МОЛИТВИ

Боже мој, кој е поподложен на пропаст и на грешка од мене, а кој е подостоен за простување и за поклонение од Тебе! Ти си ме создал слабникав и јас не сум кадар да ја тргнам од себе штетата ниту да добијам полза за себеси.

Боже мој, Твоето знаење за мене е вечно. Јас не можам да избегам од Твојата наредба ниту можам да й се спротивставам на Твојата одлука.

Со Твоја волја јас сум Ти покорен, а од Тебе е помошта и подарокот. Сум Ти сторил грев со Твое знаење; та аргументот е Твој. Те колнам со обврската за милост, влевај страв во моето срце – нека ми биде надежта само во Тебе и стравот само од Тебе!

Боже мој, кој си најмилостив, благослови го Мухамед – последниот Веровесник, а мене и на сите верници подари ни простение. „Алах ни е Доволен. Е, каков Закрилник е Тој! (к*ран, 3:174)“

Кога ќе појдел на пат, Хасан ја кажувал оваа молба:

– О Ти на кого нештото што ќе Му се довери на чување на најдобар начин го одржува и го извршува, на чување Ти го оставам она што ми е непознато како и она што ми е познато: семејството, децата и сé што имам; сочувај ми го тоа, о Ти кај кого влоговите не пропаѓаат!

Во миговите на грижа и тага Хасан велел:

– О Ти кој ја задржа раката на Ибрахим (Аврам) кога сакаше да го жртвува синот додека се доверувале и синот рекол: „Постапи благо, татко!“, а Ибрахим (Аврам) додал: „Стрпи се на наредбата на нашиот Господар, сине мој!“

О Ти кој си определил карванот да му биде напомош на Јусуф (Јосиф) кога се нашол во пустиот крај и на дното на бунарот, за подоцна, по ропството, да го поставиш за управител!

О ти кој си го слушнал шепотот на Ез Зенун (Јона) во трите темнини!

О Ти кој си му го повратил видот на Јакуб (Јаков) и неговата тага си ја претворил во радост.

О Ти кој й се смилува на солзата на Давуд (Давид) и кој ја истера болеста на Ејуб (Јоб)!

О Ти кој й одговараш на молбата на несреќникот кога Те моли и кој го спасуваш од неволја оној што Те моли и одржува надеж во Тебе!

О Ти кој си единствениот вистински Создател и Господар кој се обожува!

О Ти кој ја слушаш тивката молитва, кој ја оттргнуваш секоја неволја! Те молам, благослови го Својот одбран веровесник и роб, Мухамед, со кој си задоволен, неговото семејство и другарите! А мене сочувај ме од сето она што ме става во грижа и истерај ја од мене мојата тага, о Најдобар, од кого се бара секое добро, и Најчесен, во кого се одржува надежта, о Најмилостив чија милост се моли, подари ми го доброто кое само Ти си достоен да го подаруваш! О Најмилостив! „Алах ни е Доволен. Е, каков Закрилник е Тој “

Кога влегувал во гробиштата, Хасан велел:

– Боже мој, Господару на овие изгниени тела и истрошени коски чии сопственици отпатувале од овој свет верувајќи во Тебе и надевајќи се на Твојата милост, испрати им од себе вдахновение, а селам од мене!

За оваа молба Хасан рекол:

– Кога некој ќе ја каже, за негово простение молат сите умрени од времето кога Возвишениот Алах го создал светот па сé до судниот ден.

Кога бил известен дека Хаџаџ остро му се заканил и побарал да отиде кај него, Хасан рекол:

– О Ти кој ја слушаш мојата молба, о моја подготвеност при ударот на судбината, Ти кој можеш да ја истераш мојата тага и да ја оттргнеш од мене тешкотијата! О Ти кој си милостив и благодарен кон мене, о Боже мој и Боже на Ибрахим (Аврам), Исхак (Исак), Јакуб (Јов) и на нивните потомци, на Муса (Мојсеј), Иса (Исус) и Мухамед, Господару на сите луѓе! Жити (к*ранските поглавја) Каф, Та ха, Ја син, благослови го Мухамед и неговото чисто семејство, а мене сочувај ме од злото (на Хаџаџ) и од злото на секој злосторник!

Заштити ме од Хаџаџ и од неговата дружина и од неговите приврзаници и од неговата војска! Со Својата моќ одбиј го од мене неговото настојување, вознемирување и секое зло! Затвори му го патот до мене, Господару на сите светови!

Боже, подари му благослов и мир на нашиот пратеник Мухамед, последниот веровесник!

Во болест, Хасан молел:

– Боже, немој да ме направиш од оние кои, кога заболуваат, тогаш се каат, а штом оздрават, повторно паѓаат во искушение, а кога ќе осиромашат, стануваат тажни! Боже, подари ми го задоволството на оној кој е задоволен со Тебе! Варди ме во овој мој живот и по мојата смрт!

Додека еднаш Хасан им проповедал и ги советувал, еден од присутните длабоко воздивнал, на што Хасан му рекол:

– Сине на мојот брат, што сакаше со тоа? Ако беше искрен во тоа, тогаш само го обелодени она што го носеше во душата. А ако не беше искрен, тогаш ја упропасти својата душа.

Луѓето многу се труделе во своите молби, но ничиј глас не се слушнал. Меѓу оние што живееле пред вас имало луѓе кои го завршувале к*ранот, но за тоа не го запознавале ни пријателот. На еден од таквите му е речено:

„Ти навистина не се обѕираш во намазот. Колку е прекрасна твојата скромност!“

На тоа тој забележал:

„Сине на братот мој, кој може да ти каже каде било моето срце?!“

Реџа ибн Хајевех видел еден човек како по сабахот се прави сонлив и му рекол: „Свести се, Алах да те сочува! Нека не помисли некој дека тоа е поради бдеењето и поради намазот, па делото да ти биде упропастено!“

Некој му рекол на Алаховиот Пратеник:

„Алахов Пратенику, нејасно ни е што е тоа нифак (лицемерие).

„Секој што се преправа во нешто е лицемер“, одговорил Пратеникот.“

Лицемерот сака да ја победи Алаховата волја врз себеси. Тој кај Возишениот Алах е презрен грешник. Тој сака Алаховите робови да ги запознае со тоа и луѓето да кажат дека е добар, а тој навистина е мошне далеку од тоа. Знаењето на Возвишениот Алах за тоа негово настојување е постојано во душите на Неговите робови.

Ме известија дека некој слушнал некој друг кој ги кажувал зборовите на Возвишениот Алах:

„На оние кои веруваа и кои работеа добри дела Милостивиот, навистина, ќе им подари љубов.“ (к*ран, 19:96), и рекол:

„Ќе го обожувам Возвишениот Алах на начин за кој ќе се прераскажува кај луѓето.“

И почнал редовно да ги извршува сите намази и да пости воопшто не мрсејќи. Можел да се види само како го извршува намазот и како го спомнува Бога. Но, кога ќе поминеле луѓето покрај него, велеле: „Колку голем лицемер“.

Тие зборови го поттикнале на преиспитување на неговото обожување на Возвишениот Алах. На крајот заклучил вака:

„Кутар ли сум и беден! Луѓето ме спомнуваат по лошото дело, а тоа е затоа што не сум го правел тоа во името на Алах!“

Потоа ја изменил својата намера и повторно продолжил да го обожува Алах. Меѓутоа, сега и Алах го изменил својот однос кон него и луѓето, минувајќи крај него, велеле: „Прекрасен побожник, Алах да му се смилува! Ова е вистинско обожување.“

Делата нека ви бидат во име на Возвишениот Алах! Алаховиот Пратеник рекол; „Кој ќе го разубави својот намаз пред луѓето, а кога е сам го извршува како било, си игра со намазот и Алах ќе си поигра со него“ и: „Кој на луѓето им зборува за своето дело, Алах со него ќе ги запознае Своите созданија на Судниот Ден, ќе го понижи и ќе го намали неговото дело.“

Човеку, зар не ти е срам? Зборуваш со говорот на побожните, а постапуваш како насилник.

Човеку, се облекуваш во облеката на побожниот, а живееш живот на грешник! Тврдиш дека чекориш по стапките на покорните на Алах, а гледаш со погледот на вообразените. Тешко тебе! Немаш ниедно својство на предадените на Алах! На Судниот ден ќе застанеш пред Алах кој „…го знае скришниот поглед на очите и она што го кријат градите.“ (к*ран, 40:19)

Возвишениот Алах ќе го внесе во Рајот човекот чиешто барем едно добро дело ќе прими. Можеби некој ќе се праша: А што ќе биде со другите негови добри дела? Потребно е да се знае дека Возвишениот Алах ги прима само оние добри дела кои се направени во Негово име. Затоа, ако и само едно човеково добро дело не се извалка со лицемерие, човекот ќе биде спасен.

Сеид ибн Џубејр видел човек кој, обожувајќи го Бога, се однесувал слично на мртовец и му рекол: „Брате, навистина, исламот е жива вера. И нека се види тоа во твоето дело! Не го умртвувај, Бог да те умртви!“

Ајша, Алах нека е задоволен со неа, видела еден човек кој се однесувал како мртовец и се рапрашала за него. Кога й кажале дека е од добрите луѓе, таа рекла: „Омер бил подобар од него, но кога тој одел, тој брзал, кога удирал, задавал болка, а кога хранел, тоа го правел до ситост. Оставете го преправањето, бидејќи Возвишениот Алах нема да го прими делото на оној што се преправа!“

Еден просветен во верата изјавил:

„Најдобрата побожност е да се сокрие побожноста.

Еден час длабоко размислување кај Возвишениот Алах е подобар од извршувањето намаз цела ноќ.

Ако во заедницата е доброто, во самотијата е спасението.“

Ебу Хурејре минал покрај Мерван ибн Хакем, кој градел куќа, и му рекол: „Застани, робу на Светиот! Гради цврсто, надевај се долго, живеј малку и јади изџвакано; на крајот доаѓа средбата со Алах.“

Уште одамна луѓето биле искушани со далечните надевања.

Хамад ибн Селеме пренесува дека Осман ен Нехшели рекол: „Ја доживеав сто и триесеттата и сé оставив, единствено надевањата ми се зголемуваат секојдневно.“

Ебу Дерда вели: „Три работи ме насмејуваат, а три ме расплачуваат. Ме насмејуваат:

– човекот што се надева на долг живот, а смртта насекаде трага по него,

– човекот кој е небрежен, а знае дека нема да биде заборавен и

– човекот што многу се смее, а уште не знае дали неговиот Создател и Господар е или не е задоволен со него.

А ме расплачува:

– стравот од крајот,

– прекинувањето на работењето,

– стоењето пред Алах, кога човекот ќе чека Возвишениот Алах да му го определи местото во Рајот или во Пеколот.“

Кој себеси пред другите се куди, тој, всушност, се фали себеси, а лошо е тоа да го прави!

Возвишениот Алах оставил чувства меѓу Своите робови. Да не беше така, синовите и оние што му се предале само на Возвишениот Алах ништо не би можеле да се искористат на овој свет. Тие чувства се: надежта, определениот рок и заборавот.

(Поглавје од книгата: ГО СЛУШАМ ШУМОТ, ПРИЈАТЕЛОТ НЕ ГО ГЛЕДАМ)