Зошто ја сакаме пролетта

Сивите утра полека, но сигурно веќе останаа зад нас. За многумина, токму пролетта е омилено годишно време. Сте се запрашале ли зошто е тоа така?

Пред самиот почеток на жештините, а по долгите зимски денови, пролетта е вредна за чекање. Тоа е период кога изутрина ве буди гласот на птиците, зракот на сонцето и тивкиот ветер.

Во продолжение ви издвојуваме неколку причини зошто ја сакаме токму пролетта:

1. Никогаш не е премногу жешко, ниту премногу студено. Секогаш, можете да излезете на прошетка и да го искористите сончевиот ден - што не е случај во летото.

2. Небото се бои во сите нијанси на сината; од светло сината па се до мастилните нијанси.

3. Дождот не претставува пречка за излегување. Напротив, пролетниот дожд изобилува со мирис на спокој и мирисот на липите.

4. Прекрасно време за да читате книга во двор или на тераса, додека во позадина слушате детска смеа.

5. Пролетта со себе го носи доброто расположение, затоа отворете ги прозорците и уживајте во свежината.

6. Ова е период кога можете да ги отворите прозорците од автомобилот, и да ги развеселите останатите со добра музика.

7. Не мора да се облекувате премногу. Ако во зимскиот период излегувавте со повеќе облека на себе, ова значително ќе се намали, со што ќе почувствувате и големо олеснување шетајќи.

8. Сè расцутува, можете да видите преплет од илјадници бои. Тоа е прекрасно за да ги одморите очите гледајќи во дрвјата, зеленилата на планините, цветовите.

9. За пролетта, велат дека е период на реинкарнација. Период кога зачекоруваме со енергичност, самодоверба и значително сме посреќни.

10. Пролетта е време на заљубување! Според научниците, пролетта е период од годината кога луѓето најчесто се одлучуваат да застанат на ‘лудиот камен’.

Дали и вие сте се заљубиле на пролет? Зошто ја сакате пролетта? Споделете ги вашите доживувања со нас и да ја дополниме заедно листата.

Дијалог со пролетта

„Која си ти убавице,
пролет ли си, што ли си?
И зошто ме фаќаш неподготвен,
зошто ме гаѓаш незаштитен?"

А таа ми врза шлаканица,
се насмевна, проговори:

„Јас сум сонце за по блузичка,
насмевка на цвеќето,
прошетка зеленкаста.
Песна сум твоја деветта,
танц на немирот твој
непоттикнат.
Ти ја голицкам омразата кон ѕидовите,
ти ја обновувам љубовта кон улиците.
А кој си ти?"

„Јас сум мајстор за дијалози,
не знам дали да ти напишам една драма."

А таа ми шприцна два-три бокса во лицето
(силни, мимизни, подносни)
ме мавна остро во слабина, се развика:

„Драма, што е драма?
Обично величење на лудилото човеково.
Дел сум од сечија драма, незаменлив.
Радост за секој глумец нескротлив,
чин сум прв, смевотворен.
Еве ти вишок билет за премиерата –
оди, учи, глеј како се пишува!
А што правиш во времето слободно?"

„Јас сум поет, пишувам песни за
љубовта. Си чула ли нешто за неа?"

А таа се насмевна иронично, ме удри
ниско под појасот и гласно ме искара:

„Јас сум буквата Љ на твојата
машина за пишување.
Дел од сите твои песни.
Ти давам ритмика, метрика безмерна.
Оргазам сум и настинка за оние
кои ми бараат уште првата вечер.
Поздрав сум крилест од бескрајот,
девојка стројна, разголена.
Ќе ми го посветиш ли животот? "

„Заљубен сум во тебе од малечко,
во очите твои назаситни
што тераат на арчење.
Би ти ја посветил младоста
да не ја изарчев прерано.
Ми остана само песнава –
ти ја отворам да се качиш
на насловот,
само повеќе да не ме задеваш."

Јовица Ивановски