Што е /љубов/?

Многу вистинито... многу вистинито.

Одлично согледување.

Порано давав се од себе да се сменам, порано пробав да бидам нормална.. но сега сфаќам една работа. Најголемиот проблем на љубовта е нормалноста. Зошто? Затоа што сите тежнееме да биде нормални, но кого било да прашаш што е нормално... никој не го знае одговорот.. а зошто? Затоа што тоа не е ништо друго освен една наметната фикција. Мене просто ми се превртува утробата кога ќе видам испишани рецетпи каква треба да биде една нормална врска, како да се води здрав психички живот, како да си конструктивен а како да не си деструктивен.. ова е болно, она е здраво итн. Порано ја ги читав многу овие инстант рецептички и да ти кажам у последно време ми се превртува нешто у стомак. Зошто? Јас сум особа која што иде и своите два поларитети и тоа многу екстремно. Многумина ми суделе дека сум некогаш преблиска, после тоа предалечна, некогаш сум фина, некогаш сум лошотилак, некогаш сум мрак невиден, некогаш сум озубена од осмица до осмица... ми мрчеле зашто се лигавам и не мрдам од моето минато и така натаму... но океј, имам неколку драги особи што ме сакаат и ме разбираат. Благодарение на нив научив и јас да се разберам а со тоа и подобро го разбрав светот. Затоа јас немам проблем со дрските, пакосните, бунтовниците. Ќе реплицираме до утре, ама јас сум си пак океј со сите. Јас немам рецепт за како некој човек треба да се однесува. Е сега има од оние луѓе кои знаат се и ќе ме учат за граници со луѓето. Епа ете, јас не сакам да ги имам очигледно. Јас сум од оние луѓе на кои не му е толку страшно да биде тажен, претепан од емоции, некогаш уживам и во својата самотија па дури и осаменост, некогаш сум со премногу луѓе.. ама има луѓе кои сакаат да анализираат, да градат 'психолошки' профили.. да си ги њушкаат носовите буквално. Но што ни е на сите нас потребно? Мене искрено кога ми е тешко не ми треба цепидлачење што да правам со себеси, мене ми треба само слушател на пример... ама тоа е и скоро невозможно да се пронајде затоа што луѓето одма го вклучуваат мозокот а не срцето. Срцето слуша и го љуби тој што зборува, а мозокот си гради претстави, нема појма што се дешава и битно му е да се направи паметен и да избрбља нешто па понекогаш ќе истреска и нешто крајно глупо (ми се дешавало ). Воодушевувачки е кога срцето и умот ќе се конектираат, кога ќе почнат да соработуваат. Со срце да се слуша, слушнатото да се обработи во мозокот и да се каже нешто асално.. а не колку само да се каже нешто. Но ние луѓето многу слабо го практикуваме ова затоа што не знаеме.

Ова го зборувам затоа што ми тлее некаков револт со денови во градиве... затоа што пробуваа да ме стават во сите нормални кутии,но мене очито во ниедна не ме собираше па затоа решија душата да ми ја извадат заради тоа.. и сето тоа во име на искривената замисла за љубовта, за мое добро. Зарем не треба прво некој да не праша: а што е добро за тебе? па така да не доближи до срцето наше? Јбг, живееме во свет каде другиот мисли дека знае повеќе за нас отколку ние самите... а со тоа ги исклучуваат сите можни варијации а зошто? Ко што рече ти Пика, затоа што луѓето се плашат од различности, ќе оќорават ако се соочат со сите бои... немаат толкав капацитет да се носат со толку силна светлина и бои, мора да се билда светов уште малку за да успее да направи уште еден потег - да го отвори малку повеќе очите.