најдоброто од мајсторче62

КАИНАВЕЛСКО ПЛЕМЕ



Со каков нож да се отворам:

да се видам, па да кинисам...



Во мене гревовите се пресликани

на дедо ми и прадедо ми

- името што не си го знаеле...



Ц рни векови размотувале

зјајдупки да пополнат

и пак ништо немале...



Кога оној пред дедо ми

гревовите на кантар ги измерил,

планините пропиштеле

сосе птиците - жалосниците...



Си ги мерам стаплките

со трагите на пркосниците

- колку се мали...



Од стомина еден да сочувавме

големи ќе бевме...



О, клета реко од солзи и крв,

ќе има ли благлослов за водите твои

во векот од светлина што го ковевме...



А волци сме, си знаеме,

глад црна за сами себе не стрви...



Уште колку данок ни остана

да платиме, да преплатиме

- долг да не оставиме

кога од племето каинавелско

ќе кинисаме...

КОГА СУМ САМ СО ТЕБЕ
    

Во автомобилот има место за петмина
а мене ми е најтесно кога сум сам со тебе.

И ми пречи се:
и ветробранското стакло
со сплескано лице на вознемирена ноќ
и менувачот
и знаменцето на Вардар на ретровизорот.

Пакосна насмевка на мачител има мислата
додека се лизга по твоите црни најлонки
со цветен дизајн
стрвно како крадец.

Нема оглав да ја оглавам
нема ортома да ја ортомисам -
двојни синџири со здивот ќе раскинат
белите огнови од твоите гради:
зоврива воздухот
потта ми мириса на лудило што ќе убие.

Сонувач бев без сон останав

Ох, колку си близу
колку си вистинска.

А зошто си кога не сум
кога немав време да го научам до крај
едностаниот јазик на совршената расипаност.

Во автомобилот има место за петмина
а мене ми е најтесно кога сум сам со тебе.

ИСТО КАКО ЉУБОВНА

Знам, ќе дојде и тој ден
и ти ќе се пресликаш светла насмевка   
во темните ходници на иднинатата
за да станеш мое единствено минато
а јас ќе живеам надвор
од секое ново утре
потежок за една празнина од вчера
и ќе ја кријам болката
со туѓа болка под насмевката.

Ссмеј се, најмило, смеј се,
насмевките твои нека ми тежат...

МИРИС НА ДРУГО ВРЕМЕ

Ти не можеш да ја разбереш мојата воздржаност,
нo секоја моја скриена насмевка
безобразно открива нов детал на жена во тебе.

Палавке моја,
јас одамна заборавив што сакаат девојчињата...

Знаеш ли дека жените се прекрасни суштества
и хаотично се вознемируваат кога помислуваат желба.

Понекогаш навистина ме весели начинот на кој го пишуваш
мојот исчезнат љубовен роман на твоите усни -
толку многу што можам во еден здив да го прочитам од нив
и исто толку брзо да се опијам со твојот немир...

Ох, немирлике моја,
уште главниот лик бар малку да личи на мене!.

Зошто ли тогаш толку упорно ми бараш место во него,
како никој да не те научил дека животот не е роман
што завршува со првото поглавие.

Нестварна моја,
ноќе, кога заспивам, и твојата коса има мирис
на некое друго време.

ЗРНО ПЕСОК

Ме најдоа во мојата пустина
Камсин и Сироко,
спокојно заспан во сенката
на белиот Хименокалис.

Што ли видоа во мене
па ме кренаа кон морскиот брег
да те најдам,
бисер да ме направиш!?

Некои други зрна песок
ги чекаат Камсин и Сироко
да ги однесат до нивната школка.

РОДЕНДЕНСКА

за твојот 44 роденден

Помислуваш ли, тогаш,
кога им велиш НЕ
на преплашените птици на староста
и го покриваш со парче црн брокат кафезот
за да им ја заглушиш песната наутро,
додека стоиш непокорна пред огледалото,
помислуваш ли,
моја прекрасна седокоса убавице,
дека на тебе и среброто има поголема вредност
од златните куполи на храмот на свети Јосиф
и од сите дијаманти
во круната на англиската кралица.


Помислуваш ли, тогаш.
кога ќе се свртиш назад
кон сончевите ливади на твојата недопреност
од кадешто те поведов полн со самосебе
без да ми побараш диплома за туристички водич
помислуваш ли,
моја кротка и трпелива сопатничке
дека патот до овде го бележав со по едно биење
од твоето срце помеѓу секои мои два чекора...


Помислуваш ли, тогаш,
кога ветрот со дива пресилност
се провира и пишти низ сувите треви на очајот
а јас го чувам подалеку од тебе
огнот од срцето на мојата вечерна молитва,
помислуваш ли
моја тивка безгрешничке,
дека ниеден оган не е доволно силен да не сотре
дури си во мене, дури сум во тебе...

НЕРАСКАЖАНА ДО КРАЈ

Во некоја приказна
во некое друго време
што ќе биде после тебе
и после мене
во некоја приказна
без нас двајцата
толку иста
како онаа што ја читавме
без да знаеме
дека Таа си ти
а Тој сум јас
во некоја приказна
во која Таа нема да личи на тебе
а Тој ќе биде сосема различен од мене
(можеби само имињата ќе им бидат исти,
коинциденциите не можат да се исклучат)
во една таква приказна
што секако ќе се случи
а ќе ја читаат некои други
голтачи на туѓи судбини
пред да сфатат
дека тие се истите ликови
од една приказна
од едно друго време
многу пред нив што било
во која Таа суште не беше ти
а Тој сеуште не бев јас,
во една таква приказна
сакам да те заборавам
нераскажана до крај
за да те раскажуваат
кога ќе немам што да раскажувам...
.