ВЧЕРА ИЛИ УТРЕ - СЕЕДНО ЗА МОЗОКОТ?!

A ubavo mozhe da si miruva vo sega...Utre sekako kje si dojde vo sega a i vchera beshe sega-mislam umot ama ete se plashime da ne ne snema utre. 

A i dosadno mu e na umot sega.

Koj sega da bide postojan... vo sega? ne si interesen, neli? stanuvash dosaden a  i utre morash da ostavish neshto za denes 

Velat,  mozokot mozhe da bide vo sostojba na "puding" i "voda".

Замислете колку за Егото и умот е страшен фактот дека не постои минато и динина. 

Со тоа на Егото му се губи целта на живеењето. Оти ако нема минато и иднина тогаш останува само СЕГА. А во СЕГА нема никаква посебна цел од едноставното постоење со оноа што Е. 

Ама страшно тешко е да се живее така бидејќи кога се нема некаква цел тогаш Егото не може да егзистира. Бидејќи ние се поистоветуваме со Егото, последователно имаме чувство дека и ние не егзистираме.

Егото може да постои само во визија со некакви одредени цели. Тие цели на мислите им создават простор за движење во кој се раѓаат желби, кои потоа стануваат врзувалки (attachments) , а овие ги воздигаат очекувањата за нештата, кои секако дека ќе се случат само СЕГА, да станат онака како што сакаме ние. Умот впрегнат од желбите на Егото грозничево се фокусира на пари, статус, престиж, скапи автомобили, поголеми куќи... 

И се разбира, потоа следи грижа и брзање бидејќи "животот е кус", "денес сме тука, а утре можеби не..." 

Умот има тунелска визија. Тоа е како да стоите позади некоја врата и за ѕиркате низ клучалницата. Еден момент ќе видите како некој човек минува покрај вратата и велите "аха сега некој е таму позади". И потоа не гледате никого, па велите "сега нема никој", а човекот си стои навален на зидот покрај вратата. Се разбира, тој е тука, ама не го гледате и тој за вас не е тука. За миг тој не постоеше и накусо потоа повторно не постои. Па умот почнува да си создава време: минато, сегашно и идно.

Умот, како дел од нашето материјално тело, е лимитиран исто како што ни се, на пример, лимитирани и мускулите. Поради тоа создава фрагментација. Бидејќи ЕДНОТО нема капацитет да го осознае како такво, го дели на парчиња кои може да ги разбере на некаков свој начин, па така си ги создава минатото, сегашноста и иднината.

Времето, како умствена крација, постои само во умот. И како такво, секако дека на умот не му е сеедно дали размислува за минато или идно време... без обзир што реално тие не постојат. 

Апсолутно!

Тоа се храни од минатото и иднината и за умот тоа е реалност, како што е реалност и непостоечката поезија креирана од него.

којсумјас напиша: но постои само во сегашноста...

Апсолутно! 

А тоа е затоа што единствено постои сегашноста. Телото и Светот постојат само во сегашноста, а умот со Егото се хранат и со тоа егзистираат во минатото и иднината. Умот постои во сегашноста, но киднапиран од Егото e ангажиран со минатото и иднината, додека Егото постои само во непостоечките времиња. Тоа СЕГА не може да егзистира како такво.

којсумјас напиша: во спротивно... и тоа е само обиична креација на умот... како, за некои,  непостоечката креација... наречена време...