Бегање од часови

Киднаш еднав од англиски, досадно беше до бол.
Ама, ко за беља, не фати заменик директорот, пишував изјави...

...и од тогаш...
...слабо нешто бегањето ми се врти во глава.

Искрено кажано во основно бев примерно дете и не бегав
Прва година средно продолжив да бидам примерно корчагинско дете. И бууум втора година ме мава пубертет. Во втора година почнав да бегам и тоа прво беше групно бегство цел клас од испрашување хемија, стандардно отидовме на кафе во Барбика. И тука второ полугодие, не можам да кажам дека баш директно бегав, ама планирав кога да одам, кога да не одам во школо.. Имав откачено друштво и знаевме да отидеме низ продавници во ГТЦ, Рамстор, до Казабланка, до Вегера на појадок.. кои времиња беа.. Класната многу ми веруваше, дури и јас ги средував изостаноците.. па можете да замислите.. Ова со бегање ми траеше некаде заклучно со 3та, после не, намалив и се усериозив као..
Нема ништо лошо се додека знаете паметно да бегате и секако паметно да ја смотате класната после!

како е чувството да седиш на 7ми час?

lelleele sto bese toa

Медицина е супер школо. Кога и да бегаш, го имаш интернатот. Си одш кј другарка ти во соба си пиеш кафе, ќе грицнеш нешто и си се враќаш на часови.

Бегавме, бегав, како-кога.