Драг ИДИВИДИ

Имам една нова колешка, 20% месо останатото ветер и магла. 

Не знае ни еден лист да испринта двострано, не знае да збори како што треба.

И баш јас и мојата среќа што ја имам, нон стоп сме и мета. Се што не може таа, мора да можам јас.

Ми иде во лице да и кажам колку е глупава, неупотреблива. 

Ама ќе издржам, ќе си оди кај и да е. Се надевам!

Многу чудни се луѓево. Едни ќе те насмеат, други ќе плукаат по тебе, трети ќе те изненадат со тоа што ќе се вратат да излижат кај што плукале.

Не можам да ги разберам таквите, од нигде никаде ете ти ги пред врата и бараат да ги примиш во твојот топол дом, таму кај што си се трудел се да е чисто, миризливо. Таму каде што си потрошил многу непреспиени ноќи за да го направиш баш такво катчето! Таму каде што си го вложил целото слободно време баш кога тие не те поддржале, кога не ти биле ништо во животот. 

И што? Ќе ги пуштиш пак во твојот дом, ќе им сервираш се на готово, твојот труд и твојата мака пак ќе биде залудна. По некое време ќе си одат и пак ќе бидеш тој што не чини. 

Таквите не знам ни како имаат лице да се вратат и да молат. 

Кога на никого не му тре**м подобро да ме нема, нели? Епа зошто кога тие знаеле дека не си им потребен, пак се враќаат?

Најдобро е кога човек знае да каже НЕ. Големо НЕ!