Ваша песна,состав или што било напишано

Исфрлање на непотребни токсини

 

Се погледнав во огледало и што да видам – ХИБИСКУС ПРЕД УМИРАЊЕ. Витални способности – при крај. Таман сум ги отворила  и срцето и умот кон нови хоризонти и од почвата баш тогаш наоѓа да изртува нешто што ќе ме дамлоса, нешто што не се вади од корен, но луѓено штом ќе го забележат ќе го изгазат. Ах, а тоа е толку кревко, згаснува ко веќе дувната роденденска свеќа пред  суровите критериуми за нормалитет, онаа општо позната а и веќе многу досадна теорија по прашање што е природно, а што  не. Признавам дека теоријава е темелосана на цврсти аргументи... ни помалку ни повеќе – на цитати на библијата. Ќе ги запалам сите до еден и ќе и се изможам на пепелта, да исфрлам се што е токсично и да и олеснам на бешикава.

Граница дури и на љубовта

Не постои време,
тоа е само уште еден човечки поим,
за хронолошки поредок
на периодите.
Не постои време,
тоа е само средство,
сакам да кажам,
единица мерка,
за одбројување,
еден животен век.

Не постои простор,
и тој е дел од,
апсурдите на човештвото.
Како може простор,
да постои,
токму во бескрајот?
Не постои простор,
кога душата не познава,
граница на
површност и длабочина,
кога срцето не знае,
за затворен круг,
ограничен простор,
од каде не би смеело,
да си дозволи бегство.

Хоризонтот е само привид,
желба на човекот,
да постави,
крај во бескрајот,
и свое засолниште да создаде,
па сигурно да се чуствува,
зидините потпори да бидат,
но не помислува,
дека на тој начин,
граница става,
дури и на љубовта.

Израснав во семејство каде што се негуваат идеалите кои зборуваат за тоа колку е животот суров, црн, мрачен, во семејство каде што мојата радост беше нарекувана летање во облаци и нешто кое што нема допирна точка со реалноста.  А јас само сакав да се смеам, јас сакав да бидам среќна со тоа што го имам. Дваесет години потрошив во обиди некому да му бидам доволно добра и сеуште не знам како преживеав во сета таа парадоксалност на нештата. Двојни пораки од крвопијци жедни за убиство. Сега почивам и ме оплакувате што се смеам, сега ме мразите што не потклекнувам повеќе на вашите наредби. Чувствувам како ме нагризнувате со чувството на вина за да паднам повторно во ваши канџи, но попусто, веќе не ме боли ништо, вашите заби се слаби и потрошени! Немој да мислиш дека смртта на мајка ми и нејзиниот пат дотаму се доволна причина за да останам во калта со вас. Не ми кажувај колку и како треба да ја сакам. Имам право и да ја сакам и да не ја сакам, имам право да се покорам на вашите наредби и да ги одбијам истите, имам право да се смеам и да летам во облаци, имам право да чекорам по својот пат и да одлучам јас кој сакам да ми прави друштво од време на време.

 

Мојата служба на вашите бесмислици завршува овде. Ова е точка на разидување, точка од каде што почнува мојот живот, суштински важен момент кога јас ја превземам одговорноста за случувањата во мојот живот. Ова е онаа секунда од животот кога се поклонувам пред иконата на моите идеали, икона со една широка и ведра насмевка која што ми го грее срцето и ме исполнува со љубов. Ова е моја религија која што го одобрува мојот начин на живеење, тоа е лик кој ме сака и ја благословува секоја моја постапка, бог кој ми простува кога грешам. Тоа е лик чија што рака ми ги брише солзите и ме поттикнува да продолжам. Нешто кое што верува дека можам. Тоа е возрасен дел кој ме теши кога голтам од калта, но и еден детски дел кој се радува на сите успеси. Скокотливост и разиграност, музика и чаша вино, водење љубов и бајки, циркузанство и мудрост, кршливост и солзи – ЈАС! Ја бришам крвта која тече од расцепот создаден од сите тупаници добиени во животот, капнува солза која што го разбранува мојот живот, се рушат пред мене сите зони на комфорт кој сум ги земала од надвор и со овие раце си создавам своја.

 

Гледај ме, летам! Право кон облаците! Колку и да се трудиш да ми го згазиш сонот тој е поголем и од тебе. Ги крши тенките стаклени убедувања ‘ти не можеш’. Јас можам... но не за да ти докажам на тебе кому што му се обраќам, животот е еден за да го потрошам толку неквалитетно. Јас можам и јас сакам да му понудам на светот една широка и ведра насмевка која извира од центарот на мојот свет, од моето срце.

nekogas vaka i nas ne ucea, no noviot sistem gi smeni vrednostite, pa znaenjeto i ne e nekoja vrednost... pesnata e povekje od dobra...

d4 b3 напиша: усмихвам се когато страдам говоря докато мълча и буден съм като заспивам а бурените мисля за цветя аз мразя докато обичам в лъжата търся истина живея докато умирам и пиша без да мога да чета в началото бе края а в тъмнината виждам светлина

MNOGU E DOBRO, samo so e kontradiktorno
prema mene treba da e pesnata vaka

и буден съм като заспивам
а бурените мисля за цветя

аз мразя докато обичам
в лъжата търся истина

живея докато умирам
и пиша без да мога да чета

в началото бе края
обаче, искам в тъмнината да виждам светлина





Изменето од anakin - 01.Мај.2012 во 11:54

ла ла

Болка
Страотно!Досега немам видено човек,кој под јаки седативи не можеа да го совладаат ниту тројца,цврсти мажи,кои се обидуваа да го приковат за креветот за да медицинскиот персонал,односно една млада лекарка успее да му даде средство за смирување.
Погледот ми беше кон чичко ми. Го гледав како се бореше за да ги тргне рацете,кои цврсто го држеа приклештен за креветот. Едниот од нив го прегрна зборувајќи му дека така требало да биде,треба да размислува и за ќерка му,впрочем има и друго дете на кое му е потребен,мора да собере сила и храброст да живее.
Чичко ми плачеше,рикаше од болка,страшен крик од кој крвта ми се следи во вените.
Во еден миг како да се смири,како да седативите успееја да го совладат,но не и болката. Од неговите очи течеа солзи.Се надевавме дека успеа да се смири од седативите,но незнам каква сила имаше,и како некое рането животно почна грчевито да мавта со рацете,се бореше за воздух,се гушеше.
Се стресов,призорот беше страшен .За прв пат видов човек речиси при умирање.
Сите се стрчавме,го прскавме со вода. Младата лекарка,од медицинскиот прибор,од онаа црна чанта извади шприц и некои комбинирани инекции и го боцна чичко ми кој се уште имаше тикови стегајќи ја вилицата. На еден миг помислив дека се е готово,дека чичко ми е готов. Запрепастено и немо гледав во призорот,не верував дека сето тоа се случува,посакав оваа да е само еден лош сон...да, оваа е лош сон и јас сега ќе се разбудам.
Неговиот крик ме врати во реалноста,плач и лелек. Повторна започна борба да го совладаат...помислив каква е таа сила што го држи мојот кутар чичко. Тој урликаше.
Неговиот глас не излегуваше од грлото туку од душата.
-„Го убија!!! Го убија кучиња,клети кучиња го убија!!!„
Настојуваа да го смират,но немаше сила која би го сопрела да престане да плаче,
вреска од преголемата болка.
-„Ах,Кирил бе Кирил!Ах,дете мое!Ах,кучиња бре кучиња!!!„
Во собата влезе уште еден лекар. Беше повикан бидејќи на чичко ми му беше уште по
лошо,не се смируваше,како вода да му даваа наместо седативи.
Лекарот со сериозен,прашалнички тон ја праша својата колешка каква терапија му има дадено на пациентot.Од нејзиниот треперлив глас се гледаше дека е млада лекарка,додуше не без искуство,плашејќи се нешто да не згреши во рапортот на искусен и постар лекар. Ја опиша клиничката состојбата во која го има затекнато пациентот,односно мојот чичко,со кои инекции и седативи го има боцкано.
Лекарот бледо и зачудувачки ја погледна својата млада колешка и со строг глас и се
обрати:
-„И,ти,на овој човек,во оваа состојба си дала оваа терапија!?.Како ли успеа само да ја земеш дипломата?„
Младата лекарка пребледе. Настојуваше да му објасни на лекарот нејзината гледна точка на клиничката слика на пациентот.„Но јас...Лекарот ја пресретна со презирен
поглед и со строг тон и нареди кои ампули да отвори и тој самиот го боцна чичко ми,кој за кратко време се смири,немаше сила да ги подигне рацете,а очите едвај ги
држеше подотворени од кои сами ,како река течеа солзи.
Незнаев што да правам,не можев да ја гледам таа болна тага на лицето на чичко ми.
Излегов во дворот да се освежам,мислев дека ќе се онесвестам од таа цела ситуација,
како да не можев да сватам дека реално се случува,дека оваа не некој мој лош сон,
како оваа да се случува на некој друг.
Не,оваа е сон,јас морам да се разбудам. Солзите ми потекоа,плачев како дете.
Набрзина ги избришав солзите,не сакав некој да ме види дека плачам. Незнам,но таква сум,своите емоции ги кријам како и солзите,но овие солзи не можев,тие течеа сами.
Тоа не беа солзи туку река која надоаѓаше. Врелите солзи текоа низ образите сливајќи се по самото грло кое од болка беше како камен. Засушените солзи ги чувствувам се уште,ме печат,се истопија во мојата душа. Од тогаш јас не можам да сокријам било која солза,од моите очи тие течат како река.

Вистина за една болка-вистинита случка за едниот загинат полицаец .

Даница Петровска