ЛАТАС- новинар, камелеон или...???

Живот је чудо, што би рекле Славко Штимац и Емир Кустурица во истоимениот филм. И тоа добар филм. А животот е стварно чудо. После толку пишувања сфатив дека јас живеам од тоа. Дека не знам поинаку. Сфатив, а не разбрав дека, патем, најприватното станало јавно и дека, еден ден, ќе осознаам дека не ни можам да напишам приватно писмо.

Ова е малку поинаква приказна. Ако подобро размислам, и не е текст за весник. Ова, повеќе, е лично писмо. Мое писмо до Црвенковски Бранко.

Подобро е вака. Јас имам чиста совет дека сум пишал. Тој има чиста ситуација дека писмото му е испратено. Па, нека прави што и да сака да чини.
За три недели имаме избори. Битни избори.

Ние бираме дали завршува транзицијата и се што оди со неа. Ти, Бранко, бираш дали ќе ни дозволиш да живееме како сиот нормален свет. Или не.

Не е главниот избор дали Груевски ќе добие шанса да гради, да отвора школи и болници, да го брани името од диктати, да покачи пензии, или да дава стипендии... или ќе се вратиме на твоите бескрајни приказни дека државата пропаѓа, ама ти ќе ја спасиш: ќе апсиш од мене, па се до последниот судија, полицаец и цариник што тебе ти личи на груевист. Ќе ни го направиш минатото иднина и ќе ни ги вратиш Шекеринска, Фрчковски, Тито Петковски, Јани Макрадули... да не убедат дека стопати преплетен џемпер е нашата нова облека.

Па они, онака како што знаат, да тргнат онаму каде што секогаш оделе.

А знаеме каде одат. Долго одевме по тој пат. Убедени дека ти ја спасуваш државата, а не уништуваш нас. Умно просветени дека државата е нешто друго. Над нас. И од нас поважно.
Патем, останавме без фабрики. По тој пат не изградивме ниту едно школо, стадион, театар, болница или музеј. Ниту еден споменик за да видат децата дека имало и подобри од нас. Некои, на кои вреди да се сеќаваме.

Останавме, Бранко, патувајќи по твојот пат, без работа. Стотици илјади од нас. Загубивме војна и добивме бисексуална држава. Загубивме име и на таа, каква таква држава. Загубивме и знаме, патем. Едвај напишавме енциклопедија, твоите ни ја протестираа и ни ја укинаа. Загубивме стара девизна заштеда. И новата ја загубивме, со твоите од ТАТ. Онака, попатно, со тебе и твоите на чело останавме без армиските имоти дадени на блиските во четири очи.

Кога ти продаваш, Рамстор добива плац за 25 евра квадрат. Кога Груевски продава, одма до тебе на исто место, тоа вреди 400 евра квадрат. Ти продаваш евтино, но паметно. Особено кога продаваш наше. Тогаш не се штедиш.

А богами, поприлично наше имаш продадено. Од името на државава до знамето. Од фабрики до плацеви. Од војни до фри шопови...

А дека патувавме, патувавме стварно. Уморни сме веќе од тој пат.

Не ни даде да одмориме. Таман да земеме здив, да се свртиме околу себе и видиме каде сме, ти не потстеуваше дека државава е во криза. Дека немаме избор. Дека ти, ти и само ти можеш да не спасиш од тоа.

И продолжувавме понатаму. Се до пред некоја година.

Како друг Марко од Андерграунд" на Кустурица, заедно со Шекеринска, Фрчкоски... со години не држеше под земја, убедувајќи не дека горе е опасно. Дека државата е се уште во војна. Дека ти, ти и само ти гледаш далеку и цениш подбро од сите. За доброто на сите нас. Дека твојата среќа е само твоја работа, но затоа твојот бес, твојот гнев, е добар ден за сите нас.

Еден ден мајмунот влезе во тенк. И пукна. Падна плафонот и влезе виделина во нашето подземје. Во нашиот Андерграунд.

И видовме дека горе е ден. Дека народ живее и дека горе чекаат на нас. Да живееме како сиот нормален свет. Дека знаеме да изградиме улица, да отвориме болница, изѕидаме музеи и болници... дека животот чекал на нас.

Како сега да не вратиш назад?! Пак назад, во подрумите на твојата политика. Дали, искрено, веруваш дека тоа што повикот доаѓа од Шекеринска изгледа повеќе привлечен? Дека ќе веруваме на твоите зборови од неа кажани?

Ќе не направиш поинакви, а не си успеал ни себе да се смениш.

Останат сам. Гневен, бесен човек кој веќе никому не верува. Политичар кој одржа конгрес во заклучен хотел. Без новинари. Шеф на партија кој на пушкомет од партијата ги држи партиските легенди од Ѓорѓи Спасов и Никола Поповски, до Бузле, Иљо... ти секако не веруваш дека ликови како Гордан и Радмила, со додадената Ана Данева, можат да смислат нешто паметно за оваа држава. Тој збир на мрачни, конфликтни типови без дух. Како од Адамс фемили" излезени.
Бранко, пријатељу, знаеме како стана претседател на оваа држава. Ти и јас добро го знаеме тоа. Знаеме и како го одјеба Киро. Како ги реши Буч и Радмила. Каде се парите од Рамстор и дека од турскиот врв е побарано тоа да не се чепка ако сакаме нивна НАТО поддршка... Коч не е кој било таму.

Знаеме, Бранко, и ти и јас, а и многу други, дека овие избори ќе ги загубиш. И дека сакаш од зијанот да направиш ќар со чистка во партијата на сите до и околу Радмила, Гордан и тој сосросоиден рециклаж. Ок, тоа е ваша работа.

Но, немој, Бранко, да најавуваш, создаваш, подготвуваш и темпираш гнев и тепачки поради наводно намесетни избори. Да се тепаме меѓу себе за ти да останеш шеф. Да не влечат по европски канцеларии и весници како албански рецидив. Само во Тирана и Скопје има таква политика.

Немој, Бранко, да создаваш атмосфера на постизборни конфликти во кои Али Ахмети и Тачи ќе најават дека Македонија не е демократска држава и затоа тие треба да бараат свое решение.
Немој, Бранко, да го правиш ова и многу други работи за кои во ова писмо нема место да бидат спомнати. Да сме сакале да гинеме, ќе загиневме веќе.

Немој! Треба и утре да се живее. И тоа не како било.
Да се живее нормално, Бранко.

Јас пишав што имам. Не донесувам одлуки што можат илјадници луѓе да направат несреќни. Тоа е твоја привилегија, Бранко. И твој ризик.

Пишува: Драган П. ЛАТАС