Дневник - во малку поинаква форма...

“You.Are.Mine”

Проголтана  од длабока темница,

Заштитнички обвиткана во ранлива голотија,

Тишина прекршена со допир на ладна свила

И шепот што одекнува од невидливи ѕидови

- You.Are.Mine!

Чувствувам како телото ја предава битката,

Кревам бело знаме со наведнат поглед

Уморна од прошетка со краток синџир,

Топла рака ми ја поткрева главата со шепот

- You.Are.Mine!

Соочена со поглед што некогаш гордо го носев,

И искривена насмевка на аголот на пеколни усни,

Воздивнувам и вдишувам мирис на ментол

Сакам да допрам, да бакнам, да повторам

- You.Are.Mine!

Разбудени соништа во поседувано тело,

Трепет од допир на прсти што лизгаат

И врел здив на задниот дел од вратот,

Животински крик и шепот низ стиснати заби

-You.Are.Mine!

Се или Ништо ..... 

“The Lost Train”

You gave me permission to see you,

Like a punched ticket for the lost train,

I stand alone with reservation for two,

Remorse with no excuse rush through my brain…

I told you my silent truth long time ago,

To meet my craziness half way from the dream,

Then you will see me, then you will know,

Then you will hear whisper loud as a scream …..

I stood close to the midnight fire,

To warm up my scars and light my desire,

Even if I close my eyes painfully tight,

The thick ice still remains white and bright ….

When I left and you were gone,

With nothing said and nothing done,

I moved my heart three quarters near the moon,

Banished from my body too soon ….

The lost train never left the station,

We remain silent, lost in translation,

two thousand years we have been apart,

Now it’s too late to retrieve my heart ….

Shaking hands on solid ice does not bring the heat,

An empty shell inside the walls is still missing the beat,

I give the world the remains as a charity feast,

The tenderness is long gone, welcome the beast ….  

.... „ Ми веруваш?!?“ – одекна прашањето со низок тоналитет како да се наоѓаме во хала а не во соба. Ми се наежи кожата, како некој со шмиргла да помина по рапава површина така ми звучеше. Пречки во преносот и приемот на информации, сигналот е слаб и се губи додека потсвесно ми никнува втората глава и се претворам во чудовиште.

  Одбивам да се свртам, знам дека ме чека испитувачки поглед кој ќе го бара одговорот онаму каде што е немо запишан иако јас одбивам да одговорам ... во тоа се сложни и двете глави и со климање ја потврдуваат одлуката како исправна. Умеам да бидам многу тивка – Војна на тишината – така тој ја нарекуваше мојата потреба да се вовлечам во себе и да молчам, сите да молчат дури и дишењето да го ставам на нечујно.  Се обидувам да му го предвидам следниот чекор, знам дека нема да се откаже, барем не без фер борба. А можеби и се надеваше на лесна победа како резултат на пост-оргазмична состојба?!? Кој ли ќе знае од каде излета прашањето, кога дури и Господарот на Светот знае дека на него постои само еден одговор, не променлива величина кој води во долга и исцрпувачка битка со прашања, и прашања и под – прашања .....

  Молчи, само прстите му лизгаат лесно по должината на мојот р’бет ... се обидувам да се видам себеси од плафонот како со расфрлани прамени преку лицето одбивам да мрднам. Двоглавото чудовиште ми се смее како на размазено дете.

„Пак го местиш лавиринтот на маса а знаеш дека излезот го користам само јас, зошто?“ – го натерав гласот да се покори иако ме потсети само на тоа колку ми е суво грлото .....

„Морам да знам, .... да слушнам .....  и ќе продолжам да прашувам се додека не го најдам одговорот кој е исправен, не оној кој сакам да го слушнам или оној кој ти мислиш дека е доволен.“ – сега веќе гласот му е сонлив, некој би помислил дека се разнежнил па лежи стопен од чувства, ослободени меѓу чаршафите.

„ Собава мириса на секс и пот, пред неколку минути се слушаа животински звуци помешани со судир на две тела, ме бакнуваше и јас враќав на бакнежите  со се што имам. Во одреден момент ги затварав очите а во друг ти го барав погледот. Можеш ли да бидеш задоволен со толку? Кога ќе се откажеш од потрагата по белото знаме?„

„Кажи ми дека не си вљубена во дух? Можеш ли да ми кажеш дека кога ме допираш ме допираш мене? Зошто твоите слики немаат лица, упорно одбиваш да ги насликаш или вешто ги криеш во убаво изрежирани пози?“

Се прашувам дали прашањата навистина ми се поставени мене, дури и ја накривив главата за да можам да се фокусирам подобро на двете линии кои му се појавија на челото. Се појавија на првото прашање и уште се тука, но сега како да се подлабоки, дури и неколку капки пот се изгубија во нив.

„Допирам тело, ти го давам своето, зарем тие не се креација на задоволството. Зошто ги имаме? Зошто ги делиме? Зошто ги посакуваме? Можам да прашувам до утре ако сакаш одговорот е секогаш ист со љубов или без љубов, сурово или романтично тоа е.  Моите слики се замена за моите поеми, таму во нив има душа.... како можам да нацртам лик без душа?“

Знам дека не му одговорив ПАК. Знам затоа што двоглавото чудовиште уште беше тука и одбиваше да се повлече. Се вратив на својата страна на креветот, чекаше тој, чекав и јас...

Пред да стане од креветот ме бакна, уште еднаш  ..... 

- „Ако годината има тринаесет месеци, значи ли тоа дека животот е подолг иако е скратен?“  - ме натера да го кренам погледот од меурчињата собрани на ѕидот од чашата со вода. Убаво е да се слушнат не филтрирани мисли, усно пренесени онакви какви што се родиле во неговата глава. Зошто сметаше дека јас треба да ги имам потребните одговори на неговите прашања? Ми ги поставуваше на мене иако реално секогаш беа негови. Никако да го натерам на реченици без прашалници на крајот.

- „Ако ти живееш во есен, не значи дека годишните времиња нема да се менуваат“ – воздивнав.

Ги собра веѓите и две строги линии му се појавија на челото. Ми изгледаше постар од последниот пат кога го видов а јас се убедував себе си дека тој секогаш ќе остане ист за мене – внатре и однадвор. Сенката од сонцето ја носеше во своите очи, не зад себе или пред себе како сите други. Затоа ги сакаше облачните денови, за да не биде толку очигледно нејзното отсуство.

- „ Колку време се задржува горчината од кафето во твојата уста? Кај мене трае предолго, ме тера да се откажам и да престанам да го пијам а ете ме пак со филџанот во раце.“  -  одмавна со главата во сопственото неверување.

- „Еден вкус менува друг – решението е лесно, но дали сакаш да го смениш? Дали јас сакам да го сменам?“  - ја стегнав чашата со вода во рацете – „ Се е подобро од нешто без мирис, без вкус“

- „Што е со допирот?“ – праша поминувајќи со палецот по мојата долна усна.

- „ Не треба секогаш да влезеш во мене за да бидеш вистински ВО МЕНЕ“ – се развртев околу нас.  Не ми беше грижа дали некој може да не слушне, ионака немаше да не разбере, само сакав да видам дали ќе се роди завист во мене кога ќе наидам на едноставни луѓе со едноставни врски во едноставен живот.

- „Не би го менувала она што го имаш со мене никогаш. “ – ете ја изјавата со точка и без прашалник на крајот.  Аглите на усните му беа искривени во зајадлива насмевка.

- „ Зошто да менувам нешто кое секој ден само по себе се менува, денеска те сакам, утре ќе те мразам, задутре ќе те почитувам, следниот месец ќе те игнорирам ..... а сепак секогаш си тука“

- „Дојди, сега навистина сакам да сум ВО тебе“ – ја испружи раката фрлајќи неколку банкноти на масата.

- „ Ах, патот до вториот круг , мојот омилен дел од пеколот “ – се насмевнав, во телефонот уште ми беше запишан како Данте, тоа никогаш нема да го сменам.

Кога чекорите замолкнаа дури тогаш започна патувањето....