Божиот јазик во ИСЛАМОТ

Муслиманите веруваат дека к*ранот е Божја Реч предадена на Мухамед преку Ангелот Габриел на многу наврати меѓу 610 до неговата смрт во 632 год. На Мухамед к*ранот му бил објавен на делови (ајети) или неколку делови одеднаш како дел на една целина сура или како една сура во целина. После примањето тој ги соопштил неговите следбеници и заедно ги практицирале. Во тоа време Мухамед не наредил да се собере и да се пишува к*ранот на едно место, но ги информирал следбениците за распоредот на деловите (како што се сега, бидејки не е примено од страна на Мухамед хронолошки како што е денеска). Неговите следбеници ги запомниле овие откровенија и ги запишале на пергаменти, камења и листови. На ваков начин к*ранот се чувал се до време на калифот Ебу Бекр ес Сиддик, кога к*ранот бил собран во една книга (Мусхаф). Во времето на калифот Осман ибн Афан, кога во време на војувањето биле изгубени голем број хафизи (луѓе што го знаат к*р'анот на памет и се зане ланецот од кој човек е учен се до Мухамед, верлив ланец.), Коранот бил препишуван во шест нови копии.

Во Османовото собирање, сурите се организирани по должина (освен краткиот вовед во сурата Ел-Фатиха), со тоа што најдолгите сури се на почетокот на к*ранот, а најкратките на крајот, како што Бог го одредил редот на сурите. Подоцнежните научници пробувале да ги наредат сурите по хронолошки редослед, и меѓу исламските коментатори постои генерален консензус во врска со тоа која сура била објавена во Мека, а која во Медина, со тоа што секоја група се одликува со свои карактеристики. Некои сури (како на пр. Ел-Алек) се смета дека биле откровени во разни места и во разни времиња.

За да се добие представа за поимот „варијанти“ во рамките на примениот Корански текст, мора да се напомене дека во тоа време пишаниот арапски не бил сѐ уште доволно развиен. Коранот бил за прв пат овековечен во пишана форма со писмата Хиџази, Машк, Маил и Куфик; во овие писма постоеле само согласки, а не самогласки. Заради разноврсноста на усните традиции кај народите кои го прифатиле исламот, постоеле несогласувања за тоа како се читаат стиховите без согласки. Подоцна биле создадени писма со дијакритички знаци (познати како точки) за обележување на самосласките. Стотици години по Османовата рецензија, исламските научници се расправале за тоа како се чита Османовиот официјален текст (без точки). На крај се прифатени десет различни варијанти (кирает) на Коранот како канонски, со согласност дека нивните разлики се многу мали и не го менуваат значењето на текстот. Компатибилноста на Коранот на арапски јазик го акцентира законот според кој молитвата во намазот може да се кажат само оригинално на арапски, за разлика од другите вон намаски молитви.

Меѓу скептиците к*ранот набрзо станал тема на расправија. Во 8-миот век едни велеле дека к*ранот е создаден во рамките на времето и затоа не е вечен, додека тие што не се согласувале тврделе дека к*ранот е вечен и совршен бидејќи постоел на небесата пред да му биде предаден на Мухамед. Сунитската теологија (која е основа во начинот на верување) сметала дека к*ранот бил несоздаден.

Уште од почетокот на верата, муслиманите веруваат дека к*ранот е совршен само ако е на арапски. Преводите се резултат на човечки труд и затоа, и на човечки грешки, а згора на тоа им недостасува онаа вдахновена поезија во оригиналот. Затоа преводите се само образложенија на к*ранот, или „преводи на неговото значење“, но не самиот к*ран. Многу современи печатени верзии на к*ранот содржат арапски текст на едната, а друг јазик на другата страна.