ako covek ima sreka
za taga ima edna vreka

posle namignuvanje
golema nasmevka i zboguvanje

za sekoe tvoe
edno i dosta perkanje

kako zbunetost
kako umetnost

  i dosta mazenje
inema gazenje

na sekoj  moj
tvoeto  oseka tatnez

 a za golemo
na sekoe viduvanje
 e samo moe

                       Moite o~i...

Pogledni vo o~ite.

Ke otkrie{ koja sum, i dali mislam zlo...

Pogledna vo o~ite.

I mol~e{e za sebe, i ne se zala`uva{e...

Gledajki gi o~ite, ti vide se...

Go vide svetot. I molkot. I tagata....

Me vide mene skr{ena...

Tebe  od srceto izbrkan...So zabrana da se zaqubam...zabrana od mene postavena...

Vide-ne veruvam na luge, sal angeli...

A krilja ti nedostasuvaa...

Me pogledna vo o~i ,i zamina...Ne soo~uvajki se so vistinata...

Me pogledna vo o~i, i izbega!!Ti stra{liva ptica kukavica......!!!!

Me ostavi sama vo temnina...Temnina koja me progolta...

A o~ite seu{te gledaa...O~ite sepak postoea...Nikogo tie ne la`ea...Nikoja tajna ne krieja...

O~ite tebe te vikaa...O~ite taga ~uvstvuvaa...

Ne ja opi{aa...

Se pla{ev od bolka vo qubovta... Qubovta sepak me obzema...Koga qubev i sakav navistina.

Qubovta izbega...

Stravot go prepozna....O~ite ka`aa molkum, {to kriev jas tokmu....

Gi preziram tolku...

[oqata so ~aj ja ostavi vedna{ do onaa drugata, {to e zayzidana vo toaletot i e osudena ve~no da gi progoltuva site "familijarni" lajnarii. Ja zaboravi, kako {to mo`e samo eden neskoncentriran um da zaboravi. Um ograni~en, um so predrasudi. Um koj go znae celiot svet i se vo nego, no samo od pti~ja perspektiva, za `al.
   Toj um e simbol za relativnosta, obele`je za rabotite koi se nepredvidlivi, zakiten e so cve}e koj ni samiot ne go prepoznava, a nitu go pameti.
   Cel den organizmot gi zadr`a toksidite vo sebe, patem, i beztoa, se vo toa valkano telo be{e so pominat rok, ~inis e prepolno so uranium, radioaktivno e...Sklad za govna. Valkanosta pak, vo vnatre{nosta smrde{e pove}e otkolku {to mo`ete da zamislite. Mentalnata ~istota bese ne~istota. Dru`ejki se so dvata le{a koi kako trofei so uloga na negovi prijateli, le`ea ispru`eni ni~kosani na podot. Bea goli.

    -Zarem ne e neprijatno da sedi{ vo dru{tvo na goli lu|e, a Konstantin? se slu{na glas od podotvorenata vlezna vrata na posledniot, devetti kat od starata zgrada so kafeni yidovi. Decata ponekoga{ praktikuvaa da ja narekuvaat gomnenata zgrada, tokmu poradi taa boja, so koja zgradata se zdobi trpej}i gi stanarite sive ovie pedeset i osum godini. Nema{e ~ista~ka, nitu ku}en sovet. Samo ti{ina razbiena so istreli od usta ili pak od pi{tol, {to ne be{e retkost, pome|u sosedite koi o~ite si gi kolvaa edni so drugi.

    ^etiri ~ekori edno podrugo se slu{naa, sekoj poedine~no pojako vleguva{e vo uvo, ostavaj}i vpe~atok na nervoza od tapiot zvuk na visokite potpetici.

    -Ne se problizuvaj! izvika Konstantin gledaj}i ja senkata na tenkata `enska silueta vre`ana vo yidot pred nego, ispi{an so nerazbirlivi bukvi.

Stravot se ~uvstvuva{e vo vozduhot. Ne, Konstantin ne se pla{i. Edvaj gledaj}i se vo valkanoto ogledalo, koe be{e zaka~eno vo hodnikot, vide `rtva vo sebe i ispu{ta{e miris na strav. Mirisot doa|a{e od @ana.

to be continued...

textot ne e ljuboven...ama e otkinat od dusa....izvinete...na srpsko-hrvatski e.....
.................................Ovo je jedna starija pesma,koja odražava kako se sad osećam.No pre nego što pročitate ovu pesmu,da vas malo upoznam, sa tim mojim mističnim i divnim detetom u meni.
Poljana,veliko nebo iznad..i to dete pušteno je da se nesputano valja,igra i trči po njemu.Po toj aleji želja i snova posutog šarenim cvećem.
Ponekad je tužno kao sad,ponekad veselo i nestašno.Ne sputavam ga u sebi niti neće padati na nežne reči koje ga u njegooj detinjoj mašti ponesu na dalek let.Ne,ono je nevino i čedno...voli čisto i svim svojim srcem i nerazume te igre odraslih zaodenute strahovima i ljudskim glupostima zvanim prepreke ,njegove su želje nestašne i lepe kao njegova sama srž.
Puštam ga da plovi u ljubavi,tajnama do samih vrtova Mandarina i zašto ga umarati što drugi nisu takvi,jer ono zna,shvata da to je tako i drugačije ne može biti.Nemožeš ga čuti draga,ne želiš? Uplašio te glas nevinog deteta u traganju za ljubavlju,istinom i smirajem...uplašilo to te to dete što zbori u meni?
Ono je sad tužno,pomalo uvređeno i besno....al dete je to,ono neshvata ludosti oko nas,jer čisto gleda na sve.I mene možeš mrzeti,ne voleti,ne shvatati..ali to dete,tu istinu u meni nemožeš odbaciti,jer ko zaista može mrzeti čisto detinje sopstvo?
I ko zna,možda ako ga osetiš kako peva u meni,možda ga i razumeš jedenom,možda će željno ljubavi..ti se nasmešiti i pogledati te pravo u oči,jer ono ništa nekrije.I možda ćeš videtiti samoću u njegovom očima,možda i po koju suzu....jer zna da je daleko,samo u svom večnom traganju...i da čezne da ga neko pogleda iz nutra,zagrli, poljubi i najzad poveruje da je sve to tako jednostavno i predivno kao ova igra i da ga uhvatiš za ruku po tom polju cvetova i zajedno sa njim potrčiš slobodno,nesputano.





Zašto srce sanja

Dozivao sam tamno Sunce,
dozivao sam crne vodoskoke.
Noć tamna......okova mi vid.
Stojalo je jedno dete na uravni,
usamnjeno i zbunjeno.
stadoh i pomilovah ga po glavi.
Disali smo....polako.
gledali se.
Ja i ovo nepoznato dete na putu za Haos.

I drhtali smo zajedno,
pevali,smejali
i hranili se svojim strahovima.
pokazah mu prstom da ućuti
no ono nije htelo,nije ni znalo.


Olovne,zlokobne oblake nad nama.
rastera detinji osmeh i pitanje
a gde je to Bog...?
Niz lice videh mu suzu
zagrlio sam ga.

Znaš...rekoh
Bog...sad spava.
Ja ću biti tvoj Bog.
A ono spusti tužno glavu ne shavatajući
i nestade.


Nastavih koračati dalje.....
slušao sam krike iz tame.
i prelazio sam ivicu Pakla
tiho...na prstima.


I dozivah istinu.....i dozivah usnulog Boga.
I proklinjah...ga
o da,
proklinjah ga.....jer
To dete...bio sam ja...
to srce spoznaje beše....moj Kralj.


šaptači......Anđeli
sufleri moje igre na sceni....
Ućutite !....
i pustite da to dete iz mene zbori !..

Zboruvam,
no ti ne me slusas.
Te dopiram,
no ti gi trgas moite prsti,
Placam,
go trgas pogledot na strana,
Zaminuvam,
ti ostanuvas nedopren kako kamen,
vo pustinata na tvojata dusa.

Изменето од Astra - 06.Март.2008 во 20:09

                     Од мојот агол
     
     Би го сменила сопственото име во Тишина. Толку неизречени зборови пловат врамени во мојот темен агол потонат во океанот од солзи. Тие пловат, а јас се давам. Погледнувам нагоре за да видам дали ќе се појави некој кој ќе ме извлече, но нема никој. Само претам во длабочината надевајќи се дека ќе стигнам на површината и ќе почувствувам копно под моиве нозе по кое ќе можам сама да одам. Ама заборавив дека не знам да пливам и дека цело време гравитацијата ме влече надолу кон дното.
     Престанав со моето безнадежно претање и им се препуштив на струите сами да ме носат, како лист кој плови во прегратките на ветрот, и слушајќи го жуборот пробував да го разберам јазикот на океанот од солзи. Таму беа заробени сите неизречени зборови. Се што ми преостана беше само малата надеж дека барем еднаш ќе ја видам светлината која ќе заблеска во мојот агол кој е веќе подолго време в канџите на сенката. Погледнав низ прозорецот и посакав ширум да го отворам и секоја капка солза која не ми дозволува да го почувствувам свежиот воздух како прострујува низ моите ноздри да биде закопана во ровката земја, или барем се надевав дека светлината ќе си го направи своето, дека секоја капка ќе испари, но од другата страна на дебелото стакло владееше мрак, а јас се што можев да видам беа само силуети кои не знаев дали се вистинити или беа само продукција на мојот ум. Се беше толку нејасно. Губејќи ја вербата дека сеуште има надеж за мене, погледнав уште еднаш кон прозорецот мислејќи дека е за последен пат, но овој пат појасно ги видов оние силуети кои мислев дека се само измама на мојот самокритичен ум. Сега толку беа јасни за моиве очи кои беа заслепени толку долго. Беа заслепени од мојот обид за бегство од минатото кое секогаш било во чекор со мене, само претопено во друга форма. Од другата страна на прозорецот видов лица на луѓе исполнети со тага, болка, гнев и се запрашав: Ова ли е мојот живот?
     Но, не се откажувам, борбата продолжува и понатаму. Секојдневно очајно расте копнежот за нови видици, но мојот агол е обземен од црните магии на некоја вештерка, проколнат, а јас заробена во окови само ги чекам мршојадците да дојдат и да почнат да клукаат по она што останало од мене. Се што ми остана е само трошка надеж. Надежта е дрвото кое ме задоми во гнездото во неговата крошна и се надевам дека ќе ја разбие црната магија која ме заробила и еден ден ќе полетам слободно не плашејќи се од клуновите на мршојадците.

Razmisluvav dolgo sto da vi ispratam i se odluciv za kus prozen tekst nema da mi zamerite

Prikazna za taznata babicka

Odamna veke bea padnati lisjata od drvjata koi go krasea kejot na Vardar.Bea polegnati na trevata pod starata klupa so izlupena boja i ispishanite iminja po nea.Vardar teceshe po svoeto korito, si go vrveshe patot nosejki so sebe frleni kesi i plasticni sisinja peejki ja svojata pesna so vekovi no sega so podzasilen glas zatoa sto imashe poveke voda od dozdovite koi padnaa minatata nok.
   Na starata klupa sedeshe stutkana babicka gledajki vo Kaleto koe gordo se izdigashe nad kejot i Kameniot most.Gledashe vo oblacite koi tivko patuvaa nekade daleku.Posaka da vidi nekoja ptichka koja bi gi odnela nejzinite pozdravi ili da gi prati po oblacite tamu nekade daleku kaj nejzinite vnuci.No nemashe nitu edna ptica.Kade li e maliot vrabec so svoite drugarchinja? Si pomisli:-Sigurno i tie zaminale daleku od gradskiot asvalt,gradskata vreva,zagadeniot vozduh, visokite zgradi i celata meshanica vo ovaa zemja,za da si ja pobaraat srekata i mirot?Nekade vo nekoj park so mnogu cvekinja i drugi ptici? A koj znae?
Od nekade se slushna dzagor na detski glasovi.Nekolku decinja so baloni i cvekinja vo racinjata tracaa kon ploshtadot.Sigurno gi kupile za nivnite najsakani,majki,babi,ucitelki,tetki,sosetki bidejki e 8mi mart.....
Taznata babicka ushte poveke se stutka,cvrsto drzejki go svojot shal so slabite race.Od ocite i potekoa solzi i pak pogledna kon neboto i dlaboko vozdivna. Po studenite obrazi se strkalaa solzi i glasno rece stanuvajki od klupata:-Koj veli deka solzite se zeshki?
Nejzinite solzi bea studeni kako i srceto,bidejki beshe prazno,tazno i osameno.

/ova e izvadok od prikaznata-veruvam ne vi odzedov od vaseto vreme/