Дали постои Бог?

Мојот пријател се школуваше и докторираше во Франција. Таму, откако се вклучил во “струјата на модерниот живот” се дружел покрај останатите и со хипиевците, создавајќи така поглед на светот што негира се. Тој сака да полемизира со нас верниците, иако не смета за наивни, бидејќи цени дека ние самите себе си се исмејуваме со нашите илузии за џеннетот и хуриите , додека сласта и убавината на животот на овој свет не одминуваат.

Па така во една пригода со потсмев ми кажа:

-Вие тврдите: Господ постои, засновувајќи го своето тврдење на принципот на причината. Велите: сето соградено има свој градител, сето создадено има свој создател, сето постоечко има свој творец; ткаенината го претставува ткајачот, цртежот цртачот, гравурата граверот, а вселената ,по таа логика, е најдобар доказ за постоењето на Господ како негов создател. Ако го прифатиме ова, зарем немаме право по истата таа логика да го поставиме прашањето: А кој го создал тој создател?! Зарем не е тоа стапица за вашите аргументи?-

- Му велиме: Твоето прашање е погрешно- а во него нема никаква стапица за нашите тврдења. Ти, прво го признаваш Создателот, а потоа прашуваш кој го создал Него, ставајќи Го во рамките на законите што владеат во светот на создадените. Таа твоја софистика личи на куклите, кои се придвижуваат со помош на зембрек, пружини. Ако се гледа на движењето од нивен агол, тогаш следи дека и човекот , кој ги создал нив, се движи на принцип на пружина и повлекување на конецот. Кога на некој начин би можело да им се каже на куклите дека човекот се движи сам без помош, тие секако би одговориле дека тоа е невозможно, бидејќи во нивниот свет се се движи со помош на конци и пружини. Така и ти, ограничен и закоравен со сопствениот свет, во кој се што постои нужно претпоставува Творец, не успеваш да го досегнеш тоа дека Бог егзистира самиот по себе. Познатиот германски философ Емануел Кант во своето дело „Критика на чистиот ум” ја развил мислата дека со умот не може да се сфати бесконечната вистина. По својата природа умот ги спознава само деловите, а немоќен е да го сфати апсолутното егзистирање, какво што е Божјето постоење.. ние Господ го сфаќаме со свеста, а не со умот..нашиот стремеж за правдина е доказ за постоењето на праведното, како што е жедта за водата доказ за постоењето на водата.

Аристотел уште многу порано изнел цела низа причини кажувајќи: столот е од дрво, дрвото е од стеблото, стеблото е од семенката, а семенката е од сеачот.. за да на крајот покаже како ова редење води кон првата причина. Причина што нема потреба за причина, двигател на кого не му треба двигател, создател кој нема свој создател, што одговара на нашето сфаќање на Бог џ.ш.

Ибн Аребија смета дека на прашањето кој го создал Творецот воопшто не треба да се одговара. Бог го докажува постоењето и неправилно е со постоење да се докажува Бог. Светлината го докажува денот, а не обратно.

На Бог не му треба доказ, бидејќи Тој се докажува. Тој е сам по себе јасна вистина. Бог џ.ш. се покажува во законите, редот, убавината.. во листот на стеблото, во пердувот на паунот, крилото на пеперутката, мирисот на розата, песната на славејот, поврзаноста на звездите, симфонијата на вселената. Кога би кажале дека сето ова настанало случајно би наликувале на човек според кого со фрлање на букви во воздух може по случајност да настане низа во која би препознале некоја од Шекспировите песни, значи песна без песник.

к*р’анот не ослободува од ваквите искривоколчувања со еден мошне јасен и прецизен исказ:”Кажи: Аллах е еден. Тој е оној кому се му се обраќа, не родил, ниту е роден. Никој не Му е рамен” (Ихлас 1-4).

Меѓутоа пријателот со потсмев поставува ново прашање: А зошто е Господ еден? Зошто да не има повеќе богови со меѓусебно поделени надлежности?

Му одговараме преку к*р’анот и во склад со логиката, која и сам ја познава, логиката на науката: Создателот е еден бидејќи целата Вселена е една творба по еден план и од едно нешто. Од водородот се состојат дваесет и два елементи, кои во Менделевиот периодичен систем се со ист начин на спојување и растурање на атомската енергија, со која светат звездите. Сиот жив свет, навидум со огромни разлики, е сочинет од состојки на јаглерод. Со согоревање тој се јагленизира. Неговите највисоки форми, како што е животинскиот свет, со навидум големи разлики, покажува дека на одредено рамниште на сецирање на жабата, зајакот, гулабот, крокодилот, жирафата и китот имаат исти артерии, вени, делови од срцето и коски. Секоја коска тука има свое посебно место- крилото на гулабот е наместо предната нога на жабата. Истите коски со сосема мали промени- во вратот на жирафата, и покрај неговата должина, наоѓаме седум зглобови како и во вратот на ежот. Нервниот систем е ист кај сите. Се состои од мозок, р’бетен мозок и нерви. Системот за варење од стомакот, дванаестопалачното црево, малото и големото црево, расплодниот систем се состои од јајници, матерка, нивни канали, потоа уриналниот систем од бубрези, мочни канали, мочниот меур, и на крај, единствено сецирањето кај сите е клетката. Идентичен е описот на растението, животното и човекот: се раѓаат, дишат, се размножуваат и умираат.

Зошто тогаш по сево ова би било чудно тврдењето дека Творецот е еден? Како Совршениот да не биде еден- несовршените се многубројни. На совршениот не му треба дополнување во другите.

Кога би имало повеќе богови, би се разминале: секој би одел со она што тој си го создал и Земјата би исчезнала. Бог џ.ш. има најголемо достоинство и апсолутна семоќ, а овие својства исклучуваат какво било соучесништво.

Пријателот продолжува да се потсмева на нашето сфаќање на божеството. Тој вели: Чуден е тој Господ кој се меша во најмалата ситница: ја упатува пчелата да си согради себеси живеалиште во ридот, ни лист не паѓа без Тој да знае, не се развиваат плодовите од своите пупки, а Тој да не ги изброи, не раѓа жена без Неговото знаење, склизнувањето на ногата во дупка, паѓањето на мувата во јадењето, прекид на телефонската врска е со негово знаење. Ако нема дожд, Тој не го дал, а ако паѓа, Тој го дава. Зарем не го ангажирате вашиот Бог со ова сфаќање и во најмалите ситници?

Ваквото поставување на прашањата не ни допушта да разбереме дали за пријателот Бог би бил повеќе вреден кога Тој самиот себеси би си се ослободил од овие одговорности и едноставно би му го свртел грбот на својот Свет, својата вселена, која ја создал. Дали по неговото сфаќање би завреднел внимание Господ кој е пасивен и несовесен, кој не слуша, не гледа, не одговара и не се грижи за Своите суштества, и конечно од каде му на поставувачот на овие прашања знаењето да суди која работа е безначајна за да не заслужи Божји ангажман, а која пак е така значајна за да го заслужи тоа?

Паѓањето на мувата во јадењето му изгледа безначајно и ништожно на поставувачот на прашањето, а зарем не го беше ли убил комарец Александар Македонски и зарем паѓањето на мувата не може да значи внесување на клици во храната и труење на армија луѓе!?

Најобичните ситници можат да бидат пресудни за најкрупните настани, а најзначајните работи често се губат без глас и трага. Единствено Познавачот на сето ја знае вистинската вредност(хикметот) и значење на секоја работа. Зар поставувачот на прашањето може да ја одредува надлежноста на Создателот и Господарот на сето!? Боже, возвишен си ти и чист од ваквите сфаќања!

Достоен на обожување е само Оној кој со своето знаење опфаќа се и на кого не му бега ни најмалото ни најголемото на небото и на Земјата.