ВЕРСКИ ВЕСТИ

Водоча (06.09.2007)

Денес, на денот на светиот свештеномаченик Евтихиј, во параклисот на свети Григориј Палама и Старец Јосиф Спилеот во манастирот во Водоча, Божествена Литургија отслужи Митрополитот Струмички г. Наум.

Толкување на Владиката Наум на денешното Евангелие:

            Да резимираме: што, всушност, се случи со жената Сирофеничанка при нејзината средба со Христос?

            Прво, таа го прифати Христовото однесување (метод на крајно игнорирање) кон неа т.е. Неговото дело. Второ, го прифати Неговиот збор (крајно навредлив) за неа, а со тоа и Неговото учење. Трето, таа ја прифати Неговата волја и Промисла (метод на крајно понижување) за неа во врска со нејзиното спасение. И бидејќи ги прифатила делото, зборот, Промислата и волјата Христови, неизбежно веднаш ја прими и благодатта Христова и личносната заедницата со Него. Нејзината молба веќе имаше друг квалитет и вредност пред Него: „И во тој час оздраве ќерката нејзина”.

            Какво значење има сето ова за нашиот духовен живот?

            Однесувањето на жената Сирофеничанка кон Христа покажува каков треба да биде нашиот однос кон духовниот отец т. е. какво да биде нашето послушание кон оној кој во нашиот живот претставува икона Христова, седи на местото и во образот Христов. Кон оној кого слободно и љубовно го одбираме и под чиј просветлен ум своеволно и доброволно го покоруваме нашиот од гордоста расеан и помрачен ум, сѐ додека, преку растење во послушанието, Самиот Христос не се изобрази и вообличи во нас. Сѐ додека не стигнеме до степенот на ’просветленост на умот’.

Така, најпрвин ние сме должни да го прифатиме делото на нашиот духовен отец во однос на нас. Неговото однесување кон нас може да биде свесно небрежно, занемарувачко дури и понижувачко. Понекогаш, особено кога ни треба, може да се случи да не можеме да го видиме, дури ни да го слушнеме по телефон за подолг период. Другпат ќе забележиме дека снисходи кон некој друг за разлика од строгиот однос кон нас. Но сето тоа, преку аскетско смирение и послушание, треба да го прифатиме и примиме како исправно и спасително однесување кон нас, кое нѐ чисти од нашата гордост и суета, од нашето мнение и славољубие. Не смееме да дозволиме демонскиот сомнеж, кој секогаш наоѓа укрепа во нашето повредено високо мислење за самите себе, да ја поткопа нашата вера во Божјата Промисла за нас изразена преку делата на нашиот духовен отец. Кога сме во манастир, сите непријатности што можат да ни се случат од страна на човек, не можат да бидат големи искушенија, туку Господ понекогаш допушта ние како такви да ги почувствуваме за наше побрзо очистување и духовен опит. Манастирот е посебно место, во него и искушенијата и благодатта се многу поголеми отколку во светот. Особено се големи менталната и душевната борба со демоните. Ова само од опит може да се знае.

            Второ, должни сме да го прифатиме зборот на нашиот духовен отец за работите во секојдневниот манастирски живот без поговор. На секое наше знаење, кое во извесна област од практичниот живот може да биде и поголемо од обично, често и од знаењето на духовниот отец во таа област, треба да му го претпоставиме судот на духовниот отец, за да се сочуваме од пад во непослушание. Не сме дошле во манастир заради земјоделие, сточарство, градежништво или издавачка дејност и слично, туку заради очистување на срцето и просветлување на умот, заради умносрдечната молитва и заради совршена лична заедница со Бога, Света Троица.

            Трето, должни сме да ја прифатиме волјата и расудувањето на духовниот отец како наша волја и наше мислење и да постапуваме според неговиот последен збор. Битно е исправноста на сите наши посебни мисли, желби и чувства да ја проверуваме со нашиот духовен отец. Секако, проверката претпоставува и изложување на нашите ставови и видувања, но без оглед на степенот на нашето поистоветување со нив и душевната болка што ќе ја претрпиме, ние мора да ги восогласиме со последниот збор на отецот. Особено ваквото послушание е пресудно во периодот на ’очистување на срцето’ и не смее да се напушти до моментот на добивање на дарот на умносрдечната молитва. Друг редовен пат нема. Единствено нешто заради кое треба да се загрижи духовното чедо е кога ќе забележи дека духовниот отец се однесува кон него со посебно внимание: без да му подвикне, без да го игнорира, без да го опомене итн., тогаш треба да знае дека е надвор од патот. Без ваков аскетски подвиг на послушание, како што погоре го објаснивме, никогаш нема да воспоставиме личносен однос со духовниот отец, ниту пак со Христос.

Послушанието неизбежно ќе ни ја донесе благодатта Христова и ќе нѐ подигне од нашата „пониженост”, од затвореноста на срцето, од нашето ропство на страстите и на со нив поврзаните демони. Ако, пак, не сме послушни, односно не ги прифатиме делото, зборот, расудувањето и волјата на оној кого Христос го поставил за наш учител и водач во духовниот живот, тогаш ја губиме личносната заедница со Бога, бидејќи Христос вели: „Кој го прими оној што го праќам Јас, Мене Ме прима, а кој Ме прима Мене, Го прима Оној, Којшто Ме пратил” и обратно: „Кој се откажува од вас, од Мене се откажува; а кој се откажува од Мене, се откажува од Оној што Ме пратил”.

(според записот на сестрите од манастирот)