Ваша песна,состав или што било напишано

ИНТЕРМЕЦО

Те сретнав помеѓу две ненапишани песни
во ветрот што го боеше воздухот
со топол мирис на темјанушки,
прелетувајќи како опијанета птица
над широките ливади на твојата душа.

И видов, небото се одљуби од ѕвездите,
морето се одрече од рибите,
а јас ги растурив песните на милион молекули
сфаќајќи колку е тешко да се биде обичен поет
на очи со боја на темјанушки...


Изменето од majstorce62 - 16.Јануари.2011 во 23:34

Завесата полека се спушташе,тешко и полека влечејќи се по подот,исто како и нејзината болка.Еден мал момент и го преврте целиот свет....ја освести...и тоа само заради едно огледало.Несакајки се загледа во него,а секој ден минуваше оттука и никогаш го немаше погледнато досега.Призорот и привлече внимание...Таа стоеше пред неа...иста како неа а сепак различна.
-Која си ти?Ја праша и не чекајки одговор продолжи...
-Те познавам од некаде!
-Ќе се сетам.Си мислеше не помрднувајќи се од местото на кое стоеше.
Одеднаш ужас се појави на нејзиното лице,како да ја погодил гром...Па таа беше другата!!!
А ТАА....ја гледа со чуден сјај во очите и и се смее в лице.Громогласна смеа телото и го згрчи и кожата и ја наежи како да слуша сирени од милион страни.Ниту рацете на уши и помагаа,ниту затворените очи во пробувањата да го оттргне филмот во главата кој почна сам да се размотува,а смеата беше се посилна....Посилна од татнежот на возот.Посилна од звукот на сирените за опасност...Но...Не и посилна од нејзината болка.
ТАА беше крива за се,а стоеше како бесрамница пред неа и ја понижуваше со громогласната смеа.
Немаше сили веќе во себе,само ги спусти лабаво рацете покрај своето тело,како ранета од огнено оружје.Се тетеравеше,но не падна.Силата си ја поврати малку,незнаеше и самата од каде и дојдетаа сила,и само мирно го подигна погледот,ја погледна во очи и милно се насмеа.Како и секогаш и сега нејзината насмевка беше тука иако таа самата е понижената.Немо ја гледаше во очи како да сакаше да и каже "ќе испливам јас и без тебе".Уште еден миг ја гледаше,а потоа мирно се сврте и си го продолжи патот не свртувајќи се повеќе назад.
Смеата беше стивнала,но таа не се сврте пак,само одеше напред.Ликот не и го гледаше,но во себе ја виде болната гримаса која и го изобличи лицето и и ги слушна двете солзи како тешко паднаа на подот.
Се разделија....Секоја по својот пат и со својата среќа.
ТАА остана назад во болката,а нејзе и се отвори нов пат напред по кој гордо зачекори сигурна во себе и својата среќа.

НОЌ ЗА РОМАНТИКА

Не плаши се,
испиј го отровот,
ноќта е создадена за волшепства
и докажување на љубовта -
јас ќе бидам сведокoт
на твоето оживување...

СНОШТИ ЛЕЖЕВ

Сношти лежев во високите треви на омразата
и слушав како бие срцето на најцрниот пекол -
длабоко, длабоко, длабоко во мене
ечеа фанфарите на нечија туѓа смрт...

ЗРНО ПЕСОК

Ме најдоа во мојата пустина
Камсин и Сироко,
спокојно заспан во сенката
на белиот Хименокалис.

Што ли видоа во мене
па ме кренаа кон морскиот брег
да те најдам,
бисер да ме направиш!?

Некои други зрна песок
секој ден ги чекаат
Камсин и Сироко
да ги однесат до нивната школка.

.

- повторно паѓа снег. ладно ти е?

- малку, ама , рацете ми смрзнаа

- сега, сега ќе бидат готови. слушаш како пуцкетаат на жарот?

- да, како тивка, спора балада

.

се доближи кон неа и во смрзнатите нејзини дланки и‘ стави пет топли печени костени

ја прегрна силно а ладното ветре, кое играше околу нив, мирисаше на врелите костени

играа и тие со него на снежната ливада

во ритамот на нежната балада

.

.

Изменето од anakin - 28.Јануари.2011 во 07:48

КОЛАЖ

Нешто ќе остане -
немоќта на дивокопачот
да ги пронајде во твоите очи
задоцнетите патници
на утрата под планините...

Меѓу сонот и јавето,
сосема неразлично од тебе
мост изѕидав,
но јас, клучевите од капијата ги сокрив
во тегла со слатко од цреши
што смо наликуваат на зборови...

Остај ми ги кулите,
мостовите до нив ги градевме
со музиката на паганини...

На улицата на амајлиите
куфери полни со наши средби
чекаат проценка,
но цер за камчето во совеста
никој не нашол во аманетот
на коренското менување на нештата.

Сирена ја именував безимената сила
што од инает напиша балада за животот
и долгот на идиличната песна го трампа
со сенката на проклетството
пред иконостасот на збунетата песна
од страв дека некои деца
ќе ја откријата тајната на магијата
и ќе го осветлат патот до срцето на ноќта...

И покрај се, нешто ќе остане...


Како лексички материјал за песната се употребени насловите на лирските единици од стихозбирката МОСТОВИ, по истиот редослед по кој се распоредени во книгата...