БИБЛИЈАТА И НАУКАТА

Ваквите сфаќања го прават сосема прифатливо тоа што во Стариот Завет можат да се најдат различи вер­зии на една иста приказна, контрадикции, ис­то­рис­ки грешки, неверојат­ности и несогласности со добро ут­врдените научни сознанија. Тие се сосема природни во сите древни човечки дела. Како тогаш не ги на­о­ѓа­ме во книгите пишувани во услови какви што биле тие под кои се елаборирал библискиот текст?

Дури и пред да можело научните проблеми да се пос­та­ват во една епоха кога, впрочем, можело да се ра­с­удува само за неверојатностите и контрадикциите, еден човек со здрав разум како што е свети Августин кој тврди дека не е можно Бог да учел за она што не и со­одветствува на реалноста, пос­та­­вил принцип на не­воз­можноста за божественото поте­кло на секое твр­де­ње спротивно на вистината. Тој бил под­гот­вен од секој текст да го исклучи она што од овие причини му се чи­не­ло дека треба да биде исклучено.

Подоцна, во една епоха кога се сфатила не­со­глас­нос­та на извесни фрагменти од Библијата со мо­дер­ни­те сознанија, се престанало со следењето на таквиот став. Тогаш сме присус­тву­вале на процутот на една ли­те­ратура чија цел, против и наспроти сè, била во Биб­ли­јата да го оправда одржувањето на текстовите кои во неа веќе немаат место.

Вториот ватикански концил (1962-1965) во голема ме­ра ја ублажил оваа несогласност, воведувајќи ре­зер­ви­раност кон „книгите на Стариот Завет“ кои „со­др­жат несовршенства и застарености“. Дали таа ќе ос­та­не побожен завет или ќе и следува промена на ставот кон тоа што веќе не е прифатливо во XXI век, во кни­ги­те чија намена била да бидат надвор од секаква чо­веч­ка манипулација, само „сведоци на една вистин­ска бо­жествена педагогија“?