Дневник - во малку поинаква форма...

“Крик во Ноќта“

Отвори ме, како процеп кон пеколот,

И нека излезат сите мои демони ,

Нека го видат светлото на денот

За да го помрачат убавото и нежното .....

Ќе ги стегнам забите на првиот рез,

И ќе ја голтнам болката како капка,

Жедниот не пребира туку само зема,

Собира остатоци отфрлени како свои ....

Ќе слушам убава музика како анестезија,

За експанзија на болка со секое подголтнување,

Отпната на понудени милости со контра ефект,

Со излиен гнев и наострени песјаци ...

Закрвавени очи од собрани солзи,

Солени што горат за излез па печат,

И стегнати заби во цинична насмевка,

Никаде не одат, тие се мои ......

Остани вечерва и гледај го помрачувањето,

На крвавата месечина како гласник,

 Одговор може да му даде само волкот самотник,

Кога ќе ја крене главата високо за нов крик во ноќта .....

„Утрото на пророкот“

Убаво спакувани зборови,

Со мирис на утринско кафе,

Здив во заминување половичен,

Како насмевка во аголот на усните.......

Преспиени копнежи во краток сон,

Со појадок на маса од огадени зраци,

И низа негодувања и недоразбирања

Со огледалото кое умее да посака „Добро утро“ ...

Виновникот го сече воздухот,

Со мирис на свежо окосена трева,

И неколку капки дожд за утеха

Како предвидување за дождлив ден ....

Пророкот го измами времето,

Ги навлече облаците како маска,

Предизвикува и мами со ветерот во ракав скриен,

За да го растера сонот со ново утро ....

Да, извлечи ми го од срцето

За да престане да се крие,

Постави го пред мене за да можам да го згазам,

Да имам со кого да се борам пред огледало ....

Без надвиснати прашалници над главата,

Прокоцкани ноќи со многу цигари и малку вино,

Кога учам како да се дочека утрото на пророкот,

Измамено, измамени во безначајна игра на времето ....

„ПРОГОНУВАНА .... “

Прогонувана од мирис на маслинка во пролетен цут,

И лесен немир како тапа главоболка толку иритирачка,

Само лежам мирно во подножјето на ноќта,

Растопена до болка во неразделно измешани бои ...

Прогонувана од тежината на сопствените капаци,

Кои како четки сликаат нова слика на секое спуштање,

Мачкаат и премачкуваат шаренила врз црнило,

Да измамат насмевка како пауза од залепен бакнеж ...

Прогонувана од огнот на сопствената клада,

Како запален бршлен обвиткан околу мене,

Оков залепен  на рацете кој ме држи толку блиску,

Неподносливо топло, до гушење секоја ноќ ...

Преку раскрилен танц на црни пеперутки,

Во глува тишина пред очајна филхармонија,

Го слушам срцето кое дава ритам за почеток,

Пред утрото да го разбуди разумот за да досуди крај ....

Прогонувана од сопственото огледало надвиснато над мене,

Јас пак се прекршувам на половина во два тека,

И ја предизвикувам силата до последна капка,

Да продолжи да те љуби и кога веќе почетокот е заборавен ....

„Ода на МОЈАТА ноќ“

Некаде пред полноќ,

Брзам кон маглива крстосница босонога,

Пак ќе блудничам со невидливиот мој љубен,

Со лажлива црна наметка испрскана со ѕвезди ....

Некаде пред полноќ,

Ќе те достигнам со брзина на мислите,

Па ќе се качам со извалкани нозе во бела постела,

Од ѕвездена прашина што не остава траги ....

На полноќ,

Ќе те бакнувам низ длабоки воздишки,

Со подотворена уста за шепотење,

За да го задушам молкот кој не раздвојува .....

На полноќ,

Ќе ја распарам темнината како кошула,

Со силни одблесоци од две бели тела,

Кои водат љубов без ниту едно движење ....

Некаде после полноќ,

Ќе те оставам да изчезнеш и да се одмориш,

Со болна воздишка низ пригушен вресок,

Затворен со нежно минување со прст на твојата уста...

Некаде после полноќ,

Ќе останам сама легната во постела од скршен сон,

Со широко отворнени очи ќе те цртам на таванот,

И ќе го дочекам утрото непроменето како сите други ....

Без тебе ....  

„Невидлива прегратка“

Пак разиграна во невидлива прегратка,

И немам на што да ја спуштам главата нежно,

Кога чувствувам допир кој не постои, го нема

А ми ја крева кожата како топол ветер ....

Ја кревам главата високо без страв,

Со затворени очи танцувам на врвот на прстите,

„Ќе те достигнам и дофатам“ - си велам,

Само уште малку да потрае музиката ....  

Месечината лепи одблесоци на моето лице,

Го дели на половина како во игра,

И која и да ја свртам кон тебе свети,

Како одблесок на сребрено огледало ....

Плаќам со длабоки воздишки без стегање,

За уште еден круг на копнежи по допир,

Се рафрлам со парчиња душа пропаднати по џебовите,

Ги наоѓам и едно по едно ги фрлам како бакшиш ....

Скапоцености замачкани за да бидат сокриени,

Да останат мои во алчност негувани,

Ги расфрлам сега како бисери од скинат ѓердан,

Некогаш стегнат на моето грло ....

Наречи ја љубовна, кога свири душата а јас слушам ехо,

Кое ми одзвонува во ушите како награда,

Затоа продлжувам да танцувам лесно и безгрижно,

Во твојата невидлива прегратка .....