најдоброто од мајсторче62

ОЧАЈ

Ранета птица
тропа на прозорецот
на мојата душа.

Ако и отворам
ќе измрзни.

Како да и кажам?

ОКЛОП ПЕСНА

Те затворив во песната,
на песната оклоп и навлеков.

Цврст оклоп,
оклоп со решетки.

Никој да не те види,
никој да не те допре,
никој да не те има.

Само да те насети,
само да те заљуби

ПРЕКОВУВАЊЕ НА ВРЕМЕТО


Ноќта ги вознемирува мирисите во мене
- моите мириси собрани во шишенца
од лузни што залек немаат.


Мртвиот господар на вистината
воскренува, кога најмалку сакам да воскресне,
од засирената крв на обезглавените јанѕи...


Ти ме прашуваш за зракот светлина
од која го ковев ликот на твојата болка
пред да сфатам дека ја измисливме од немајкаде.


Ноќта ги вознемирува мирисите во мене,
обезглавени јанѕи ми се повампируваат во коските
- ковачот од немајкаде го прековува времето...

МИГОВИ


На Мики, за неговиот 14-ти роденден


Ги собирам во крпа од крпено време,
а како вчера се да беше
и како завчера да почнав да ја нижам низата
од твоите насмевки неотсмеани
- мои сонца недогреани.


Колку да се – доста не се:
душата ми е иловица испостена
- сува земја зажедната...


Придај боже - фазла не ќе се!


Ги собирам во очите, во душата,
сите твои зборови првпат изречени,
јас, ненаситен собирач на капки роса
со нокти ги прекопувам
скржавите карпи на секој ден пред заоѓање
- уште една капка да украдам од нив.


Колку да се – доста не се,
ноктитете канџи ми се железни:
ненасит – точило ми ги остри...


Придај боже – од кожава не се може...

ЧУДНИ СНЕГОВИ


Некои чудни снегови паѓаат
од небото над Македонија:
снегови со мирис на прва љубов
и тивок шепот на дамнешни спомени,
кога времето се мереше
од насмевка до насмевка,
од едно до друго
треперење на срцето
и немирот меѓу последното спуштање
на телефонската слушалка
и секое ново ѕвонење на телефонот,
кога душата ја наводнуваа
полифоничните дождови
на бакнежите
плашливо украдени во мракот:
под некоја липа,
на некоја клупа,
во некој сокак...
За време на секоја пропуштена
кино претстава...


Некои чудни снегови паѓаат
од небото над Македонија,
снегови обоени
со музиката на твоето име
што ја создадов тогаш,
кога те шепотев во мислите,
нурнат во морето на среќните мигови,
како ловец на бисери,
и ја барав школката со клучот
од врата на нашата бесконечност,
преполн од твојот сон на разбудено кокиче
и мојата амбиција да те маѓепсам
со чинките на исконските зборови...


Некои чудни снегови паѓаат
од небото над Македонија
а јас и ти сме заборавени ликови
во две различни сказни,
кои воопшто не наликуваат една на друга
и не се читаат во исто време...

ТА ТИЕ СМЕ

На Гордана С.

Та тие сме,
зарем другпат поинакви сме биле,
иднината изменети не не препознава...

На опинците крвта од Самуила си ја носиме
- клето племе брат брата
за меѓа паламидна што убива...

Пилиштари прават кајгана
од јајца од шкопан петел
- во крвта им кук*рига генот
на големиот освојувач од Пела.

Та тие сме,
со песната на гладот се распознаваме
- волчјо око самоизедно...

Се газиме едни други
со клетвата вековна во длапките
- кајшто очи требало да имаме...

Пилиштари пеат славопојки
на водачи што одамна се изгубиле
во шумата на самобендисаноста
- гладно завива ембрионот на славата...

Та тие сме,
никогаш поинакви не сме биле,
со сеир – белег сами обележани...

ЗАПРИ МЕ
На Пенелопа
Запри ме во летот

кога највисоко ќе бидам!

Пред да ме опијат
мирисите на вознесот
со стрелата на вистина
прострелај ми го умот
и дочекај ме подготвено
во меките треви на твојот глас
со дланки од свето проштение…

Запри ме во летот
кога највисоко ќе бидам!

Пред да ме заслепат
црните светлини на гордоста
обескрили ме со збор тивок,
потивок од раѓањето на утрото
во твоите очи
кога ме нема.

Птицо моја,
во кафезот на верноста
што ме чекаш,
како ли јас те обескрилив?