Дневник - во малку поинаква форма...

„АДРИЈАН“

Го нареков Адријан без да знае и да одобри,

Му предвидов живот три илјади години долг,

Го најдов во третата есен на мојата улица,

Си реков ќе го сакам како трето раѓање ....

Го запознав Адријан на наивно минување,

Криеше книга под црната јакна како да ја нема,

Ми кажа ме чекал одамна без да знае каде минувам,

Ми ја подаде книгата и рече немој да ја читаш ....

Адријан мереше време на џебен часовник,

Во него чуваше негатив од своја слика одамна сликана,

А јас сакав да го имам, да го поседувам,

Толку грешно и искривено како неговиот негатив .....

Усните на Адријан беа забранети со закон,

Заштитени од допир без посебни овластувања,

А јас сонував за долги бакнежи како тапа,

За кратките реченици кои ми ги даваше за вечера ...

Адријан умееше да победи рамнодушност,

Да обнови храм на мудрост таму каде што ја нема,

Користеше пагански јазик и неверување во убедувања,

Не го разбирав и не ме разбра никогаш но сеедно е ....

Го засакав Адријан како моја приказна необјавена,

Скриена под псевдоним без авторски права,

И само јас останувам вечен зависник од неа,

Да ја листам и прелистувам додека го нема....

Мојот Адријан ......    

.......

Бакнеж на рамото на минување, во заминување,

Секогаш пред заспивање во третата смена на месечината,

Тогаш мешам мирис на лаванда со црно вино,

Врел здив на мека кожа во судир со подотворени усни ....

Ќе ме прашаш: Сонувам ли?

Ќе те прашам: Посакуваш ли?

Ќе секнат воздишки на половина пат во мека перница,

Никој нема да одговори, секој ќе си замине ......

Тргнав на патување со чекање долго како вечност,

Кога ќе застанеш да ме чекаш да знаеш,

На кој перон се наоѓам, каде тргнав и застанав,

Патот оставен е веќе заборавен како вчерашна кавга ....

Јас веќе не помнам ниту една, ништо кажано во бес,

Како осудена без сторено дело одговарам пред себе

Пред своето огледало  .....  

  Знам дека се стресов, само не знам дали заради северниот ветер или поради тоа што го почувствував неговото присуство зад грб ..... Не кажав ни збор, не се свртев, останав неподвижно да ги гледам вирчињата кои се сјаеа како огледала во темнината.... Дождот не престана цел ден ....  Му ја почувствував раката како се обмотува со крајот на мојот свилен шал ....

„Знаеш ли колку убави вратови стегнала свилата низ историјата земајќи им го последниот здив?“ – праша прилепувајќи го неговото тело до моето ....

„Мислев дека си замина, откако заминав јас не се свртев ниту еднаш да проверам знаеш ли?“ – му реков како да зборувам на сопствената сенка ....

„Ха .... по кој пат и да тргнеш, каде и да застанеш, кога ќе ги затвориш очите па дури и кога ги држиш широко отворени знаеш дека сум тука – рече зајадливо – само не знам од што ти се ежи кожата од мојата близина или од допирот на ладната свила, ќе ми кажеш или самиот да проверам?“

Ја поткренав косата и го повлеков шалот од вратот, остана закачен на неговата рака ....

„ Сетилата не ми се толку длабоко заспани за да морам да ги обвиткувам во свила, гледаш безначајна е таква обвиткана околу твојата рака, ако ја пуштиш ќе ја однесе ветрот ... јас сум уште тука иако не те држам за рака “

„Тврдоглаво одбиваш да ми дозволиш да ти ја постелам косата на растурена постела , да дишам и издишувам ритмично ... сакам еднаш да знам дека кога ќе ги затворам очите допирот нема да е сон и будењето нема да е депресивно до степен на лудило од потребата да те бакнам без да побарам дозвола за тоа... “ – ги затвори очите и уморно ја спушти главата на моето рамо ...

Кожата пак ми се наежи и јас повторно се стресов .....

„Топлината оди рака под рака со студот .... јас и ти сме два ледени брега кои бараат топлина еден од друг само затоа што знаат дека никогаш нема да ја добијат ..... само така можеме да траеме вечно без едниот да го смени другиот“ – му ја кренав главата со ледените раце -  „Кој е на ред сега да замине а кој треба да чека? Јас веќе го изгубив распоредот “

„ Години мила, години поминаа а ти уште не знаеш да љубиш  без дефиниција“ – рече одалечувајќи се полека .....

Не го почека одговорот овој пат, но знам дека ќе се врати по него .... мене ми бил редот изгледа...

Го кренав погледот кон небото, чудно е ноќното небо кога врне, како да сјае ....

„ Те побарав, посакав да си играм со судбината и да видам дали ќе те постави пред мене на терасата на хотелот до езерото... ги гледав лицата кога поминував покрај масите, ниедно не беше твоето  .... го свртев погледот кон бродот чии светла се надзираа во темнината .... можеби следниот пат таму ќе те барам .... секогаш ќе има следен пат .... секогаш“ – прошепотев за себе, знев дека нема да ме слушне .... затоа и чекав ...

И да, уште сакам да те бакнам ......... 

“Match made in hell”

I wouldn’t change a thing,

Not now, not ever and before,

Even if I miss you to a level of pain,

I remain the one lunatic and vain.

I’ll shred my words to pieces,

Wrap them in deep silence,

To keep them warm and hidden,

In this trip luggage is forbidden.

You know I don’t band my head,

Even when I pray or cry,

Never knew the weight of the shame,

Everything is changed and I’m still the same.

So when you said you live in hell,

I gave you my home of darkness,

Born of shadows, raised by fire,

I lift my love for you higher and higher.

The destiny is our black forger,

Match made in the hallows of hell,

To be divine beyond human strength and will,

It’s a kind that you can’t change or kill.

So wait for it just a lifetime or two,

For me to live my youth in childhood,

And when a grow as big as my love,

I will follow you to hell and above.

„КРИСТАЛИ“

Лесно е да ги затворам очите со голтка вино,

И секогаш ја задржувам голтката подолго како да ја делам,

Само за миг посакувам да ја префрлам во твојата уста,

Како света врска пренесена со кристален здив...

Од далеку успеваш да ме скротиш низ воздишки,

Да изнудиш нежност  како пердувест допир,

Кога делиш бакнежи по внатрешноста на бедрата,

А јас и натаму ги држам рацете во висок гард ....

Умеам да ги повлечам забите и да ги прекријам со усни,

Дури и кога сакам да загризам до болка, да те почувствувам,

Секогаш кога ќе помислам како ги плетеш прстите во мојата коса,

Се прекршувам во лак од искри и пепел .... се раѓам и умирам.

Денот лесно поминува додека часовникот стои,

Замрзната слика на амајлија закачена околу вратот,

Насмевка со подгризната уста и зајадлив јазик,

Да, тоа сум јас огледана во морничаво црн поглед.

Проткаено злато во марама од свила врзана во двоен јазол,

Како да се трудам со нежност да прекријам ѕвер,

Да го скротам врзан за самиот себе, покорен за тебе,

Додека не оставам патека од мирис на твојата кожа...

Сеќавања кои не постојат излеани во денешниот дожд,

Постојам ли јас или ти ме измисли и створи?

Да треперам од студ на прошетка помеѓу оголени дрвја,

Да ги посвојувам сите паднати лисја како свои,

Да се потпишувам на почетокот наместо на крајот?

О да, денеска е денот на дождот и виното,

Ќе наздравувам за себе додека ѕвони кристалот,

На две напукнати чаши во невидлив допир.

Скитник со кристална чаша, моја, присвоена .....