најдоброто од мајсторче62

СЕНИШТА




Се будат сеништата,
се исправаат:
сенки полегнати,
една во друга скалпени;
сенки
- реки напресушни,
води матни разматени,
води распливнати
- во мислите поплави
нестивнати.


Се будат сеништата
во дамарите на стравот испопикани,
сеништата
- црни светлини светлосани,
ветришта невитосани;
сеништата
- кремен искри гламјосани,
се будот
дур сонот пресонет се траќа
во кожурец глочкав,
дур мислата премислена
двојничката си ја бара
- одговор неодговорен да замолчи.


Се будат сеништата
се исправаат,
сеништата
- стрв стрвен настрвени;
сеништата
-низи долги разнижани...


Запирот
од нигде не им се гледа...

СУДЕНО


Залудно го бришеш тоа што било
а судено не му било да биде...


Некој знаел:
тоа што иде е неќедојде
и име ни дал ненебива.


Инает стрвен,
црни болки што раѓа,
во времето безвремено се пресликавме
оти неважни си бевме
кога важно било
еден друг да се премолчиме


Зазлудно го бараш тоа што не било
а судено му било да биде...

ЗАГЛАВЕНО ВРЕМЕ


Намести ги фигурите како да ќе дојдам -
белите нека бидат пред тебе,
црните пред мене.

Не тревожи се ако задоцнам -
во оваа игра не е важно кој каде ќе седне.

Намести ги фигурите како да ќе играме -
белите пред мене нареди ги
црните пред тебе.

Не тревожи се ако не дојдам -
во оваа игра не е важно кој прв ќе повлече потег.

Намести ги фигурите без правила и ред -
белите на црни полиња
црните на бели.

Не тревожи се ако погрешиш -
во оваа игра не е важно како ќе се отвориш.

Намести ги фигурите, како сакаш намести ги -
знаменцата одамна се паднати,
времето е заглавено меѓу сенките.

ВОЗДИШКИ

Ми ја распаруваш мислата
со прецизна водишка.

Мислата од стих оплодена.

Пак ноќта ќе се разлие
врз ненапишаната песна за тебе
како мастило

Пак ќе воздивнеш-
од жал за песната.

диптих

1.

Месечев зрак
се криумчари низ прозорецот
во болничката соба.

Засолниште ко да бара
во несронетата солза од окото.

Срцето молкуm кrвари
во градите на мајката.


2.

Солза во окото.
Молкуm крвари срцето
на храбрата мајка.

ОДИ
На син ми

Тесен е овој пат
и никој не оставил место
за свртување назад...

Оди:
зад секој свиок ќе бидам пред тебе:
доволно близу да ти бидам светлина
и доволно далеку да не видиш
кај ги носам одронетите камења
од последните порои на болката...

Оди:
секој чекор ти го чусвувам ненаситно
кога мислата прелетува
над темните дубрави на стравот
со крилја на кои им ја дадов нежноста
на утринското будење
и суровоста на последната бессоница...

Оди:
над долината на бесмртните копнежи
сонцето свети со твоите насмевки,
исполирани со глеќта на секое ново утро...


Изменето од majstorce62 - 08.Август.2009 во 09:53

ТОЧКИ НА СРЕТНУВАЊЕ
На Тања

Ти ми шепотиш за твојата судбина
јас за песните ти зборувам
за песните што ги однесоа преселниците
од овоштарниците,
од зениците на страдалниците,
и пак се сретнуваме...

Ми велиш „Поету“,
а јас тебе, само, „Принцезо“:
од две прости нишки килим ткаеме
а секој друга шара има
и по друг траг од срцето се распознава
но пак се сретнуваме...

Калдрма од солзи,
скамент мирис на ранета срна во прогон,
- пат до тебе...

Калем без подлога,
истечен божилак во здив на пролетно утро
- пат од мене...

Нешто сепак не сретнува...