Самоубиство

Jas ne veruvam vo ovie raboti, ne mi drzat voda nekako.. i jas mozam da kazam bilo sto i deka toa sum go osoznala preku sto znam sto. Fakti? Fakti nema, samo zborovi, samo prikazni... ama potrebna e verbata za da izdrzime, nametnat strav za kontrola.

A jas nikade tebe ne te spomnav.. komentiram vo sto veruvam.. a vo sto ne.. ne gi zemaj licno moite stavovi

Toa sakav da kazam.. spored mene - nikoj nisto ne znae, no toj nametnat strav sfakjam i zaso e potreben.. bi bilo kobno koga bi zemale site da se samoubivame... verojatno so toa se otvora eden nov pat za da se nauci da se gleda i na ubavinite vo zivotot, no ete, jas ne veruvam deka nekoj ke bide kaznet zasto si go odzemal zivotot. Polesno e da se kazuva sto e pravo a sto krivo otkolku da se vidi vo dusata na covekot...

Neli koga covek koga ke se samoubie ne go pee pop? Zosto e toa taka? Jas nemam ni bog ni vrag vo sebe  ne veruvam vo tie raboti.. no spored nekoi gachki se smatra za grev, toa zboram.

.

Изменето од viktorija123 - 25.Јануари.2012 во 11:34

Ти кажав, животот е неправеден и болен. Горко боли, гази. За некои е благодет, за некои казна. Целта на своето постоење не мора да биде нешто возвишено, туку напротив нешто многу реално. Пример, ти си женско. Можеби целта на твоето постоење е само да одгледаш и воспиташ две ќерки на пример. Можеби е да напишеш книга. Можеби да измислиш нов ракетен погон. Можеби да бидеш водач, а можеби и само да бидеш воспитувач во градинка. Ако го прекинеш тој животен процес, никогаш нема да ја дознаеш целта на своето постоење. И да , самоубиството не е природен феномен, туку општествен и исклучиво човечен. Може да носи само една порака - кукавичлук. Неможе дадена единка да се носи со тежината, нема храброст да излезе на крај со нив, па веднаш го наоѓа најлесниот излез - смртта. Да убиеш е многу полесно, одколку да одгледаш дете. Да убиеш бара само да повлечеш чкрапало, да изградиш бара посветеност, работа, упорност, сила и храброст.

И кога сите ќе ме срознат што? Физиолошки нема да објаснам што се случува не секоја емотивна состојба, зошто е тоа широко и опсежно. Но, што кога ќе ме срознат сите? Крај е на се? Да не пробам да се воздигнам над тоа? Да не пробам да излезам на крај со се што ме срознило? Барем ти знаеш дека многу добро знам што се случува во главата на некој, не кога е во депреција, туку во АГОНИЈА! Кога нема ништо светло што може да го види. Тогаш се прашуваме - зошто да живеам? Е, јас велам да се прашаме - зошто па да не живеам?
Ќе се убијам. И што порака ќе пренесам? До оние кои ме уништиле, видете што направивте? Баш им е гајле... Останатиот свет? Само ќе каже, штета, види што се случи, вакви појави никогаш веќе да не се повторат. Но, ќе се повторат. И ќе се повторуваат.
Многу е посилна пораката кога човек ќе се воздигне над тоа. Тогаш вистински им се "одмаздуваме" на оние кои не срозниле - не успеале да не срознат до крај, напротив дури и ни помогнале да се воздигнеме над нивната патетика - тоа многу повеќе боли. Како кога некој дечко сакаш да го повредиш, да го срозниш, никогаш да не биде среќен со друга, а тој си наоѓа девојка со која е многу посреќен, порадосен и многу повеќе ужива него ли што бил со тебе. Тоа многу повеќе ќе те боли! Од друга страна, порака кон светот, кога ќе ја кажеш својата приказна е многу посилна, многу повеќе восхит и почит се добива така. Но, за тоа е потребна храброст. За убиство е потребна храборст само во еден момент. Храброст да се демонстрира слабост и - кукавичлак.