Дневник - во малку поинаква форма...

„Ја предизвикуваш несреќата“  - ми рече газејќи по парчињата од искршеното огледало.

Посакав да воздивнам  како нем одговор на прашањето кое не беше изговорено а сепак висеше во воздухот со својот искривен прашалник. Погледот ми заталка кон чепот на флашата со вино на прозорецот, ете ист таков чеп беше заглавен и кај мене некаде на половина пат од желбата и воздишката.

„Си помислил ли некогаш дека јас само сакам да го умножам на стотина парчиња она што го гледам во тоа огледало?“  - одговор на прашање со прашање, како борба на оган против оган ... Ајде да си играме – се насмеав во себе ....

„Не е  исто, никогаш и не може да биде“ – во гласот му играше крута сигурност – „Тие парчиња се делови од целото, сега се искривени, половични, нејасни ...“ . Одмавна со главата кога тонот му се покачи за една октава повисоко од шепот, како да го прпозна предизвикот.

„О но вака е далеку поубаво да се видиш себеси  - се насмеав зајадливо – ајде мило мое, состави ги пак, спој ги заедно, залепи ги. Ќе ти се допадне ли она што ќе го видиш повторно како цело? “

Го зедов графитот и продолжив да цртам. Одговорот ќе му ја изгори душата, си помислив. 

„Не трескај глупости, како може да биде исто, како може да биде цело ? Зарем нема погледот да бега секогаш кон пукнатините?! Не можеш да го излиеш за да ги избегнеш, ќе останат да се познаваат “ – му се спушти темна сенка на лицето, се соочи со признанието изговарајќи го гласно пред мене.

„Одразот останува ист, далеку поубав, прекриен со мрежата на нашето раѓање – НИЕ СМЕ ДЕЛОВИ“ – му ги оделив  последните зборови, секој го нагласив посебно  исто како да го цртав со замачкани прсти од црниот графит.

„Би сакал барем еднаш да можам да погледнам со твоите очи, тогаш се би било полесно“ – рече тивко приближувајќи се полека. Внимава на секое скршено парче, се плаши да не ја умножи болката.

„И кога би можела да ти ги дадам моите очи не би можел да го видиш она што го гледам јас. Ја немаш мојта душа, само таа може да црта разбирливо“ – го погледнав црниот графит во раката, токму така иронично ЦРНО ....

Ми помина со прстите меѓу градите, застана за миг и вдиша длабоко – „Тука, тука почнува твојот свет“  - Ја повлече раката толку брзо што секој би помислил дека се изгоре. Успеав да ја фатам и да ја вратам пак назад, но сега направив кружно движење со неа.

„Тука, тука завршува!“

Се насмевнав .... Болерото на Равел поворно почна ..... повторување!

„Бакнеж на заминување“

Се најдов себеси под ѕвезедно небо,

Легната на црна земја без трева,

Барав соѕвездија и оправдување,

За еден бакнеж на заминување.

Но што е човек, без копнеж и сон,

За пируета на тенок лед,

Утра без мирис на чај од камилица и мед,

Заминување без бакнеж, не е во ред!

Часовникот покажува утро завиткано во мрак,

Одзвонуваат чекори во трка со првиот зрак,

Костумот поубаво ти стои без очите со каење,

Доволна е насмевка и бакнеж на заминување.

Не барам зборови силувани во тишина,

Фотографии закачени полни со прашина,

Имам еден живот исполнет со воздивнување,

Каде е  мојот бакнеж за заминување?