Его

Говориме за две потполно различни работи. 

Според кажаново ти Егото со подразбираш како именка его - јас. Според тоа нормално е дека "јас" може да се смета потполно неутрално, негативно или позитивно. Јас говорам за Егото како "Jac", kako самоидентификација со некаков концепт за идентитет кој е илузија, а не реланост, Его како лажна вистина кое се наметнува како наш господар и поради таквата својата природа е коренот на човековата деструкција и патење.

Говориме за две потполно различни работи. 

Тоа е како да употребуваме термин "сељак", а едниот од нас под тоа подразбира "селанин", додека другиот "сељачки карактер". 

Во основа не наоѓам некоја посебна забелешка во твојот став доколку егото го гледаш како такво како што го гледаш. 

Оноа што тебе ти изгледа верoјатно натурливо и неразбрано од мене е обидoт да ти го посочам Егото кое мислам дека не го воочуваш онака како што заслужува. Барем така забележувам според дијалогот, иако дозволувам да грешам. 

Инаку потполно се сложувам дека индивидуалната перцепција и индоктринација го моделира нашето разбирање за оноа што го нарекуваме реалност.  Токму затоа го подржувам ставот за ослободување од сите атачменти и индоктринации. 

Од друга страна, како што реков во претходната реплика, размената на искуствата и дискутирањето за нив не можам да ги прифатам само како егоистична експресија. За тебе е така бидејќи егото го прифаќаш според лингвистичката дефиниција - јас. Мојот став е дека размената на искуствата, несоглсувњата околу нив и дискусите што произлегуваат можат да го испровоцитаат Егото во нас и да станат негова експресија во помала или поголема мера.  

Доколку водиме дискусија без Его ние ќе вршиме конверзација (конвергирање, доаѓање до заеднички заклучок) разменувајќи, анализирајќи и медитирајќи на личните искуства со потполно разбирање декa ниту еден од нас нема потполно исто искуство ниту по број и разноликост на доживеани работи, ниту по искуство во години и дека ниту еден од нас не е загрозен по никоја основа со таа конверзација. Таквата конверзација не мора секогаш да заврши со взаемен заклучок, но секако дека на крајот ќе остави смиреност и простор за натамошно лично медитирање на таа тема.

На крајот од твојот коментар, заклучокот го извлекуваш на основа на оноа твое подразбирање за егото.  Од мојата страна Егото е оноа кое треба да се дизолвира (веројатно македонскиот збор би бил - стопи), а тоа може да се случи само со негово ставање под светлина бидејќи тоа е темнина која ја обвива нашата вистинска природа. Егото, како нематеријален и нереален ентитет не е лесно да се одстрани... како, на пример, сечење нокти и коса или ампутирање нога и рака. Тоа треба да се осознае (активно да се доживее и истовремено да се анализира од сите агли) и да се следи... и да му се даде доволно време да се манифестира во сите можни форми во животот за да созрее за стопување. 

Зрелоста и топењето на Егото доаѓаат кога секое негово јавување ќе биде веднаш забележано и осветлено со љубов, радост и среќа. Не со војна бидејќи тоа така само се зајакнува. Таму каде што царува љубовта се шират радоста, задоволството и среќата, a исчезнува Егото.