Најтешките моменти во животот

Нема потреба сите да ги увериш во оноа што Е бидејќи тоа е невозможно (пример е токму овој форум)... доволно е тоа да го сториш за себе.

Почни од себе и така ќе почнеш со менување на светот околу тебе.

Почни со себеосознавањето, со расчистување на збирштината која ја покрива твојата Свест, почни со игнорирање на своето Его, на својата суета и своето самосожалување, самоповредување, непочитување и несакање.

Останатото ке те следи.

Не реков дека е лесно и никој не рекол дека е лесно.

Тешко е !

Ама какво Е - такво Е.

И што мора човек да стори, тогаш тоа мора да го стори.

Патем, секој пат почнува со Еден чекор.

И не го гледај крајот, колку чекори мораш да минеш, бидејќи веднаш ќе се откажеш.

Гледај само Еден чекор пред себе. Тој Еден чекор секогаш може да се напраи и да се појде понаред од претходниот.

Во овој миг постои само тој Еден и ништо друго.
 

Ниеден настан сам по себе не е тежок, станува збор за тоа како ние ќе го преживееме. Да, има некои работи кои не растажуваат, разлутуваат, но колку ние си помагаме да го испразниме тоа, да се справиме со тие емоции и колку ќе се втурнеме подлабоко е до самите нас. Не велам дека е лесно да се излезе, не велам дека е лесно да се спознае потсвесното како и оние механизми кои не водат до деструктивизам кои ни го прават одреден момент, настан се потежок, но работата на себе, освестувањето како и увото за нас самите е од голема помош за побрзо  надминување на одредена тешкотија. Мене најтешко ми било кога ми се случувало нешто за мене прилично тешко и поразително, а притоа сум се давела во сопствената критика, дополнително чувство на вина итн. Најтешко е најверојатно кога не сме си поддршка во најтешките моменти .. туку најголеми одмагатели.

Тоа е еден многу важен момент за кој сметам дека е пожелно секој човек да си го освести.

 Луѓето или веруваат или сакаат да веруваат кога ќе заврши некоја стресна односно трауматична ситуација тогаш се поминува. Драги мои, хоророт доаѓа отпосле. Пост трауматскиот стрес руши се пред себе... и додека луѓето велат: не мисли, се тоа заврши бла бла бла, кошмарите, флешбековите, анксиозноста, депресијата, иритабилноста само растат. Несоницата е почеста, изрипувањето од кревет ко да избило рат се дешава.. Затвореноста станува се поголема, дури и ѕидовите во собата ни се чинат поголеми и подебели. Хоророт доаѓа отпосле, откако се ќе заврши... и кога ти е најтешко сите ќе ти речат надмини, заборави и со тоа дополнително ќе ти ја влошуваат состојбата. Потоа ќе им скурчиш на пријателите и помалку ќе те бараат.. затоа што нормално е луѓето да се уморуваат од промената на расположението кај една особа... а не дека таа личност е во состојба да исконтролира нешто. Али во името на позитивните афирмации.. животот е убав, од убаини се осеќам некако утепано. 

Изменето од ekszi88 - 24.Декември.2012 во 13:46

Ако во животот ме чекаат потешки моменти,тоа ќе значи крај на мојот живот...