Апсолутно. 

ЕДНОТО е едно. А кога е едно не може да биде пред, после, над и долу. Оти ако е така тогаш не е едно туку најмалу се барем две.

Штом нешто ни се причинува дека е повеќе од едно, тогаш значи не сме го осознале ЕДНОТО. Тоа значи дека и натаму живееме во мајата, во илузијата на фрагментизираното Едно.

Иронијата е што за нас секогаш реалност е  оноа што разбираме и во што веруваме. Ако Светов го разбираме и веруваме дека е збирштина од безброј различни, неповрзани и антагонистички фрагменти, како што ни се манифестира пред нашиот перцептивен апарат во својата материјална форма, тогаш тој е токму таков за нас. Тогаш ние го набљудуваме како таков, го доживуваме како таков, го судиме како таков и никаков друг не ја допира нашата свест.

Таквото доживување во потполност го оправдува постоењето и негувањето на нашето Его, нашата вистина, нашата религија, нашата догма и нашето судење на другите бидејќи токму нашето разбирање и верување е вистината, а сето друго е лага. И тоа е коренот на човековите гревови и патења.

И то е суштината на Исусовото учење обелоденетo во цитатите кои ги постирав во коментарот.

Се разбира, никој не мора да се сложува со кажаното.