Многу често ни самите не знаеме дали сме во право или не кога вршиме јавна комуникација во некоја дебата или расправија. Многу често веруваме дека сме во право, но ни се случува да се излажиме. Демокрит одамна дал образложение за ова кога рекол дека вистината е во длабочината. Затоа треба да се скокне, ама не во празно. Една јавна комуникација, или поточно објава на „Сојуз за иднината“, што се случи неделава што измина, мене ми заличи на скок во празно. Опозицијата објави дека се здружи. Здружената екипа според многу нешта е интересна. Играчкиот состав е во Бенетон-стил – обединети бои на опозицијата. Ги има колку сакаш и какви сакаш. Чиниш небаре пред нас имаме опозициска ѕуница: Папа, потрошена харизма, лакост-манекен, бранител-квазиполитичар и лидер „на службен пат“. Се служат со исто така многу интересна реторика. Дури и чудна. Еден вели дека нема да се борат за власт. Доколку е точно, тоа од старт е погубно за нив, како учесници во политиката. Таму има само интереси и борба за власт. Значи, на почетокот утка. Доколку не е тоа случај, тогаш тука некој уште на почеток не ја кажува вистината. Мами и манипулира. Додава дека им претстоела битка за државата Македонија. Да ја спасуваат. Се прашувам што правеа досега? Kај беа? Зошто по 22 години независност на Македонија ~ треба спас? И од кого? Друг вели дека тој бил ВМРО. Сите биле ВМРО. Ама не ДПМНЕ. Па доколку е така, зошто на Денот на револуционерната борба, значи на Денот на ВМРО не е присутен на државната прослава по тој повод? Таму беа сите што мислат дека се ВМРО, сите што го сакаат тоа ВМРО, и сите што го почитуваат. Таму се славеше историското ВМРО. Јас колку што знам не се славеше ДПМНЕ. Присутен беше целиот државен врв, дипломатскиот кор, претставниците на верските и образовните институции, медиумите, па и јавноста преку директниот телевизиски пренос. Само тие „што ќе ја спасувале Македонија“, на прес-конференција упатуваа гротескни повици до јавноста. Резултат – демагошка халабука, што имаат намера масовно да ја шират.

Гротеската тука не завршува. Имаше и изливи на интимни чувства на жал за пропуштените средби т.н. кафе-пиење. Kаење зошто биле само кога еден на друг си ја предавале власта, а не и почесто. Признание дека во прашање биле суетите. Нивните лидерски суети. Демек тоа повеќе немало да се случува. Најголем „доказ“ е плавата, а не црвена машна. Македонска трагикомика. Тие сепак мислат поинаку. А што се однесува до мислењата, очигледно е дека луѓето со нив се менуваат, и постојат. Би рекол опстојуваат. Дали ова е логично? „Мислам, значи, сум“, одамна напишал Декарт. Ние сме тоа што мислиме дека сме. Но човекот не е пиле. Мислам, значи не сум! Проникливиот Kант мислеше дека постоењето е логичка категорија. Дали бил во право? Ќе видиме, доколку видиме. Да не заборавиме дека човекот е и регресивно битие. Дали сето ова може да се заборави или избрише? Бидејќи нема ништо зад текстот/искажаното доколку нема. Прашањето е мое, но идејата на Жак Дерида. Дури и него го консултирав за да ја сфатам храброста за понирање во длабочините на нашата политичка опозиција. Дојдов до поразителен заклучок. Нивната задоцнета дружба е пауновска убавина на покажување. Во моментот нивната единствена смисла за политичко опстојување. Тоа ти е ефектот што го нареков „стари фаци во нови пози“. Рамка за групен портрет. Портрет на политичари кои мислат дека тие се единствено во право. Ама и се сомневаат. Фројдовски признаваат дека ете и тие како сите луѓе можеби грешеле кога ја практицираа власта. А богами доста долго и со ќеф го правеа тоа, кога го правеа. Сега по долги „посни“ години сакаат уште од колачот. Не бил за фрлање. А замислете дури изјавуваат дека нема да се кандидираат за ниту една функција. Добро само еден од нив. Не мислете ли дека сето ова ја навредува нашата интелигенција. Kај едни предизвикува срам, кај други чудење, кај трети смеа, а кај напатените од транзицијата што тие ни ја приредија, гнев. Дали тука не се покажува и потврдува вистината? Очигледно во ова не се меша дијалектиката, исто како што тоа го прави судијата во двобој кој не ги испитува причините поради кои дошло до него. Во двобојот е битно да се парира на ударите на противникот и тој да биде прободен. Чиста логика. Но, таа за јавното политичко комуницирање најчесто не важи. Честопати целта е изведување на погрешни тврдења, а тоа е веќе полето на софистиката. Овие изминати 22 години независна и демократска Македонија сепак видовме многу лидерски суети. Тие придонесоа во јавната комуникација да се искаже многу неискреност, што доведуваше и до немалку манипулации, дури и измами. Ќе се согласиме ли дека во такви услови најтешко е да се изговори вистината. При обзнаната на „Сојузот за иднината“ видовме многу вешта манипулативна реторика. Желба секогаш и во секоја пригода да се биде во право. А рековме дека тоа е еристика на дело. Со неа, рака под рака, одат претераната говорливост на едни и вродената нечестивост на други, каков што е случајот со обединетите бои на опозицијата. Некои велат дека еристиката е интелектуална вештина на мечување, што е многу интересна констатација. Јас сепак мислам дека таа повеќе е вештина на интелектуално мечување. Посебен вид на итрина во изразувањето. Синоќа требаше да се случи „најголемиот митинг во демократска Македонија“, па да видиме дали е така.

Сотир КОСТОВ