Дневник - во малку поинаква форма...

Пак по грешка?

СИНА СВЕТЛИНА

 

Ја чекам секоја ноќ стуткана во топла темнина,

На чекор пред зората сина светилна на прозорецот,

И се прашувам дали јас тоа повторно сум дете

Претерувам, измислувам, замислувам ....

 

Зимските утра за мене се обоени во сино,

Ме гледаат ко луда луѓето што живеат во сиво,

И се прашувам од што црпат надеж и сила,

Не веруваат, одрекуваат, одбиваат ....

 

Ми рече очите ми се како црно мастило,

Се колне дека зеницата ми се разлева,

И се прашувам дали знае за сината светлина,

Чудо над чудата, магија, сон .....

 

Не, не е изговор за непроспиени ноќи,

Сината светлина го осветлува моето небо,

Се прашувам дали е тоа сурова убавина

Ладна, омразена, не сакана .....

 

Сина светилна во одраз на огледалото,

Исцртана патекаод зраци како тенок лед,

Се прашувам дали знае што значи

Вечност, душа, бесмртност .... 

Ебем ли го, не го сакам сонцето...
насабајле...
вкус...
од ситни капки...
прљава утринска скопска магла...
боцка по лицето...
очите печат...
дим на цигари...
некој ебан бирцуз...
влажен воздух...
го голта пијаниот здив на жолтата...
тиквешка...
полни чашки...
млада провинциска конобарка...
не служи такви, пијани...
загледани во деколтето со бујни...
бели цицки на кафанската певаљка..
обезглавени во лавиринтот на сопственото...
лудило...
среќни во немоќта да смениме нешто...
после пијанка во друштво...
на самозамислени боемски души...
машко-женски пропалитети...
кога не се сеќавам...
пред која од оние...
жени...
облечени во плашт на ебена женска еманципација...
ноќта...
сум си ја соголил душата...
и си мислам....
мора...
да личела на...
тебе...
штом уживам во глупоста...
на сопствената мисла...
за казната како дар...
не знам зошто...
секогаш се трезнам...
загледан во вратите...
на Соборна...
чекам да се отворат...
да влезам...
запалам свеќа...
небаре...
тој студен мир на божјата милост...
ќе ми ја исплакне душата...
и си одам...
можеби следната ноќ...
ќе заспијам...

сам...







Изменето од којсумјас - 05.Декември.2013 во 06:31

валкано...треперам во твоите желби да ме проголташ ...неспретно yбиен. 

 

- „Ако годината има тринаесет месеци, значи ли тоа дека животот е подолг иако е скратен?“  - ме натера да го кренам погледот од меурчињата собрани на ѕидот од чашата со вода. Убаво е да се слушнат не филтрирани мисли, усно пренесени онакви какви што се родиле во неговата глава. Зошто сметаше дека јас треба да ги имам потребните одговори на неговите прашања? Ми ги поставуваше на мене иако реално секогаш беа негови. Никако да го натерам на реченици без прашалници на крајот.

- „Ако ти живееш во есен, не значи дека годишните времиња нема да се менуваат“ – воздивнав.

Ги собра веѓите и две строги линии му се појавија на челото. Ми изгледаше постар од последниот пат кога го видов а јас се убедував себе си дека тој секогаш ќе остане ист за мене – внатре и однадвор. Сенката од сонцето ја носеше во своите очи, не зад себе или пред себе како сите други. Затоа ги сакаше облачните денови, за да не биде толку очигледно нејзното отсуство.

- „ Колку време се задржува горчината од кафето во твојата уста? Кај мене трае предолго, ме тера да се откажам и да престанам да го пијам а ете ме пак со филџанот во раце.“  -  одмавна со главата во сопственото неверување.

- „Еден вкус менува друг – решението е лесно, но дали сакаш да го смениш? Дали јас сакам да го сменам?“  - ја стегнав чашата со вода во рацете – „ Се е подобро од нешто без мирис, без вкус“

- „Што е со допирот?“ – праша поминувајќи со палецот по мојата долна усна.

- „ Не треба секогаш да влезеш во мене за да бидеш вистински ВО МЕНЕ“ – се развртев околу нас.  Не ми беше грижа дали некој може да не слушне, ионака немаше да не разбере, само сакав да видам дали ќе се роди завист во мене кога ќе наидам на едноставни луѓе со едноставни врски во едноставен живот.

- „Не би го менувала она што го имаш со мене никогаш. “ – ете ја изјавата со точка и без прашалник на крајот.  Аглите на усните му беа искривени во зајадлива насмевка.

- „ Зошто да менувам нешто кое секој ден само по себе се менува, денеска те сакам, утре ќе те мразам, задутре ќе те почитувам, следниот месец ќе те игнорирам ..... а сепак секогаш си тука“

- „Дојди, сега навистина сакам да сум ВО тебе“ – ја испружи раката фрлајќи неколку банкноти на масата.

- „ Ах, патот до вториот круг , мојот омилен дел од пеколот “ – се насмевнав, во телефонот уште ми беше запишан како Данте, тоа никогаш нема да го сменам.

Кога чекорите замолкнаа дури тогаш започна патувањето....

 

Изменето од Blue Scarlet - 24.Август.2013 во 12:33

Joshua_Tree напиша: Bela s(l)ova <div ="entry"="">                                                Kako je priroda dosadna daje svemu svoje seme,svoj sled Krećem sebe u krugu ludosti privlačno na izgled<span id="more-70087"></span> Važnost tačke posustaje nema novog u velikim slovima Nešto u nečem se razvija i stane poprima oblik velike aždaje Otmeno vučem sebe na dnu privlačno za privlačne,mrtvo za mrtve Zanimljivo je kako umire svet ne zna za njušku…samo je ponosito pokazuje Budim drveće,budim noćno cveće bela s(l)ova posmatra nesanicu Ne spava,ne sanja vreba genitalije…bulji u oči                                                                                                        na zlatniot nakit mu prilega izlog od zlatara, tezgite se za bizuterija...

.... „ Ми веруваш?!?“ – одекна прашањето со низок тоналитет како да се наоѓаме во хала а не во соба. Ми се наежи кожата, како некој со шмиргла да помина по рапава површина така ми звучеше. Пречки во преносот и приемот на информации, сигналот е слаб и се губи додека потсвесно ми никнува втората глава и се претворам во чудовиште.

  Одбивам да се свртам, знам дека ме чека испитувачки поглед кој ќе го бара одговорот онаму каде што е немо запишан иако јас одбивам да одговорам ... во тоа се сложни и двете глави и со климање ја потврдуваат одлуката како исправна. Умеам да бидам многу тивка – Војна на тишината – така тој ја нарекуваше мојата потреба да се вовлечам во себе и да молчам, сите да молчат дури и дишењето да го ставам на нечујно.  Се обидувам да му го предвидам следниот чекор, знам дека нема да се откаже, барем не без фер борба. А можеби и се надеваше на лесна победа како резултат на пост-оргазмична состојба?!? Кој ли ќе знае од каде излета прашањето, кога дури и Господарот на Светот знае дека на него постои само еден одговор, не променлива величина кој води во долга и исцрпувачка битка со прашања, и прашања и под – прашања .....

  Молчи, само прстите му лизгаат лесно по должината на мојот р’бет ... се обидувам да се видам себеси од плафонот како со расфрлани прамени преку лицето одбивам да мрднам. Двоглавото чудовиште ми се смее како на размазено дете.

„Пак го местиш лавиринтот на маса а знаеш дека излезот го користам само јас, зошто?“ – го натерав гласот да се покори иако ме потсети само на тоа колку ми е суво грлото .....

„Морам да знам, .... да слушнам .....  и ќе продолжам да прашувам се додека не го најдам одговорот кој е исправен, не оној кој сакам да го слушнам или оној кој ти мислиш дека е доволен.“ – сега веќе гласот му е сонлив, некој би помислил дека се разнежнил па лежи стопен од чувства, ослободени меѓу чаршафите.

„ Собава мириса на секс и пот, пред неколку минути се слушаа животински звуци помешани со судир на две тела, ме бакнуваше и јас враќав на бакнежите  со се што имам. Во одреден момент ги затварав очите а во друг ти го барав погледот. Можеш ли да бидеш задоволен со толку? Кога ќе се откажеш од потрагата по белото знаме?„

„Кажи ми дека не си вљубена во дух? Можеш ли да ми кажеш дека кога ме допираш ме допираш мене? Зошто твоите слики немаат лица, упорно одбиваш да ги насликаш или вешто ги криеш во убаво изрежирани пози?“

Се прашувам дали прашањата навистина ми се поставени мене, дури и ја накривив главата за да можам да се фокусирам подобро на двете линии кои му се појавија на челото. Се појавија на првото прашање и уште се тука, но сега како да се подлабоки, дури и неколку капки пот се изгубија во нив.

„Допирам тело, ти го давам своето, зарем тие не се креација на задоволството. Зошто ги имаме? Зошто ги делиме? Зошто ги посакуваме? Можам да прашувам до утре ако сакаш одговорот е секогаш ист со љубов или без љубов, сурово или романтично тоа е.  Моите слики се замена за моите поеми, таму во нив има душа.... како можам да нацртам лик без душа?“

Знам дека не му одговорив ПАК. Знам затоа што двоглавото чудовиште уште беше тука и одбиваше да се повлече. Се вратив на својата страна на креветот, чекаше тој, чекав и јас...

Пред да стане од креветот ме бакна, уште еднаш  ..... 

Изменето од Blue Scarlet - 20.Јуни.2013 во 19:49