СТИХОВИ КОИ ВЕ ДОПРЕЛЕ

"На таа што никогаш не ми веруваше дека ја сакам повеќе од светов и од себе си - кажете и!"
На таа што никогаш не ми веруваше дека ја сакам повеќе од светов и од себе си
На онаа која стално и каснев и и се понашав ко за се К*р да ме боли
На таа што за првиот роденден откога бевме заедно не и се појавив зашто немав пари за поклон оти три дена од радост не се отрезнив
На таа што и се смеев и и велев де де де кога и е тешко оти знаев дека ме има мене и никогаш и за било што нема да ме изгуби
На таа што и држев лутина ко на душман и крвник, а сакав само кришем на полноќ на врата да ми заѕвони и да ме стега во прегратки ко со канџи.
https://m.youtube.com/watch?v=mcYu5Vg_YH8
Да ме стега само и да се насмее и цела ноќ да не ме отпушти.
На таа што знаеше да ми каже оти претерувам и оти не знам за почит
На онаа која од вонземска љубов се исплаши
На онаа која сакаше сериозни ама романтични
Немојте никогаш да и кажете!
Ве молам немојте никогаш да и кажете еве ви кажувам ако ја сретнете нејзе некогаш немојте никогаш да и кажете ви кажувам за да не ви се испушти!
Дека Петар Пан е мртов.
Дека Петар Пан е всушност ангел кој по небото до Рајот ги придружува детските душички.
Оставете ја да верува дека ќе ме заборави и дека времето се лечи!
Како Венди.
Како Венди.
Оставете ја да мисли дека е лесно со толкава љубов и тежок мрак во себеси несериозен да си.
Таа многу ја сакаше Венди.
Јас знаев дека Петар Пан е мртов и дека е тој ангелот кој починати дечиња да не се изгубат по небото до Рајот ги носи.
Го знаев тоа од шест години ама го криев.
Го криев од нејзе и никогаш не го изустив.
Никогаш.
Само кога ќе ми кажеше дека сум несериозен и недораснат и ќе пораснеш ли еднаш и се дерев :прекини !
прекини !
со солзите на очи.
Оти не сакав никогаш да ме поистоветува со некој си Петар Пан.
Оти тоа значеше дека таа е Венди, а нејзе најмалку сакав нешто такво да и се случи!
На таа што никогаш не ми веруваше дека ја сакам повеќе од светов и од себе си кажете и дека времето се ама баш се лечи!
Нека верува во тоа и нека е среќна!
Нека биде среќна!
Спокојно нека остари.
На таа која никогаш не ми веруваше дека ја сакам повеќе од себе си никогаш не и кажав зашто хистерично и викав Прекини Прекини кога мене со Петар Пан синдром знаеше да ме накити.
На таа која никогаш не ми веруваше дека ја сакам повеќе од себе си никогаш не и кажав колку е тешко со толкав мрак на плеќи и толкава љубов во гради - несериозен да си!
Ама вие кажете и!
Кажете те и!

Ја доби како на лотарија уште кога и спомна „кафе“. 
Скопско мангупче. 
Таквите секогаш знаеле како. 
Експлодираше како ненадеен електрицитет, 
се` она што стоеше меѓу нивните секојдневни ѕиркања. 
И го пиеше погледот 
И на секој случаен допир и ја вознемирваше кожата. 
Копнееше за него. 
Знаеше дека беше негова уште од првиот ден. 
Глумеше по малку незаинтересирана. 
Глумеше недостапна. 
Ама се топеше во неговите прегратки. 
Слатка и мала со него. 
Сјаеше до него. 
Беше негова, ама никогаш не му припаѓаше.
Општеството не им даде.
Прости предрасуди.
Тој си остана мангуп.
Таа си остана „недостапна“.
А очите и` светкаа.
Нему секоја вечер му одеше да ја бара во некоја друга.
Од инат.
За да си докаже дека е мангуп.
Ама ни пијанствата не му ја бришеа желбата да биде само негова.
Секој ден ја посакуваше.
Се` повеќе и се` повеќе.
И стануваше се` пожеден.
Се` побесен, а неговиот поглед се` побурен.
Си го мразеше скопскиот фраерлук и уште толку повеќе ја збунуваше.
Таа играјќи некоја игра не му ги сфати сигналите.
Фати погрешна фреквенција и се разочара.
И повторно секоја вечер му ги сонуваше допирите.
Ама повеќе никогаш не се надеваше.

И беше еднашка.
Ја доби како на лотарија.
Отсекогаш беше негова.
Ама никогаш не му припаѓаше.
И прости предрасуди.
Останаа на пол приказна недовршена.
Ради фраерлукот.
Ради погрешните фреквенции.
Ради стравот.
Ради инатот.
Тој си остана мангуп.
Таа „недостапна“......

ПЛЕМЕ ОД ДВАЈЦА

не е само тој мирис што ме распаметува:
во секоја пора од телото имам по зрно
од твојата суштина – лесно се навлеков
на тебе, на сите твои чудесни магии
кои низ мене прскаат секој еден ден.
зашто ти си: именувана и доживеана
потполно инстинктивно и совршено
точно – во некој само насетен ритуал
ние ја скокнавме иницијацијата
на сите познати племиња.
ние сме племе од двајца,
огнена моја, моја шумо
во која ловам и нè сокривам.
ти ловиш со мене и пред мене:
слушаш подобро, душкаш подобро;
кога ми се приспива, ти ми ја ставаш
главата во скутот. и им шепкаш
на птиците дека твојот љубен спие...
сето тоа го знам. јас сето тоа го знам.
ти го земам телото под своето
и долго, долго те топлам, за врела
да се разбудиш, полна сила
полна сокови од кои ќе се напиеме.
обилно и во тишина, додека птиците
над нашите намирисани тела упорно
нè повикуваат на игра.

Сергеј Јесењин: ДАЛЕКА ВЕСЕЛА ПЕСМА

Неко песму весело певуши,
Далеко је, далеко од мене.
И ја хоћу ту песму у души,
Ал' не дају груди разбијене.

Узалудно душа за њом жуди,
У грудима тражи сличне звуке,
Зато што су и снагу и груди
Изнуриле невоља и муке.

Одвећ рано мисли ми полећу
Ка сновима земље идеала.
Рано почех да ропћем на срећу
И мислим шта прошлост ми је дала.

Рано душом, страсно, узаврело,
Тражих себе у дане суморне,
Па не могу да певам весело,
Немам снаге, груди су уморне

KO SAM, ŠTA SAM

Ko sam? Šta sam? Samo sanjalica
kojoj oko ispi magle let.
I svoj život uzgred, tužna lica,
ja proživeh uz ostali svet.

I s tobom se ljubim po navici -
mnogo puta već se ljubih s drugom,
k'o da kresem vatru po šibici,
nežne reči šapucem ti dugo.

"Draga moja", "mila", "znaj, doveka" -
duša hladna ostaje u svemu,
kad se darnu strasti kod čoveka,
nema više istine u njemu.

Zato moja duša i ne preza
od ljubavi ledom zalivene,
ti si moja lutalica breza
sazdana za druge i za mene.

Ali uvek, tražeć' srodnu sebi,
mučeći se bez nežnosti pune,
nimalo se ne ljutim na tebe,
nimalo te i nikad ne kunem.

Ko sam? Šta sam? Samo sanjalica
kojoj oko ispi magle let,
i voleh te uzgred, tužna lica,
isto tako k'o ostali svet.

Sergej Jesenjin

Секогаш кога ќе ги прочитам овие стихови ми се ежи кожава:

Do not stand at my grave and weep;
I am not there. I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning's hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry;
I am not there. I did not die...

Oprostajno pismo G.G.Markesa

Zaljubljen u ljubav

Kad bih imao jedan komadic zivota,
dokazivao bih ljudima koliko grese
kad misle da prestaju da se zaljubljuju kad ostare
a ne znaju da su ostarili kad prestaju da se
zaljubljuju.

Kad bi Bog za trenutak zaboravio da sam ja
samo krpena marioneta,
i podario mi komadic zivota,
moguce je da ja ne bih kazivao sve sta mislim,
ali nesumnjivo bih mislio sve sto kazem.

Stvari bih cenio ne po onome sto vrede,
vec po onome sto znace,
spavao bih manje, sanjao vise,
shvatio sam da svaki minut koji provedemo
zatvrenih ociju,
gubimo sezdeset sekundi svetlosti.

Hodao bih kad drugi zastanu,
budio se dok ostali spavaju.
Slusao bih druge kad govore,
i kako bih uzivao u sladoledu od cokolade.

Kad bi mi Bog poklonio komadic zivota,
oblacio bih se jednostavno,
izlagao potrbuske suncu,
ostavljajuci otkrivenim ne samo telo,
vec i dusu.

Boze moj, kad bih imao srce,
ispisivao bih svoju mrznju na ledu
i cekao da izgreje sunce.

Slikao bih Van Gogovim snom na zvezdama
jednu Beneditijevu poemu,
a Seratovu pesmu bih poklanjao kao serenadu
u casu svitanja.

Zalivao bih ruze suzama,
da bih osetio bol od njihovih bodlji
i strastveni poljubac njihovih latica.

Boze moj, kad bih imao jedan komadic zivota...
Ne bih pustio da prode nijedan jedini dan
a da ne kazem ljudima koje volim da ih volim.

Uveravao bih svaku zenu i svakog muskarca
da su mi najblizi
i ziveo bih zaljubljen u ljubav.

Dokazivao bih ljudima koliko grese kad misle
da prestaju da se zaljubljuju kad ostare,
a ne znaju da su ostarili kad prestanu da se
zaljubljuju.

Deci bih darovao krila,
ali bih im prepustio da sama nauce da lete.
Stare bih poucavao da smrt ne dolazi sa
staroscu
vec sa zaboravom.

Toliko sam stvari naucio od vas, ljudi...
Naucio sam da citav svet zeli da zivi
na vrhu planine,
a da ne zna da je istinska sreca u nacinu
savladavanja litica.

Shvatio sam da kad tek rodeno dete
stegne svojom malom sakom,
po prvi put, prst svog oca,
da ga je uhvatilo zauvek.

Naucio sam da covek ima pravo
da gleda drugog odozgo
jedino kad treba da mu pomogne da se uspravi.

Toliko sam toga mogao da naucim od vas,
premda mi to nece biti od vece koristi,
jer kad me budu spakovali u onaj sanduk,
ja cu na zalost poceti da umirem.