ЗОШТО ДА ПРИФАТИМЕ ИСЛАМ?

Д-р Мурад Хофман

Поранешен германски амбасадор во Мароко, писател и доктор на правни науки од Харвард.

„Го прифатив исламот на 25 септември 1980 година. Пред крајот на својот живот, Божјиот пратеник им однесе пораки на соседните владетели – Неџаш од Абисинија, Кајсер II (590-628) од Персија и на владетелот на Источното Римско Царство, Хераклит (610-641). Мухамед (Божјиот мир да е над него) ги повика со едноставни зборови да го прифатат исламот, за нивно лично добро и за доброто на нивните народи. Оваа епизода во дипломатската историја го претставува првиот службен однос помеѓу исламот и Западот – односи кои во текот на 1400 години никогаш не сопреа, но не ни доживеа релаксација; и покрај многуте плодни економски и интелектуални контакти, отсекогаш биле од конфронтирачка природа.

Историскиот развој, а посебно успехот и достигнувањата во раната исламска експанзија објаснуваат многу. Имајќи ги предвид овие успеси, разбирливо е зошто Западот и понатаму се концентрира врз претставувањето на исламот како агресивна вера, која треба да им се заблагодари на „огнот и мечот“ за нејзината експанзија. Точно е дека, од воена гледна точка, христијанските и иранските реони беа беспомошни да им се спротивстават на верскиот замав и на храброста на првите муслимани, но исто така точно и е тоа дека еден мал број на војниците муслимани не би имале можност да заземат толку големи подрачја доколку народот од тие подрачја, масовно и во голем број, не им се приклучил.

Хетеродоксните христијани во Магреб и на исток, вклучувајќи ги и аријаните и донатистите, го прифатија исламското учење, затоа што тие не веруваа ни во Божјата природа на Исус (Иса – Божјиот мир да е над него), ни во светото Тројство. Во единаесеттиот век, исламот се прошири до Сенегал, Мали и Чад, без палења и без меч, па дури и ден-денес мирно се шири долж цела Африка.“[1]

Мухамед Асад (Леополд Вајс)

Роден е во Л’вов (Полска) 1900 година, кој во тоа време влегувал во составот на поранешна Австро-Унгарија. Во дваесет и втората година од животот, како дописник на германските весници, а посебно на познатиот весник „Франкфуртер Цајтунг“ (Frankfurter Zeitung), ги започнал своите долги патувања по исламските земји. Запознавајќи се со принципите на исламот и со стилот на живеење во исламските земји, тој во 1926 година го прифаќа исламот и целиот свој живот го посветува на студирањето на оваа вера, активно учествувајќи во многу динамични акции. По основањето на Пакистан, се назначува за негов претставник во Обединетите Нации. По некое време се повлекува од оваа положба и за да може да придонесе повеќе за исламот, се посветува на публицистичката дејност. Пишува на англиски, арапски и германски јазик. Тој вели:

„Исламот ми изгледа како совршено архитектонско дело. Сите негови делови се хармонично конципирани за да се исполнат и да се поддржуваат еден со друг; ништо не е излишно и ништо не недостига, што резултира со совршена рамнотежа и смиреност. Можеби токму ова чувство дека сè во учењето и во постулатите на исламот е ,на свое место‘ го направи најсилниот впечаток врз мене. Покрај тоа, можело да има и други впечатоци кои денес ми е тешко да ги анализирам. Конечно, тоа е прашање на љубов, а љубовта е составена од бројни нешта: од нашите желби и нашите осамености, од нашите сили и нашите слабости. Така беше и со мене. Исламот влезе во мене тивко и трајно, но – засекогаш.“ [1]

Сер Џејмс Џинс

Познат англиски научник. Професорot Инајетулах, професор на универзитетот во Кембриџ и еден од најпознатите научници по математика и физика во Индија, раскажува: „Еден ден, недела 1909 година, излегов од дома поради некои домашни потреби и ненадејно се сретнав со познатиот астроном сер Џејмс, професор во Кембриџ, како оди во црква. Под неговите пазуви си ги држеше Библијата и чадорот, иако врнеше многу дожд. Му се доближив и го поздравив. Тој не ми одговори. Го поздравив уште еднаш, овојпат ме слушна и ме праша: „Што бараш од мене?“

„Две работи, господине“ – му реков.

„Прво, чадорот го држите под пазуви, иако врне.“ Тој се насмевна и веднаш го отвори чадорот.

„Второ, што е тоа што го тера еден човек со светска слава како вас да оди во црква?“ Застана за момент, а потоа ми рече: „Барам од вас да ме посетите вечерва, за време на чајот.“ Таа вечер, токму во определеното време, стигнав во куќата на професорот. Госпоѓа Џејмс се појави и ме извести дека професорот ме очекува. Влегов во неговата работна соба. Пред него се наоѓаше шолјата со чај на една мала маса, додека тој беше изгубен во своите мисли.

Кога го забележа моето присуство, почна да ми предава за создавањето на небесните тела, за нивното функционирање, за далечината, патот, движењата, гравитацијата, нивниот различен сјај … Мене длабоко ме трогна неограничената сила на Господ. На сер Џејмс, пак, косата му беше подигната, очите му беа насолзени, а рацете му се тресеа од стравот пред Господ. Ненадејно, замолчи едно време, за потоа да ми рече:

„О Инајетулах, кога ги набљудувам величествените Божји творби, телото почнува да ми се тресе од величественоста на Господ. Кога се покорувам пред Него, покорен со сите делови на моето тело, велам: ,Навистина, само Ти си Величествен.‘ Тогаш чувствувам душевно задоволство и смиреност. Ова е најголемото задоволство што го чувствувам во мојот живот. Дали ти е сега јасно зошто одам во црква?

„Господине“, реков, „овие научни вистини навистина ме трогнаа, но и ме потсетија на к*ранскиот ајет којшто можам и да ви го прочитам, ако сакате.“ Ми потврди со главата и ми рече: „Со задоволство.“

„Не гледаш ли дека Алах, навистина, ви спушта вода од небесата и со неа Ние вадиме различни видови плодови? А низ брдата патишта бели и црвени, со бои различни, а и сосема црни. И меѓу луѓето и меѓу животните и меѓу добитокот има, исто така, различни видови. Ете, така од робовите Алахови се плашат, секако, учените…“ (Фатир: 27-28)

Во тој момент, сер Џејмс извика: „Што рече? Само учените имаат страв од Алах? Чудо! Чудо! Ова го имам откриено за време на моето педесетгодишно студирање и истражување. Кој го извести Мухамед за ова? Дали навистина постои овој ајет во к*ранот? Ако е така, тогаш напиши дека сведочам оти к*ранот е Божја објава. Мухамед бил неук и тој самиот не можел да го открие ова. Господ го има известено. Чудо! Чудо! Чудо!“[1]

Рој Ерл Џонсон

Раскажува: „Јас имам американско потекло и детството го имам поминато како христијанин. Пред да ги потврдам моите резултати од студиите и истражувањата на мојата душа за Господ (за Алах), имав спознаено многу важни знаења. По многу студирање, учење и повеќекратно читање на книгата „Дијалогот меѓу христијанот и муслиманот“, како и на Библијата, верзијата на Кралот Џејмс, к*ранот и нивно споредување, на крај го декларирав шехадетот (сведочењето) на англиски, а потоа и на арапски јазик:

„Сведочам дека нема друг Господар освен Алах и дека Мухамед е Неговиот пратеник. Ешхеду ен ла илахе илалах ве ешхеду енне Мухамеден абдуху ве ресулух.“

Со помош на оваа едноставна и фундаментална исламска декларација, верувам дека многу луѓе ќе му се покорат на Алах, со вистинско верување во душите. Јас исто така се надевам дека оваа скромна книга („Дијалогот меѓу христијанот и муслиманот“) ќе се чита низ целиот свет и ќе го привлече вниманието на тие кои го бараат вистинското верување, верувањето кое ќе им донесе утеха и задоволство на душите.“[1]