Од темната уметност

Поглед

Не дозволувај око да те прострела,
немир во душа ќе насетиш,
образите ќе поцрвенат,
крвта во вени ќе зоврие.
Во канџите на погледот
уплашена,стуткана,замрзната душа,
во окото стрели смртоносни,
во око црна жена со копје во рака.
Ако лага кажувам усни модри нека бидат,
не,не дозволувај око да те прострела,
во око надежта умира,
во око ѕвер што молкум умира.
Ако лага кажувам душата нека изгори,
не,не дозволувај око да те прострела,
во око темни тунели
во око смртта повикува.
Спушти го погледот
така клетва ќе замре,
пророкот ќе замолчи,
црна жена мир ќе најде.

Даница Петровска
“Готска жена“

Писок

Страшен писок се слуша,
јавач обезглавен повторно е тука,
повикан од темнината на твоите мисли
од крвта зовриена што по вени ти лази.
Не се плашам од пискотници,
ниту од јавач обезглавен повикан од темнина,
неговата глава во моите раце спие,
крвта зовриена во мои вени тече.
Ќе се претворам во волчица,
ќе завивам над младиот месец,
ќе ја повикам мојата сестра смртта
со неа волчја песна ќе заиграме.
Во оро самовили,сеништа на изгубено време,
и приказна за самовила со песна испеам,
ќе исчезнам од орото,волчјо крзно облечам
обезглавен јавач во мое крило ќе заспие.

Даница Петровска
“Готска жена

Храм

Осветли го патот до храмот,
нека исчезнат сите илузии
невидливи конци до срцевина
храмот на плач...
Нека се распарча!
Секавици блеснете!
Нека не заталка некој по патот,
осветли ги солзите по ѕидовите ,
скали од коров под нив празнотија
порта од болка,на неа срце рането.
Нека исчезне!
Секавици блеснете!
Проколнати слики,пајажина околу нив,
на нив духот на изумрена магесничка,
во нив котел,волшебено стапче,троножец,
ружини листови,полна месечина.
Под нозете шкрипат коски,
изобличени погледи,очи ширум отворени,
згрчени раце во нив молитвеник,
изгризани усни од молитва нечујна.
Скрши се од погледот!
Заробена душа во огледало,
затаен плач од уста неми,
вресок од душа изумрен,
плач на немиот молк на ехото.

Даница Петровска
“Готска жена“

Човекот

Еј вие,вие што боси по камења чекорите
не осудувајте се камен да подигнете,
не осмелувајте се камен да фрлите,
грешници сте во овој свет,со прст не покажувајте.
Во ноќ,молњи блескаат,
и вас со прст некој одозгора ве покажува,
ваши гревови прости,во тајна книга име ви забележува,
печат крвав на корица сте ставиле,име носите.
Се тркалаат камењата,каде сега ќе бегате,
каде ќе барате спас од окото,тоа е широко,пространо,
дали под дрво што јаболко во грев ве стави,
дали под коси на Ева каде змија и спие.
Еден поглед во бистра вода одговор ќе најдеш,
Диоген го запали фенерот,
Да!Тоа сум јас грешникот!
Да!Тоа сум јас човекот!

Даница Петровска
“Готска жена“

Incubus

Семе неплодно осеменето од неплодност,
ги пиеш живите,не разбудени од сон ги будиш,
со црни пранги души им стегаш да од ѓаволи не побегнат,
заробени, силувани на сенки им се предават.
Сон во јаве се преобразува а се уште спијат,
очи отворени, сенки магливи гледаат,
немоќен крик во сонот, грло немо не испушта писок,
о,ти душо окована,ти сону јаловен кој демон те излажа.
Проколнати ли сме,во црка носени сме,
света вода,тамјан мирисен по тело прскани ли сме,
крстот наопаку ли бил штом црни сенки во сон не гонат,
дали света книга отворија штом црни сенки живот ни пијат.
Не заспивај млада девојко, сонот сенки ќе го гонат,
ќе те силуваат,не плодно семе во утроба ќе носиш,
со црнила ќе те венчаат ,не родено дете во сон сонуваш,
име по црнило ќе му дадат име крваво ќе му слават.
Очите болат,со сон се борат,и ете ги кон тебе јават ,
сенки замаглени на црнило јаваат, во сон доаѓаат
животен сок исцицаат,душа пепел црна ја сторат,
не,не заспивај вечерва душо моја,еве го слушам тропот нивен.

Даница Петровска
“Готска жена“

Порака

Огледало на живот,
еден лик,многу животи,
залутан талкач во времето,
копиле е, црно семе посеано,од мајка не роден.
Семе посеано утроба пара,
во утроба плод а живот нема,
не чекајте нови знаци,нови гласови,
во утроба е тој ,чека нов живот.
Денес слушнав човечки глас:
„Не чекајте нови знаци,нови гласови
времето одминува,плод е тука а сепак го нема
каков знак времето ни носи во утроба плодна“.
Црни мисли знакот провеа,црн сомнеж душа пара,
што зло ќе се роди штом плодот е тука а сепак го нема,
еден лик многу животи,кој е тој што утроба пара,
кој е тој што животот човечки во црнила сака да претвори.

„Не чекајте нови знаци,нови гласови
времето одминува,плод е тука а сепак го нема
каков знак времето ни носи во утроба плодна„.

Даница Петровска
“Готска жена“

Крик

Одамна не го слушнавте рикот страшен,
тој крик што и мртвите ги буди полузаспани,
сега крикнува, окото му е затворено од пепелта,
сега крикнува штом ноќта темна се спушта.
Ги проколнува мртвите што се мртви,
живите што се живи,ги чека по тунели темни,
се крие од светлоста зад црнило на смртта,
крикнува,ги мами колебливите во црнило ги намами.

Даница Петровска
“Готска жена“

Изменето од Дак - 16.Март.2014 во 16:08