Тоа е животот, некогаш е убаво, некогаш сакаш да фрлиш парталите и џенем да фатиш на некоја друга планета, притиснат од несреќи, болести, разно-разни трагедии ама од својата кожа не можеш да излезеш. Понекогаш болката и горчината ги загадуваат нашите животи неизбежно, но секој мора да стане и да продолжи да го оди патот, понекогаш многу осамен.

Не е срамно да се бара помош, оти таа пристигнува кога-тогаш во некаква форма. Не викаат за џабе, некои луѓе во твојот живот кој ти подаваат рака дека господ ги праќа за тебе.

Што и да се случува во животот треба да се зачува разумот и да се внимава на кого ќе му го отвориш срцето.

 ne ...moeto otkazuvanje od borba ne go sodrzi slednoto  prashanje koe  e  oznacheno od tebe....znam deka borbata e bitna ....no teshko e da se borish so neshto navidum nevidlivo....i na kraj ....dali vredi samo jas da se boram ....odnovo i odnovo....

Болест, загуба на блиски, банкрот, несреќи...... не е нешто што сакаме да ни се случува, но постојано се случува, така да, нема бегање.

Сите различно се справуваат со проблемите, или ќе ојачаш или ќе те убие ситуацијата. Временскиот фактор е многу важен, процесот на заздравување е бавен и тежок, ама евентуално повеќето испливуваат на површината после извесен период.

 

А дали ова се однесува само на однос кон работите што ни се случуваат лично нам или се однесува и на работи во нашето опкружување, на пример да помогнеме некому или да си останеме ладнокрвни и да си продолжиме да ,,пливаме мирно во реката,,

Колку и да боли, колку и да е најтешко, независно од последиците, јас вечно ќе бидам благодарна за таа љубов што ја добив, љубов која што ми го промени буквално животот. Љубовта може да направи чуда, но болката од загубата е таа поради која многумина ги затвораат вратите. Болката е... прескапа цена... но вреди, вреди човек да љуби и да го живее секој ден како да е последен со своите блиски и со себеси. Јас ги затворив вратите за да се заштитам, но не за долго... Можеби боли кога ќе замине личноста што сме ја сакале, но дали ние сме живи ако ја убиеме љубовта во себеси? Јас не сакам да умрам, но ова херметички затворање ми е потребно за да преживеам.

Ова што го поминувам во овој период е едно од најтешките работи.

Кога човек ќе изгуби некој толку многу близок пожелно е да сослушаме што има да каже душата, а не да му кажеме што треба да прави . Залудно е во најголемата болка на човек да му се каже што треба тој да прави. Тогаш човек е потонат и тие работи искрено не помагаат многу. Човек пак ќе расцути, но му треба сонце... а за да ги растера облаците му треба добар слушател понекогаш или барем извесен период каде што ќе се истури плачејќи и кога тогаш облаците ќе заминат за сонцето повторно да засвети и човекот да си продолжи по својот пат. Знам што зборувам. Јас сепак не можам да зборувам затоа што што и да кажам следуваат совети како јас треба, а не сакам да слушам... затоа што не ми помага во оваа огромна болка. Ништо не ми помага.

И да, ти си кажа за себе, но мене ми се обрати  Мене ми кажа дека не треба да ги затворам вратите. Не сакам ни јас да ги затворам, но постои многу голем несовладлив страв и се додека не се стиши сето ова јас нема да се впуштам себеси во нешто што не сум спремна да го правам. Загубата, смртниот случај е нешто што човек може да го доведе до лудило ако личноста ни значела премногу. Ќе помине се, се ќе се среди, само треба време, упорност, работа на себе и... споделување... кој како може и како сака. Прашање на избор

Спротивно на ова е.. вратите мислам дека треба да останат отворени... и јас ти одговорив на тоа.