АТЕИЗАМ

Зошто има атеисти?

Писмото вели дека само безумен може да каже во своето срце „нема Бог“. (Псалм 13,1) Тогаш, зошто постојат атеисти денес?

Сигурен сум дека постојат многу причини за тоа, но верувам дека најглавна причина е клеветата против Бог Отецот што ја прифатиле дури и побожните луѓе.

Дозволете да Ви објаснам на што мислам. Со векови, богословието за Бог Отецот на Западот ја нагласува Неговата строга правда. Луѓето се учени дека Бог нè гледа секој ден и „става рецки“ колкупати сме ги „прекршиле правилата“. Децата се воспитуваат да го гледаат Бог како гневен Татко Кој ги казнува лошите дечиња, а ги наградува добрите.

Западната теологија дури го прифатила верувањето за Бог Отецот што вели дека Тој го казнил Својот Син Исус за да го задоволи Својот праведен гнев поради гревовите на човештвото.

Но дали е тоа полна и целосна слика на Бог Отецот? Може ли оваа теологија навистина да произведе атеисти? Верувам дека може и дека произведува. Всушност, се сеќавам еднаш кога разговарав со еден прекрасен младич пред некоја година, којшто самоуверено ми изјави дека е убеден атеист. Го замолив да ми го опише Бог за кој вели дека не постои. Тогаш ми кажа дека го разбира бог како врховно битие кое што е своеволно и дозволува страдање во светот, коешто го убило својот син на крстот за да може да не посрами за да го слушаме. Тој бог ги користи вината и срамот за да го контролира своето создание, па ако не правиме како што тој заповеда, тогаш тој ќе нè фрли во пеколот и ќе нè мачи вечно.

Откако го чув сето тоа, го погледнав младичот и му реков: „Имаш право, не постои таков бог. И јас сум атеист кога се работи за таков бог“. Всушност, богот што тој ми го опиша повеќе личи на паганските богови од старите времиња коишто постојано морало да се задоволуваат, инаку нема да пратат дожд за нивите или ќе предизвикаат други несреќи во човечкиот живот. Таквите лажни богови од нашето паганско минато повеќе личат на супермени што се самољубиви и крајно себични. Се разбира, тие богови не постоеле.

Но, од каде потекнува тоа погрешно сфаќање на Бог Отецот? Јас верувам дека оваа лажна претстава за Бога потекнува од ѓаволот. Уште од Едем, ѓаволот сака да му го оттргне вниманието на човештвото од сознанието за вистинскиот Бог користејќи клевети за да нè убеди дека Отецот е некаков Вселенски Уништувач на Забави или страшен Божествен Терорист. Ѓаволот дури ќе ни дозволи да бидеме побожни, додека тоа побожно однесување е мотивирано од краен страв од Бог Отецот, наместо од вистинска љубов кон Него. На тој начин, побожното однесување фактички никогаш нема да навлезе во нашето срце и ќе произведе јалов побожен живот насочен кон задоволување на тој гневен Бог - за да не бидеме казнети. Ѓаволот секогаш е задоволен со таквата побожност бидејќи таа не може да произведе вистинска љубов за Бога.

Но токму стекнувањето на вистинската љубов за Бога го создава автентичното преобразување на нашите души во Деца на Светлината, какви што Бог сака да бидеме. Св. Антониј Египетски убаво ја доловил православната цел за секое човечко суштество кога пишува: „Веќе не се плашам од Бога. Го љубам - а совршената љубов го изгонува стравот“.

Еве три темелни вистини за Бог Отецот што не смеат да се заборават за ништо на светот ако сакаме некогаш вистински да го спознаеме и возљубиме Бога како што Тој сака да Го познаваме и љубиме.

Прво, Бог Отецот е слободен. Ако сакам вистински да го возљубам Бога, мора првин да разберам дека Тој е совршено без никаква потреба. Тоа значи дека не го создал светот бидејќи бил осамен или му требало создание за да Го воспева. Не, Бог го создал светот бидејќи ме ЉУБЕЛ пред воопшто да ме создаде. Знаел сè за мене дури и пред да каже „нека биде светлина“ и ме љубел целосно. Но, јас не можам да додадам ништо на Божјото задоволство или мир, ниту можам да ги вознемирам Неговиот мир или задоволство. Моето послушание не Му помага на Бога, а моето непослушание не Му наштетува. Бог нема никакви потреби. Затоа, сè што Бог прави, го прави од целосно несебични побуди. Сè прави за мене и пожелува да го познаам како Татко што ме љуби.

Второ, Бог Отецот е љубов. Наспроти раширеното побожно верување денес, Отецот не го пратил Својот Син Исус на земјата за да може да добие човечка жртва на крст. Не, Отецот го пратил Синот во божествена спасувачка мисија да ги разврзе јазлите на падот што човештвото го претрпело во Едемската градина кога првпат поверувало во клеветите на ѓаволот наместо во благата премудрост на Отецот. Исус не доаѓа само за Отецот да има тело што ќе го убие на крстот за да „ја задоволи“ Својата божествена огорченост, туку да ја исполни волјата на Отецот: Неговото создание да се ослободи од ропството на гревот, на смртта и на ѓаволот. Синот се качува на крсното дрво како Освојувач што оди во битка против непријателот на негова територија, а Неговото воскресение ја докажува Неговата целосна победа над гревот, смртта и ѓаволот. „Зашто Бог толку го возљуби светот што го даде Својот единороден Син...“ (Јован 3,16)

Конечно, Бог Отецот е трпелив. Отецот е трпелив и чека да го привлече сето создание назад кон Себе. Времето не го обврзува Отецот. Нема „нужност“ што Го принудува да дејствува. Тој трпеливо чека сè што создал да Му се врати. Но, забележете дека реков дека нема никаква потреба, затоа не чека созданието да Му се врати од некаква нужност. Не, Тој чека да го прими Својот свет, Своето создание назад така да може да го исполни Своето создание со Себе и да ни го врати како „дар“ за спасението на нашите души. Оваа награда Бог Отецот толку многу ја цени што чека Неговата Црква да го види тоа богатство и да ја подели „добрата вест“ со целиот свет.

Ѓаволот сака да поверуваме во клеветата за Отецот. На тој начин може да нè држи заробени во самољубивиот живот што нè прави атеисти. Не верувајте во клеветата на ѓаволот против нашиот Татко што нè љуби.