио Кловио бил славен италијански минијатурист, кој од страна на Вазари бил наречен 'уникатниот' и 'малиот Микеланџело'.
Се родил во Грижани на хрватскиот брег во 1498 година, а починал во Рим во 1578 година.
Неговото семејство потекнувало од Македонија и неговото оригинално презиме можеби било Гловиќ" (The Catholic Encyclo pedia, Volume IV, Copyright © 1908 by Robert Appleton Company Online Edition Copy right © 1999).

Пред накратко да ја опишеме неговата биографија, да кажеме нешто за името и презимето, кое на прв поглед можеби не изгледа типично македонско (особено името Јулио).
Но, за ова постои објаснување.
Како прво, името Јулио не било негово родено име, туку ова име тој го зел како возрасен, во чест на својот учител и пријател Јулио Романо.
Неговото вистинско име било Ѓорѓио, што може да биде само латинизирана форма на името Ѓорѓија (често име во македонскиот ономастикон).
Ист е случајот и со неговото (еден вид) презиме, кое во Хрватска било нарекувано "Кловиќ", а во Италија Кловио (Clovio).
Во ваквата појава нема ништо чудно.
И денес многумина Македонци, кои живеат во странство, се соочуваат со промена на нивните имиња и презимиња од страна на тамошната јавност т.е. со нивна адаптација кон јазичните норми на земјата во која престојуваат.
Така, Јован во Австралија станува Џон, Петре станува Питер, Тодорка станува Дори итн. Какво било вистинското македонско презиме на овој сликар останува да се претпоставува.
Доколку е вистинита претпоставката изнесена во Католичката енциклопедија дека неговото презиме било Гловиќ, тогаш можеби и во него може да се најде нешто налик на македонски корен.
Во продолжение ќе го користиме неговото "латинизирано" име Јулио Кловио, затоа што најдолгиот период од својот живот така го нарекувале во неговата околина.

Откако раната младост ја минал во Хрватска, на осумнаесет годишна возраст се преселил во Италија.
Таму сликал под патронат на кардиналот Гримани.
Во 1524 година заминал во дворецот на кралот на Боемија и Унгарија, Луј Втори, за кого ги изработил делата "Судењето на Парис" и "Лукреција".
Во 1526 година се вратил во Рим, а наредната година паднал под влијание на некаква религиозна секта.
Тогаш го про менил своето име во Јулио, како што рековме, во чест и спомен на неговиот учител Јулио Романо.
Но, со помош на кардиналот Гримани, подоцна ја напуштил сектата и во тој период ги насликал некои од своите најпознати дела.
Во 1538 година заминал за Венеција, а во 1540 година бил повикан во Рим од папата Павле Трети.
Добил нарачка и од кралот Филип Втори да го наслика животот на неговиот татко Чарлс Петти, во дванаесет сцени.
Сликал и за Џон Трети од Португалија, кој му платил 2.000 дукати за еден псалтир.
Во 1546 година за кардиналот Кампеџи насликал 26 минијатури со библиски сцени. Неговиот молитвеник, кој го изработил за кардиналот Фарнезе, од страна на ликовниот критичар Вазари, бил наречен "божествено дело".
Кловио починал во Рим и го погребале во црквата "Свети Петар" во Винколи.
Стилот на илуминација на Кловио добил поддржувачи ширум Европа, кои во подоцнежните времиња го имитирале неговото сликарство.
Денес многумина Кловио го сметаат за најзначаен минијатурист од XVI век.

Во текот на својот живот овој славен Македонец се дружел со најголемите сликари од неговото време: Микеланџело, Вазари, Каро, Колона и други.
Посебни пријателски односи одржувал со Ел Греко, кој тогаш бил млад и кој ја добил неговата поддршка за своето сликарство.
Зачувано е едно писмо кое Јулио Кловио му го испратил на кардиналот Фарнезе, во
кое се заложил кардиналот да му помогне на Ел Греко да се снајде во Рим.
Во 1571 година Ел Греко го насликал портретот на Кловио. 

Изменето од borec - 20.Декември.2007 во 13:37

.....................

Изменето од Popi - 14.Ноември.2009 во 03:19

real напиша: ima dokaz za toa deka makedonci hristijani se naj star narod vo balkanot no treba vistinski da se kazuva za toa za da nekoj go razbere toa celiot albanski narod znae za toa deka makedonci hristijani se avtokton narod no tie bile albanci so koren ima historija za se.

Изменето од Popi - 14.Ноември.2009 во 03:19