Од темната уметност

Aniculum

Прекривка од небо темно
месецот го проголта црнило,
сега кога исчезна некој се радува,пее,
се радуваат мртвите љубовници.
Плод ќе зачнат помрачен,
да има сила на темнина
со црна јаловна моќ да царува,
пастир на стадо,овци да води.
Љубов водат,моќен вресок,
куп змии водат љубов над небо темно,
на света земја што нив дом е,
парче земја што лелек слуша.
Кутри сте вие смртници
на плодот зачнат робови ќе сте,
сонце никогаш не ќе видите,
по месец ќе тагувате.
Секоја солза казна ќе е,
што плод помрачен зачнавте,
што со темнина го благословивте,
што пастир со црн превез покривте.

Даница Петровска
“Готска жена“

Гавран

Еве гавранот над месец лета
во ноќта густа,црна и јалова,
а ти гавранице кој клетва ти фрли,
што не полеташ или крилја немаш.
Во ноќите црни солзи рониш
гавран лек да ти најде,
магии да растури со него да полеташ,
месецот во свои очи повторно да го почувствуваш.
Тажен писок од гавран се слуша,
жали за гавраница своја љубена
што крилја и исекоа ,во стапица ја фатија ,
клетва фрлија ниту жена ,ниту гавраница да е.
Еве го гавранот до неа седи и моли,
на своја љубена коса сака да погали,
клетници во гавран го сторија,магија сторија,
место усни крив клун има и раце од канџи остри.
Месецот над нив се моли магија да растури,
еве ги браќа на гавранот над месецот летаат,
го довикуваат со нив гавранска игра да играат,
летаат високо над месецот жален крик од клунови испуштат.
Гавранице на ноќта што лик на жена имаш
ноќта и месецот вечен чувар е наш,
сонце штом изгрее јас ќе се сокријам
пепел на твоето тело не сакам да бидам.
Сега пушти ме да одлетам кај моите браќа,
а ти штом сонце огрее сокриј се на денот,
ти не си гавран ниту жена со очи на ноќта,
чекај ме магија да растурам,со моја крв да те венчам.
Гавран магија растури,ниту е човек ниту птица
црно сениште се стори,ѕвер што човечки лик има,
со крв негова жена на ноќта попрска,
со своја крв ја усмрти и повторно оживеа.
И подари вечен живот,смртта ја победи,
сега црната ноќ сестра им е во своја прегратка ги крие,
месецот што кум им е,со црна ноќ вечна клетва им дарија,
сега сте едно,само сонцето и светлоста може да ве раздели.

Даница Петровска
“Готска жена“

Ангел на темнината

Твоите очи студенило,темен мрак во нив,
души без љубов,верба и надеж,кај тебе се,
земи ме,душа што од три сестри се раздели,
крик од болка,лелек од копиле крстено.
Ти, ангелу на темнината,погледни ме!
Има ли живот во душа расцепена од болка,
очи, што сјај во нив гасне со солзи врели,
срце рането,лажни искушенија од молитви
крвта ледена од срамот, отровни стрели од зборот.
Ангел на темнината очајно крикна !
Подари ја душата со бакнеж,ангел на темнината те чека,
ќе ја победам светлината,сјај во мои очи ќе згасне,
твојата душа подарена, светлоста да ја расплаче и растажи,
за твоите молитви и искушенија војна со светлоста поведи.
Не давам здивот да ми го земеш,душа ми украдеш,
уште една борба на црн ангел изгубена ќе е,
каде ја изгуби милоста,исчезна зад шестото крило
темно се како твоите црни дупки од празнотија.
Твојот здив мириса на измама,твојот пекол е душа,
талкач на изгубени души,крик што душа немаш ,
отфрлен од светлоста што во темнина те зароби,
твоите крилја ангелски ,од твое црнило потемнеа.
Кога небото повторно ќе се отвори
ќе ја фрлам пепелта од мојата душа,
ќе се сокријам во очите на светлината
повторно ќе се родам со душа вечна.

Даница Петровска
“Готска жена“

Тишина

Звук на тишина осамен
штом го слушнав заплакав,
тапан во моето срце одекна
тишната за миг се стресе.
Тело што од болка пулсира,
крвта во модри вени зовриена,
се разбуди ѕвер од зборот ранет
јазици змиски грло му стегаат.
Урлик во тишина се слушна
одекна ехо во тишина празна,
лелек страшен од душа излезен,
тишината за миг се исплаши.
Немој тишино! Не плаши се,
тоа тапан од срце одекнува,
тоа болка од душа е излезена,
тоа ранет ѕвер јадови кажува.

Даница Петровска
“Готска жена“

Мртви можат да играат

О,за нив милост нема,
нивна карма вечен бол ,
тука се раѓаат и умират
нивни души живот живеат.
Мртви можат да играат,
игра нивна таговна и јалова,
зад црните усни насмевка,
во очите живот пустински.
О,за нив среќа нема,
ги заборави,ги напушти,
надеж смртта ја зграпчи ,
живот празен во црни усни.
Мртвите можат да играат,
игра нивна живот и смрт ,
раце кренати,скршени прсти,
колена модри од молитви.
О, за нив молитва нема,
спас на мртовец кој игра,
гласот нечуен ,поглед изгубен
тело од болка во круг заробен.

Даница Петровска
“Готска жена“

Косач

Ги исече сите корења,
ја раскопа сета земја црна,
во неа закопа стихови,
штом дожд паѓа таа плаче.
Од болка се тресе,
голта тешки зборови,
песни на тажна самовила
вечерва месецот тага плете.
Еден стих патот го најде
`Ја носат диви ветрови,
љубов во болка се претвара,
пуста душа демони ја гушкаат,
тело нејзино црни канџи милува`
И повторно крик се слуша:
`О,ти што ме напушти,
гледам трите сестри плачат
црнила од моја душа гледаат,
тешки зборови и камења фрлам.
Душа што црнило мрежа плете
усни погани клетви тешки редат,
од секој збор огнени топки фрла
солзите мои неможат да ги згаснат`
Косачот не мирува,
остри се неговите зборови,
сече се што убави зборови посадил,
сега е сеач на црни болни јадови.

Даница Петровска
“Готска жена“

Казна

И повторно во нејзин сон
со здив на мртвило немирно,
бара живот од топла крв
да исцица животен сок.
Те почувствува немоќно
молитва од Севишен не бара,
не ги слуша проколнатите жени
што дарба сотона им подарил.
Ја силува нејзин немоќ,
глува песна за смртта пее,
ја крева и спушта на земјата
гребе по нејзината пророчна душа.
Казна ли е,грев ли е пророк да си,
или тоа Севишен одбрани души казнува,
со смртта поблиску да се,појаки да се
да го признаат името негово од човек дадено.

Петровска Даница
“Готска жена“