СТИХОВИ КОИ ВЕ ДОПРЕЛЕ

Изменето од ekszi88 - 14.Август.2011 во 00:17

Bavno umira toj sto ne patuva
toj sto ne cita
toj sto ne slusa muzika
toj sto ne naogja zadovolstvo vo sebe

Bavno umira
toj sto ja unistuva
sopstvenata ljubov
toj sto ne prifaka
pomos

Bavno umira toj sto stanuva
rob na navikite
postavuvajki si sekoj den
isti ogranicuvanja
toj sto ne ja menuva rutinata
toj sto ne se osmeluva da oblece nova boja
i sto ne zboruva so onie sto ne gi poznava

Bavno umira toj sto bega od strasta
i od nejzinata topla emocija
onaa sto dava sjaj vo ocite
i napustenite srca

Bavno umira
toj sto ne go menuva zivotot koga ne e zadovolen
so svojata rabota ili svojata ljubov
toj sto ne saka da se otkaze od svojata sigurnost
zaradi nesigurnosta
i sto ne odi po svoite sonista
toj koj sto nema da si dozvoli
nitu ednas vo zivotot
da pobegne od smislenite soveti

Zivej denes!
Rizikuvaj denes!
Napravi denes!

Ne dozvoluvaj bavno umiranje!
Ne zaboravaj da bides sreken!

                                   Pablo Neruda

Opomena

Čuj, reći ću ti svoju tajnu:
ne ostavljaj me nikad samu
kad neko svira.

Mogu mi se učiniti
duboke i meke
oči neke
sasvim obične.

Može mi se učiniti
da tonem u zvuke,
pa ću ruke
svakom pružiti.

Može mi se učiniti
lepo i lako
voleti kratko
za jedan dan.

Ili mogu kom reći u tome
času čudesno sjajnu
predragu mi tajnu
koliko te volim.

О, ne ostavljaj me nikad samu
kad neko svira.

Učiniće mi se negde u šumi
ponovo sve moje suze teku
kroz samonikle neke česme.

Učiniće mi se crn leptir jedan
po teškoj vodi krilom šara
što nekad neko reći mi ne sme.

Učiniće mi se negde kroz tamu
neko peva i gorkim cvetom
u neprebolnu ranu srca dira.

О, ne ostavljaj me nikad samu,
nikad samu, kad neko svira.

Desanka Maksimovic

Изменето од Andjelina - 08.Август.2011 во 22:22

Do not stand at my grave and weep
I am not there; I do not sleep.
I am a thousand winds that blow,
I am the diamond glints on snow,
I am the sun on ripened grain,
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning's hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry,
I am not there; I did not die.

kejt-d-grejt напиша: <h2 ="title">Дијалог.(уморен)</h2>                                     <h3>- Како си?</h3> <h3>- Уморно. Како лето на 21-ви септември…</h3> <h3>- И јас се поретко се смеам.</h3> <h3>- Убава си.</h3> <h3>- Камо да не бев.</h3> <h3>(воздишка) – Ајде оди си, не ти е местото тука.</h3> <h3>- И онака овој ден не е мое време.</h3> <h3>- Знаеш, денес можеше и да леташ</h3> <h3>- Знам, но досадно е во празно небо.</h3> <h3>- Остани.</h3> <h3>- Знаеш дека немаш право на желба.</h3>

dobar sum.
odmoren.
kako leto na 12 avgust.
i jas se pocesto se smeam.
ubava si.
kako i jas.
ajde dojdi tuka ti e mestoto.
i taka ovaj den e moeto vreme.
znaes denes mozes i da letas.
ne e dosadno   vo cisto nebo.
ostani,
imas pravo   na mnogu zelbi.

Загадочно загрнат со наметка Духот на Сите Нешта подзастанува во одењето
Со таинственост испрсканите патишта дијалектички свртуваат налево:
Злокобно се накострешени мртви оџаци на фабриките во небото ...
Пополека
налик на немиот грч на зајдисонцето
Настапува апокалиптичната ноќ, и
Неверојатно!
како облачна сенка ползи врз сите нешта неизбежната
Противречност...
Не е тоа небото во последните доблесоци на сонцето перверзно да крвавее..
Тоа е агонија на еден умирачки ред на нештата,
Лом и сотирачка
И сеопфатно откупување
Во самите нас,
Вон нас,
Последен пат
Засекогаш!

Гледајте!

Осамнува!
Во противречности!